Driftbuien baby 9 maanden

Eerst even zeggen het is een Fase!!! 2 weken geleden begon mijn zoontje met driftbuien. Eerst af en toe bij idd bijv naar bed gaan maar werd elke dag een beetje erger. Vorige week vrijdag waren ze op zijn heftigst. Hele dag driftbui na driftbui.... en toen begon het weer af te zwakken. Vandaag alleen in de ochtend even en driftbui en verder weer een heel leuk vrolijk mannetje! Ik merkte hier dat als ik hem pakte hij gelijk stil was maar wel een beetje een loopje met mij nam. Van nou ik ga driftig doen dan pakt mama mij. Toen begonnen met hem te laten ( als hij echt over de zeik was pakte ik hem wel natuurlijk) en merkte toen op dat hij dan ineens weer ging spelen. Sinds ik dat deed werden de driftbuien minder. Hopelijk heb je hier iets aan!

Ja dat heb ik ook daf als ik hem optil hij daarna stil is. Maar zodra ik hem weer neerleg begint hij weer, gewoon echt echt extreem. Het is nu 23:15 hij is nig steeds wakker en wilt absoluut niet slapen. Heeft 1 dutje gedaan van 12 tot 14:00 smiddags. Voor de rest is ie klaarwakker en weigert hij te slapen. Ik snap er echt helemaal niks vab

Geen tips maar pffff wat zwaar☹️ voor jou maar waarschijnlijk ook voor hem.. sterkte! Hopelijk gaat hij snel lekker slapen.

Ik herken de huilbuien/driftbuien bij het naar bed gaan, dat is hier ook aan de hand de laatste weken. Volgens mij is het gewoon verlatingsangst. Je kindje snapt steeds beter dat naar bed gaan betekent dat hij gescheiden wordt van jou. Dat is heel beangstigend voor hem. Het is dus logisch dat het stopt als je hem oppakt en knuffelt. Ik heb zelf ervoor gekozen om mee te gaan met de noden van mijn zoontje en meer verbinding toe te voegen aan het bedtijd ritueel. In mijn geval betekent dat dat ik hem in slaap voed. Wat jij ermee wilt doen is denk ik heel persoonlijk. Ik zou zeggen volg je moeder instinct, en houd in je achterhoofd dat babys huilen met een reden en niet om ons te manipuleren.

Bij de slaapjes deed ik hem vaak wat wiegen en wat liedjes zingen. Dit was echt omdat hij doorhad dat ik zijn kamertje uit was. Dus verlatingsangst. Dan bood ik wat nabijheid kroelen, wiegen, liedjes zingen. Gaaf nu gelukkig weer beter. Maar hij deed het ook overdag ging dan zodra ik hem neerlegde om te spelen voor mij liggen en heel driftig doen🙈. Dan laat ik hem soms en ging hij weer spelen.

Hier een een kleintje wat ook heel boos kan worden als we haar naar bed brengen. Ze is dan echt moe, maar weigert soms gewoon te slapen en heeft echt verlatingsangst als we weg gaan uit haar kamertje. Dit is ook alleen in de avond, haar dutjes overdag gaan prima. Ik ga nu, als ik ruim een half uur bezig ben, toch steeds even de kamer uit (3a 4 minuutjes) en dan weer terug. Het is dan echt even huilen want dan mist ze ons. Maar soms heeft ze dat juist even nodig om ook rustig te worden, dat ze even alleen is en niet steeds met ons wil spelen of aandacht gaat zoeken. En soms, als ze echt overstuur raakt wil een soort reset hier ook nog wel eens helpen. Dus toch even uit bed (dan doen we normaal nooit) en dan even samen knuffelen in de stoel, speentje geven en ik ga zelf heel ontspannen ademhalen en haar handjes vasthouden (die ze dan heel wild rond zwaait) en dan zo blijven zitten tot ook zij ontspant. En dan leg ik haar terug en heeft ze soms ineens wel de rust om te kunnen slapen. Maar dit kan ooit best even duren en het is meer een noodoplossing als ze echt gigantisch overstuur is of mega druk gaat doen… En… de beste tip! Als het te lang duurt en het raakt je teveel: wissel af met je partner! Als het echt meer dan een uur duurt en ze blijft maar moeilijk doen, dan is mijn geduld en rust wel redelijk op en breekt met me teveel op. Dan vraag ik echt hulp, omdat mijn partner dan wel weer ontspannen de strijd aan kan gaan en 99% keren lukt het dan ineens wel. (Hij vraagt ook hulp als het hem niet lukt). Sorry, lang verhaal! Maar ik herken dat wanhopige gevoel goed en wellicht heb je wat aan onze ‘werkwijze’.

Onze kindjes zijn nog zooo jong. Ze hebben gewoon nog heel veel nabijheid nodig. Dus lekker oppakken en knuffelen. Wij laten ons zoontje niet in bed huilen. Huilen is hun enige vorm van verbale communicatie. Als ze huilen hebben ze iets van je nodig.. zelfstandig in slaap vallen komt van zelf en kan ook tijdelijk wel lukken en dan weer niet.. vooral veel nabijheid geven 💕

Even voor de zekerheid: overdag bij neerleggen geen problemen? Oorontsteking (of tandjes) kan ook namelijk, bij twijfel of het pijn is, keer zetpil geven voor de nacht. Maar 99% dat het gewoon een fase is en over paar weken weer voorbij is haha..

Wij hebben dit ook bij naar bed gaan. Hij begint al te huilen als ik hem op aankleedkussen leg om uit te kleden, als ik hem vervolgens slaapzak aan doe krijst ie het uit. Daarna bij op bed leggen ook. Wat nu lijkt te helpen is voordat we hem op bed leggen, hem langer vasthouden, zachtjes schommelen, aaien en lieve dingen in z’n oor fluisteren zodat ie helemaal ontspannen is. Daarna leggen we hem op bed nu al goed slaperig. Ook zetten we een muziekje op. Als hij wakker wordt praten we tegen hem via de babyfoon. Kamer inlopen werk averechts, huilt alleen maar harder als je wegloopt, bij oppakken en wiegen idem zelfs als we hem slapend wegleggen, op het moment dat je hem boven zn bed houdt om hem neer te leggen wordt hij wakker en begint ge huilen.

Kan het sprong 7 zijn? Bij ons is het op de dag af dat de sprong zou moeten beginnen alleen maar gillen en krijsen 🙃

Ik heb hier ook zo'n fase gehad met mijn zoon rond 9 maanden. Was echt krijsen bij het op bed gaan, terwijl hij anders redelijk snel in slaap viel. Bij ons heeft het maar een week geduurd. Ik liep hem enkele minuten huilen maar kwam daarna terug om te troosten. Soms kon ik hem daarna rustig wegleggen (wakker), en andere keer viel hij in mijn armen in slaap. Ik kon hem niet laten huilen. Vreselijk om aan te horen. ik dacht dat het misschien ook met verlatingsangst te maken had?