2e zwangerschap: piekeren over het leven na de bevalling

Ja hier precies hetzelfde, mijn dochtertje is 20 maanden wanneer de tweede komt. Ik pieker ook vooral over de band tussen haar en mij gezien ik de. Aandacht nu zal moeten gaan verdelen maar ook het idee van geen momentjes rust meer hebben omdat de baby en mijn eerste dochtertje compleet andere slaap en eet schema’s zullen hebben. Dus nee je bent hierin zeker niet alleen ❤️

Hier ook hoor! Zoontje van 2 en inmiddels 30 weken zwanger. Hoe meer richting het einde, hoe meer ik ga piekeren. Net als jij niet over de bevalling, maar over de veranderingen daarna. Zo gek is het dus niet lieve mama, zal er allemaal bij horen ❤️

Heel herkenbaar! Ik pieker ook over wat voor effect het zal hebben op de relatie. Ik voel me nu al best vaak alleen en ben bang dat we nog verder uit elkaar gaan groeien wanneer de 2r er is. Ik kan me zo'n zorgen maken over of onze relatie het wel gaat overleven, pff

ja dit is ook heel herkenbaar. ik maak me ook zorgen over mn relatie. ik voel me ook vaak alleen of onbegrepen. knuffel voor jou!

Zo herkenbaar! Waar ik de vorige keer echt zo genoot van het zwanger zijn merk ik nu dat mijn lichaam het zwaarder heeft. Kan ik niet meer de rust pakken die ik de vorige keer wel kon. Ik voel me schuldig tegen over de baby omdat ik er toch minder van geniet en mee bezig ben. Ik voel me schuldig tegen over mijn zoontje van 2 die ik nu al minder aandacht moet geven en ik daar soms echt de teleurstelling bij hem zie. En dan denk ik echt: maar hoe gaan we dat dan doen na de bevalling ? Nu zit ze nog veilig en makkelijk in mijn buik. Ik ben juist een beetje bang om mezelf te verliezen. Ik voel me soms nu al zo leeg qua energie en straks ben ik alleen maar aan het zorgen. Is er nog minder tijd voor mijn zoontje ( en het is echt zo een leuk kind). En ik kan de baby niet net zo veel tijd en energie geven als toen bij de geboorte van mijn zoontje. Tja, dus piekeren, piekeren , piekeren..... Ik hoop gewoon dat het lukt om alle ballen hoog te houden in die begin tijd en dat er een omslag punt komt waarna we de balans kunnen vinden om een gezin van 4 te zijn. Want jeetje wat ben ik wel dankbaar dat we er nog een mogen toevoegen ❤️

Ik herken ook wat jullie beschrijven. Ik vind het ook best spannend. Af en toe denk ik weleens 'hoe ga ik dit doen als er nog een baby bij is?!' Dus naast de emotionele kant ook de praktische kant (bijv. Als m'n peuter me nodig heeft bij het slapen gaan en de baby net wil drinken). Ik heb me echt voorgenomen om veel meer rust in te bouwen door het kraambezoek meer te spreiden, meer hulp te vragen en ik heb langer verlof. Zodat we allemaal kunnen wennen aan een gezin van 4.

Ja, heel veel piekeren hier. Zeker in de nacht als ik wakker lig. We moeten vaak met onze dochter (nu 2) naar het ziekenhuis dus ik vraag me soms helemaal hoe we het gaan doen en waar we aan begonnen zijn 😮 Maar aan de andere kant kan ik niet wachten om hem te ontmoeten. Wat is zwangerschap toch heerlijk dubbel hè. Leven de hormonen!

Precies dat! Ik vind de bedtijdmomenten zó belangrijk: samen knuffelen, liedjes zingen, bespreken waar ze over gaat dromen (knuffelen met papa en mama, wij houden voor aaaaltijd van haar). Ik pieker hier echt over. Dat ik onvoldoende beschikbaar kan zijn. Dat ze mij zal missen. Dat de baby mij onvoldoende kan hebben. En ook nog een peuterpaard hier waar ik ook van hou en ook mijn liefde en aandacht wil geven. Als ik ergens tranen om laat is het hier wel voor. Blehhhh🥺❤️

Het begin kan zeker lastig zijn, maar als ze wat groter worden is het zooo leuk, dus misschien helpt het je als je iets verder kijkt dan die eerste maanden 😘

Ik ben heel emotioneel. En dit word mijn 4de. En vraag me soms af waarom ik toch nog voor een vierde ben gegaan. Want mijn 3 jongens vragen al zoveel aandacht van mij. Tis altijd mama mama en nooit es papa. Maar nu krijg ik een meisje en die trekken vaak na hun papa hoop ik. Het zijn onze hormonen en het word alleen nog maar erger.maar t komt goed zodra de kleine er is

Het komt wel goed denk ik. De eerste periode is pittig en aanpassen. Ik vraag me ook vaak af hoe het bij ons gaat zijn met drie ipv twee. De dynamiek in huis gaat veranderen. Broer en zus zijn nu echt een duo, daar komt iemand bij. Ik vraag me vaak af wat dat met hun gaat doen. Ze zijn er blij mee, maar hebben natuurlijk ook geen idee. Over een paar jaar weten we niet beter. Ik denk dat het uiteindelijk ook gezellig is om een wat groter gezin te zijn. Het zal weer druk worden. Het werd juist eindelijk rustiger en er kwam meer tijd voor ons. Ik kijk er naar uit en ik zie er soms een beetje tegenop 🤫

