Overgang van 1 naar 2 kindjes zwaar?

Wij vonden het pittiger om van 1 naar 2 te gaan als van 0 naar 1 🫣 De aandacht verdelen vond ik echt lastig. En alle aandacht naar 1 kindje ging prima. Ze ging ook altijd overal mee, dus echt het omgooien van ons leven viel dan ook heel erg mee

Ik vond het minder zwaar. Als ik het vergelijk deed mijn oudste het eigenlijk beter als baby qua slapen en onrust, maar bij een eerste moet je heel je ritme omgooien naar je kleintje en die tweede gaat redelijk mee in het ritme wat je al hebt. Ik kan alles nu veel beter relativeren. Ik vond het met een eerste druk maar nu denk ik wat een eitje als je er maar 1 hebt 🤣 maar wat ik zeg bij je eerste is echt alles nieuw en voor het eerst staat iemand anders op de eerste plek dan jezelf. Dat heb je bij een tweede niet wat het gewoon makkelijker maakt. Bij ons zit er trouwens wel 2,5 jaar tussen. Ik zou ooit heel dankbaar zijn met een derde maar moet er voorlopig nog niet aan denken 🫣 heb m'n handen vol aan deze twee 🤣

Ik vind van 1 naar 2 echt wel zwaarder. Bij ons zit er 4 jaar tussen ( niet zo bedacht) en ergens super fijn want oudste is zelfstandig etc maar alsnog ervaar ik het als zwaar. Mss omdat de 2e ook al 11 maanden lang op en af goede en slechte nachten heeft..snak naar stabiliteit in slapen haha

Ik ervaar het niet als pittiger. Moet wel zeggen er zit 3,5 jaar tussen beide. De oudste kan dus al veel zelf en snapt het allemaal misschien wat beter dat papa en of mama niet altijd gelijk kan helpen. Maar hij is ontzettend blij met zn kleine broertje. Het was bij ons nog maar de vraag of er een 2e kwam aangezien wij medische waren mbt zwanger worden. Het is gelukt maar wij stonden er dus misschien ook anders in en konden het wat beter plannen dan sommige anderen... Het is ook echt per kind verschillend hoe die groeit en dergelijke. Het lot van een 2e is wel dat hij niet zelf een ritme kan creëren maar mee moet in het dagelijkse ritme van iedereen!

Verschilt echt per kindje en per ouder. Merk in me omgeving veel verschil. Ik vond het persoonlijk echt heel erg meevallen!! Tweede ging mee met het ritme van de eerste. Bij de eerste moesten we veel meer aanpassen qua levenspatroon, rust en regelmaat. En terwijl onze kindjes maar 1,5 jaar schelen. Dus allebei in de luiers etc. Vond het niet veel pittiger worden. Ja meer was enz., maar dat is allemaal te plannen.

Bij ons zit er 3 jaar tussen. Ik vond het vooral lastig om de aandacht te moeten verdelen ende oudste daarmee te zien worstelen. Hij is vanaf dag 1 echt gek op z’n zusje, maar je merkte aan alles dat hij het lastig vond. Dat vond is het moeilijkste. Verder vond ik het niet lastig. Alleen wel om weer te wennen aan de gebroken nachten;p.

Ik vind het zwaar! 6 jaar leeftijdsverschil en mijn oudste zoon kan gelukkig alles zelfstandig doen, maar daar gaat het helemaal niet om. Oudste wilt ook aandacht. Vandaag zei hij nog mama ik kan jou nooit echt omhelzen, mijn broertje zit altijd op je schoot en ik weet dat hij jou nodig heeft maar ik wil ook omhelzen net als vroeger. Toen besefte ik dat ik mijn oudste een jaar lang haast niet heb kunnen omhelzen of kroelen op de bank. Het is altijd dat gehaast thuis voor mijn jongste. Ookal geeft papa heel veel aandacht, het vult die leegte van mama gewoon evht niet! Dus ja ik vind het zwaar.

Hier ook 6 jaar verschil. In het begin was het pittig. Maar nu de kleine man kruipt spelen ze ook samen en is het ook zeker leuker voor mijn dochter!

