Slechte nachten

Slaapregressie, verlatingsangst, sprongetje, tandje die doorkomt of geef het maar een naam... Hoe dan ook: drama nachten :( Helaas gaat ook hier het slapen ineens slecht. Nu 2 weken lang wordt ze bijna elke avond wakker en is dan 2 uur wakker. Als we dan bij haar op haar kamer zijn, gaat ze allemaal rollen en blij zijn. Als we weglopen is het huilen. Ik weet dat dit waarschijnlijk een fase is, maar heb geen idee waar ik op dit moment dan goed aan doe. - 2 uur lang alleen maar bij haar zitten, zodat ze rustig blijft en dan op den duur rustig in slaap valt? Ik ben hierbij bang dat ze hier straks aan gewend raakt en ik dan straks altijd bij haar moet gaan zitten tot ze slaapt. Ook lees ik weleens dat je bij verlatingsangst juist moet laten zien dat je weggaat, omdat ze anders wakker wordt en jou niet meer ziet en dan juist denkt: zie je wel dat mama stiekem weggaat als ik slaap. Daarnaast is het niet echt plezierig om midden in de nacht zo'n 2 uur naast haar bed te zitten 😴. - Laten huilen? Ook dat hebben we geprobeerd, want krijsen doet ze gelukkig niet. Maar wel echt snikken. We hebben haar dan een paar minuten laten snikken, maar ze blijft ook doorgaan. Laatst een kwartier lang gedaan, omdat ik benieuwd was wat er dan zou gebeuren. Maar ze bleef snikken tot we weer terug waren op haar kamer. Lastig dus... ik vind het echt niet erg om er in deze fase voor haar te zijn, maar ik weet gewoon niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet veroorzaken dat ze straks helemaal niet meer zelfstandig in slaap kan gaan vallen of elke keer papa of mama nodig heeft als ze weer een keer wakker wordt.. Ze sliep eerst altijd door en op bed leggen was een eitje. Verhaaltje, kusje en weg. Dan brabbelde ze nog altijd even een paar minuten in zichzelf en viel dan in slaap. Nu dus niet meer. We moeten echt bij haar blijven tot ze slaapt