Hai meiden,
De nachten gaan hier nog steeds niet jofeltjes, qua energie is het nog net vol te houden. Maar ik merk dat ik het mentaal steeds slechter trek.
Iedere week kan ik het minder hebben lijkt wel. Ik ben snachts superchagrijnig of ik ben boos moe en hysterisch verdrietig tegelijkertijd. Ik wil dan ook echt niet voor mn zoontje zorgen ookal weet ik dat hij me nodig heeft.
(Sidenote: ik zorg heus nog wel goed voor hem daar gaat ergen toch nof wel een knop om)
maar het is meer de gedachte dat ik het zo onwijs zat ben.
Smorgens dat vrolijke gezichtje en ik kan het wel iets los laten. Maar ik ben niet te genieten voor zowel mn man als zoontje niet.
Nu zit mn zoontje ook weer in een gilfase dus overdag ook supervermoeiend al dat gekrijs. Moet dan echt op mn ademhaling letten om niet om hem af te reageren
Sorry voor t verhaal moet t ook even van me afschrijven ook denk ik.
Tips?