Wel herkenbare dingen die je zegt en die de rest zegt, maar ik lig er niet van wakker(wel wakker maar niet door piekeren haha). Mijn moeder zei dat als je je peuter veel betrekt bij de zorgmomenten dat ze dan nog steeds veel aandacht krijgen, maar ze zullen ook moeten leren soms even te wachten. Op zich is dat niet verkeerd. Ze zegt dat haar buurvrouw boekjes leest of de peuter zogenaamd koffie of thee laat maken tijdens het voeden van de baby. Ik was rond 20 weken wel in de stress van hoe ga ik dat in hemelsnaam doen met twee. Maar toen ik bij mijn vriendin was met een pasgeboren kindje en zag hoe mijn zoontje daarmee omging was ik gerustgesteld. Ik zag ook dat er op zich wel ruimte is voor aandacht voor beide. Maar voor rust en slapen voor jezelf... Dat word vroeg naar bed denk ik. Bij vrienden trok de eerste inderdaad meer naar papa toe omdat die meer deed eerste jaar maar dat trok ook weer bij in het tweede jaar, is maar tijdelijk en net hoe je de taken verdeeld. Ik ben ook bang dat dat hier gaat gebeuren en vind dat wel beetje jammer, maar misschien ook wel leuk voor papa. En ook de peuter geeft extra aandacht aan je baby, iets wat die zelf niet heeft gehad. Als ik zie hoe mijn zoontje geniet van aandacht van oudere kinderen dan had die ook best een ouder broertje gehad ipv jonger. Alles heeft voor en nadelen. Die emoties zullen zeker heftiger zijn door hormonen denk ik. Ik denk dat we er allemaal wel een weg in vinden en ook hiervan zullen genieten.

Ik heb er nu twee en kan de aandacht op dit moment prima verdelen. Toen de jongste net geboren was, was ik wat drukker met haar. Maar dat is een kwestie van maanden. Dat trekt wel weer bij. Mijn vriend en ik plannen regelmatig wat 1 op 1 tijd met beide kinderen. Hoe dat werkt met drie kinderen weet ik niet. Maar ook dat krijgt denk ik wel weer een vorm.

Ik begrijp het volledig. Ik maak me ook wel wat zorgen. Hoe regel je bedtijd als je man er niet is? Mijn dochtertje van bijna 2 gaat moeilijk slapen en wil soms anderhalf uur knuffelen. Hoe krijg je alles rond met allebei een drukke baan? Dat vind ik met 1 al schipperen. Maar kijk er ook enorm naar uit. Schuldig tegenover m’n dochtertje voel ik me niet. Ondanks dat het lastig zal zijn aan het begin, hoop ik dat ik haar een groot cadeau geef in de vorm van een zusje. Ik had mijn zus nooit willen missen.

Ik kreeg de tweede toen onze dochter anderhalf jaar oud was. Waar ik enorm mee struggelde was als ik de baby borstvoeding gaf en mijn oudste een nieuwe luier nodig had ( hoe moet je dat nou doen met 1 hand 😅). Verder ging ik vaak met haar spelletjes spelen of haar opdrachten geven om te helpen, zo gaf ik haar nog steeds aandacht en kon ik de kleinste gewoon borstvoeding geven. Mijn dochtertje is nu echt een papa’s kindje, maar dat kwam eigenlijk pas toen ze naar school ging.

Ik zit ook echt in over de week na de bevalling. Vorige keer lag ik echt in de kreukels en ik wil mijn dochtertje gewoon naar bed kunnen brengen. Denk dat het loopt zoals het loopt en zal snel weer nieuw ritme vinden.

Ik vind het ook erg spannend hoe het gaat zijn, zeker in die eerste paar weken. Onze oudste is wel een paar dagen per week naar opvang/oppas, maar zie best wel een beetje tegen die dagen op dat ik voor beide kids zal moeten zorgen. Ik heb daarom gevraagd of mijn man in ieder geval nog 1 week ouderschapsverlof opneemt zodat we sowieso 2 weken samen zijn na de bevalling (hij heeft helaas geen vakantiedagen meer). Vond het vorige keer al best heftig om 1 week na de bevalling er ineens alleen voor te staan - kraamhulp weg en tegelijk ook papa weer aan het werk. Zie ik nu echt niet zitten met ook nog een peuter erbij. Dit geldt ook een beetje voor de laatste weken voor de bevalling. Voel me hierin ook best een beetje schuldig naar mn zoontje want natuurlijk heb ik hem dolgraag om me heen.. maar het lijkt me gewoon heftig om zo snel na de bevalling al alleen te zijn met hem én een baby terwijl ik zelf ook nog moet herstellen. Hij slaapt ook al niet meer 's middags dus kan op die dagen dan niet echt rust pakken 🥹 Maar het gaat vast goed komen!! Er zijn al zoveel mama's ons voor gegaan. Ik wil denk ik ook even kijken of er familieleden zijn die even een paar uurtjes kunnen helpen op die dagen, misschien is dat voor jou ook een optie? 😘

Als het goed is heeft hij ook betaald ouderschapsverlof toch? Wel 70% dus ik weet niet of dat haalbaar is voor jullie?

Ik zou me niet zo druk maken. Als je eenmaal in de ritme zit dan kom dat ook goed. We hebben samen 6 kinderen en nimmer 7 is op komst ik maak me echt geen zorgen om. Ze krijgen toch wel de aandacht van ons.

Oh ik herken dit zo erg! Ook de angst dat de oudste 'weg trekt ' .. in elk geval fijn om te weten dat we niet alleen die angst dragen! Geruststellende woorden heb ik nog niet, maar als ik kijk naar andere gezinnen zou het goed moeten komen 🍀