Waarom maken mannen zich geen zorgen?

Ohhh ik begrijp je volledig! Alleen heb ik een angststoornis, dus ik ben misschien niet het juiste referentiemateriaal😂👍

Heel herkenbaar!

Mijn vriend denkt het zelfde en ik denk als mannen de genen waren die alles zouden beslissen voor onze babys de helft het niet zouden overleven😅 Sommige mannen denken te simpel over de gezondheid en veiligheid en dat kan gewoon niet in mijn ogen. Je kan beter net iets te bezorgd zijn om dingen te voorkomen dan dat je te lax bent en er gebeurt iets wat je jezelf nooit zou kunnen vergeven

Hier is het eerder andersom, ik ben vrij relaxed en maak me niet snel zorgen. Hij daarentegen zou hetzelfde reageren als jij bij de genoemde dingen. 🙈

M'n man en ik zijn wel ongeveer hetzelfde qua zorgen, m'n man iets 'relaxter' met sommige dingen maar verder zijn we het wel eens over onze zorgen. 😊 Bezorgd zijn over je kind is niet gek toch. Je wilt toch het beste voor je kind en je wilt hem graag veilig houden.

Hier hetzelfde, hebben we het ook al vaak over gehad. Ik ben veel oplettender en kleine veranderingen vallen me meer op. Mijn vriend ziet zeg maar niks, totdat er écht iets aan de hand is (lees: bleek en slap baby'tje die bijna uitgedroogd was door buikgriep en dus veel spugen op warme dag). Ik weet dat ik soms bezorgd kan zijn om niks, maar er waren ook een aantallen gevallen waarin ik vond dat ik gewoon oplettend was en niet overbezorgd 🤷🏼‍♀️ motto van mijn vriend is: komt wel goed :p

Ik herken dit ook wel erg. Ik ben van mezelf ook wat angstiger en paniekerige, zeker t.o.v. mijn man. Aan de ene kant weet ik ook dat dat heel erg bij mijn moeder weg komt (overbezorgd, angstig en beschermend), en aan de andere kant denk ik dat wij vrouwen over het algemeen ook meer worden aangeleerd om voorzichtig te zijn, goed op te letten, etc. Ik zie daar zowel positieve als negatieve dingen in, maar vooral dat ik niet net als mijn moeder wil zijn ten opzichte van mijn kinderen. Niet dat ik veiligheid volledig overboord gooi, maar ik let er wel op hoe ik dat op mijn kinderen projecteer. Mijn man en ik hebben het daar ook veel over, gezonde discussies over wat we belangrijk vinden en waar de grenzen liggen. Ik vond The Danish Way Of Parenting en There Is No Such Thing As Bad Weather hele fijne boeken die ons geholpen hebben een fijne middenlijn in te vinden. Van mijn man heb ik juist ook wel geleerd om dingen soms iets makkelijker los te laten en vertrouwen te hebben dat het enerzijds of anderzijds wel goed komt.