Emotioneel/onstabiel

Ik herken dit deels, maar het is bij mij wel met vlagen. Ik ben af en toe ook helemaal overweldigd door hoeveel ik van dat kleine manneke houd. Daar kan ik ook verdrietig/gestrest van worden heel vreemd. Het helpt bij mij wel heel erg om met hem te gaan fietsen. Als hij vervelend is dan is hij lekker stil, kijkt zn ogen uit, en ik kan zelf ook mn hoofd lekker leegmaken. Dan trek ik het allemaal wat beter en het breekt de dag wat. Ik weet niet of je familie in de buurt heb, maar ik ga ook in zijn wakkertijd dan even langs bij mn ouders of grootouders zodat dat ook even de wakkertijd speel sleur wat doorbreekt. Qua opvoeding, je geeft hem onvoorwaardelijke liefee en dat is maar mijn ide een van de belangrijkste bouwstenen in de opvoeding die hij mee kan krijgen ❤️

Ik ben sinds 2 maanden weer ongesteld geworden en merkte ineens dat ik me sommige dagen somber voelde. Ik snapte niet zo goed hoe dat kwam maar toen viel het kwartje. Het waren bij mij de hormonen. Ik was gewoon even vergeten hoe het was om ongesteld te zijn.. Dit dus elke maand. Ik heb het niet gemist... Geen idee of zoiets voor jou ook geldt?

Wat nonB zegt helpt bij mij ook echt. Ik voel me vaak ook echt niet mezelf maar je bent ook gewoon een ander persoon geworden door de hormonen. Wat mij helpt op dagen dat ik het even niet weet is ook naar buiten gaan. Wandelen, fietsen. Of nu met een buitenpak aan naar een zandbak

Hoi, dit is heel normaal hoor. Bij mijn dochter voelde ik mezelf pas echt weer na 1,5 a 2 jaar. Erna werd ik weer opnieuw zwanger van m'n zoontje. Dit is sowieso ook een lastige leeftijd omdat ze vaak dingen willen die ze nog niet kunnen wat ook veel energie kost. Straks als ze wat meer kunnen en je zelf ook weer wat meer energie en slaap hebt dan voel je jezelf ook weet wat beter. Athans dat had ik dan!

Misschien komt het ook omdat tegenwoordig de nadruk heel erg op perfectie ligt. Alles moet perfect, opvoeding moet perfect, voeding moet perfect, anders is je kind zometeen voor de rest van z'n leven verpest. Tegenwoordig kun je alles op internet opzoeken, dus we weten precies hoe alles moet of zou moeten. Tenminste, dat heb ik zelf soms een beetje. Het is ook niet niks om een klein mensje te moeten leren leven. Dat vergt ook een hoop energie en kopzorgen van je. Dus het is echt niet gek dat je je nog niet jezelf voelt na nog geen jaar. Ik denk nu soms ook van dingen achteraf, had ik het maar zus of zo gedaan, maar we kunnen niet meer dan ons best doen. Fouten horen erbij. Je zal niet alles goed doen, maar daar leer je van! Het belangrijkst is dat je liefde en aandacht geeft aan je kind en het feit dat je hier een topic over opent laat al zien dat daar geen gebrek aan is. Wat bedoel je met moeilijk de dag doorkomen? Weet je soms niet wat je kunt doen met je zoontje of kost het gewoon een hoop energie? Ik ga zelf meestal even een stukje lopen met de wandelwagen, even wat boodschappen halen of gewoon even naar buiten, dan heeft je zoontje wat te bekijken en kun je zelf ook even uitwaaien. Anders is het ook goed om echt tijd voor jezelf te plannen, desnoods zet je het in je agenda. Dat je een keer 's avonds bijvoorbeeld als hij op bed ligt die avond echt voor jezelf neemt. Even het huishouden laten voor wat het is en/of even je telefoon uit. Met je hobby bezig zijn, jezelf verwennen met een lekker warm bad of een filmpje kijken bijvoorbeeld. Je bent niet alleen! 🩷

Dankjewel! Een stukje herkenning geeft mij ook geruststelling. Tussen de slaapjes door ook op pad gaan is een goede tip! En je laatste stukje is iets om op de focussen voor mijzelf, dankjewel!💚

Precies wat je zegt voelt voor mij ook zo, alles lijkt zo perfect te moeten gaan in de opvoeding, ook van mijzelf. Ik heb hier ook gesprekken over met een coach om dingen wat meer te accepteren en los te laten. Betreft de dag door te komen bedoel ik inderdaad qua energie, ik heb de tip gekregen om mijn bloed te laten prikken dus dat ga ik volgende week laten doen. En vitamine D te slikken voor een beter energielevel. Ik hoop dat dat wat gaat helpen.

Sinds twee weken voel ik me ook zo slecht in mijn vel. Ik vind het pittig, de gebroken nachten, stress om opvang omdat ik onregelmatig werk en nu ook rondom de borstvoeding. Mijn kind die ook echt niet makkelijk is op moment. Het breekt me op.

Ik weet niet of het bij jou kan, maar wij hebben thuis de “mental load” meer verdeeld. Ik ben van nature een mega planner, waardoor dat voor mijn vriend wat wegviel. Maar pittig vind ik het wel. Nu gaan we deze dingen meer verdelen , ik hoop dat daar ook wat rust voor mij erin komt