Van 0 naar 1 vond ik het zwaarst omdat ik de aanpassing het zwaarste vond. Van 1 naar 2 viel mee maar het is anders zwaar. Je moet uitvogelen hoe je de slaapjes doet en zo maar je laat ook meer los. Je weet dat het toch wel goed komt. Het zelfvertrouwen lag veel hoger. Maar om door te pakken en zo lang in te leveren als moeder zijnde maakt het zwaar. Constant dutjes eten vieze Pampers etc. Voordeel is wel, ze zijn zooooo lief samen, spelen samen (trekken ook aan haren en duwen op de grond). Ze worden blij van elkaar als ze elkaar zien

22 maanden leeftijdsverschil

Ik vond van 0 naar 1 lastiger, ondanks mijn kinderen maar 14 maanden schelen. Ik was de slapeloze nachten ondertussen wel gewend en wist wat ik kon verwachten bij de tweede. Wat ik vooral lastig vond is het verdelen van de aandacht en de momguilt naar mijn oudste toe…

Bij ons zit er 14 maanden tussen. We hebben twee super relaxte, rustige kindjes, dus in dat opzicht is het ons alles meegevallen. Ik had wel twee zware zwangerschappen snel op elkaar wat echt wel iets van me gevraagd heeft. Ik ben er inmiddels wel weer helemaal bovenop, maar daar heb ik wel hard voor gewerkt het afgelopen half jaar. We zijn voor onze eerste lang bezig geweest en uiteindelijk met IVF gelukt, daarna werden we direct spontaan zwanger. Voor mijn gevoel was ik 5 jaar bezig geweest met een kind krijgen (en alle trajecten, hormonen en een miskraam daarbij), en toen had ik er "ineens" twee. Dus in dat opzicht vond ik de tweede echt een stuk zwaarder. In alle andere opzichten vond ik van 1 naar 2 makkelijker dan van 0 naar 1. Je weet nu zoveel meer, ook al is elk kindje weer uniek met z'n eigen handleiding, en je hebt al een ritme afgestemd op kinderen. Soms kom je voor je gevoel 5 handen te kort, maar alles gaat zoals het gaat, en dat went heel erg snel. Maar heel eerlijk, als je het nu al zwaar vindt, het gaat er niet makkelijker op worden. Er is niks mis met nog even wachten. Er is ook niks mis met de sprong wagen en het ervaren. Je weet niet hoe het gaat lopen, hoe snel het lukt, wat voor temperament je kindje krijgt, etc.

Ik vond 1 naar 2 wel echt zwaarder dan 0 naar 1. Ik merk dat het nu wat makkelijker begint te worden maar een Newborn en een peuter is wel heavy. Nu beginnen ze echt met elkaar te spelen en interactie te hebben met elkaar en dat is ALLES waard💜

Het is zwaar, maar het is alles meer dan waard🥰 Wij hebben 3 kids, de oudste was 2jaar en 10 maanden toen de 3e geboren werd (wij hebben 16 en 17 maanden tussen 1e,2e en 3e kindje, dus erg snel achter elkaar) Ik zeg altijd: Bij een 1e kindje is alles nieuw, je leert zorgen voor en rekening houden met je kindje. Bij een 2e kindje leer je plannen, want je hebt immers rekening te houden met 2 kindjes, maar je wilt ook nog de deur uit kunnen. Je wordt overal wat gemakkelijker in maar je moet echt leren plannen. Bij de 3e leer je loslaten. Wat ik bij onze 1e belangrijk vond (bijvoorbeele vers koken, geen potjes) vind ik bij de 3e veel minder belangrijk. Ons 1e kindje deed overdag ook minimaal 1 dutje in bed, de 3e moet maar even in de auto onderweg slapen wanneer het mij uitkomt.. want als ik voor dutjes thuis moet blijven kom ik nergens meer... Het is echt even een weg vinden, maar je leert echt wel snel omgaan met de veranderingen die een 2e kindje brengt. Vergeet ook niet hoe snel de babytijd voorbij is, daarna wordt het allemaal weer wat gemakkelijker. Wij zitten midden in onze tropenjaren. 3 kids die allemaal nog niet naar school gaan. In januari wordt de oudste 4, dus vanaf dan gaat hij naar school. Dat zal ook wel weer veel rust gaan geven, en bijvoorbeeld meer tijd voor het huishouden. Ook worden natuurlijk alle kids steeds zelfstandiger. De oudste kleed zichzelf zelfstandig aan, de 2e komt al een heel eind, en de oudste helpt haar waar nodig... over 2 jaar hoop ik te kunnen zeggen: hier liggen jullie kleren, kleed je maar aan, ga maar lekker je brood op eten, ik maak even mezelf klaar en dan gaan we zo naar school..

Ik vond van 0 naar 1 makkelijker dan van 1 naar 2. Er zit bij ins 18 maanden tussen. De oudste (2 jaar) slaapt nog tussen de middag, de jongste (10 maanden) bij voorkeur daarvoor en erna. Uiteraard kan je daar mee schuiven, maar daar worden ze soms ook chagrijnig van. Bij ons sliep de 1e goed, nu bij de 2e slapen we al 10 maanden slecht (3 keer per nacht er uit, of 4 uur aaneengesloten wakker 's nachts). Dat maakt dat we dit veel zwaarder vinden.