2e zwangerschap: piekeren over het leven na de bevalling

Tweede zwangerschap hier, en ik ervaar het zo anders dan de eerste keer. Ik ben eigenlijk heel weinig bezig met de zwangerschap. Ik word geleefd door mijn 2-jarige peuter en de tijd vliegt voorbij! Anders dan bij de eerste zwangerschap ben ik niet zo nerveus over de bevalling, maar juist over de periode daarna: de dynamiek in huis, de aandacht verdelen over twee kindjes, de oudste die misschien meer naar papa toe trekt, het idee dat ik haar een beetje “kwijtraak” etc. I know, best overdreven 🤷🏻‍♀️. En als ik er rationeel over nadenk, weet ik dat het goed komt en dat het heus niet zo dramatisch is, en dat het juist iets moois is. Maar dat neemt niet weg dat ik niet stop met erover piekeren. Ik ben echt zo emotioneel en kan er vaak om huilen. Ik hoop echt dat dit de hormonen zijn… Meer mama’s die zich zorgen maken over het leven na de bevalling? Of mama’s die zó emo kunnen zijn?