Afscheid nemen van mijn meisje💔

Ha lieve dames. Met de tien weken echo zagen ze veel vocht bij de baby dus verwezen ze me door naar het UMC in Nijmegen. Daar heb ik met 12 weken een uitgebreide echo gehad en ons meisje bleef een hartafwijking te hebben en ze was erg klein voor het termijn. Omdat ik nog heel vroeg zwanger was konden ze me geen duidelijkheid noch zekerheid geven hoe dit verder zal lopen en moest ik terug komen als ik 20 weken was zodat ze alles konden zien. Ik moest nog twee lange maanden met onzekerheid en angst rondlopen niet wetend wat er met ons meisje aan de hand was In die twee maanden heb ik veel gehuild, paniek aanvallen gehad & zat ik elke week bij de verloskundige om naar haar hartje te luisteren. Het klopte toch heel mooi en ik voel haar tot op de dag van vandaag nog even goed bewegen. Maar dit was voor ons echt zo slopend….. Vrijdag 14 juni was het eindelijk zover, we hadden de 20 weken echo. Dus we rijden weer naar het UMC. Ze gingen weer kijken en de hartafwijking werd bevestigd maar ze stelden ons meteen gerust dat ze geopereerd kon worden na de geboorte en de slagingspercentage hoog was en ze dus een mooie toekomst zou kunnen hebben. Maar de groei bleek nog steeds een achterstand te hebben. Ook heeft ze geen neusbotje. De gynaecoloog vermoedden dat het een kindje was met downsyndroom omdat de afwijkingen die ze had daar erg mee overeen komen. Hier waren we op voorbereid en dit hield ons niet tegen & niks zou ons doen opgeven; ze was in alle gevallen welkom. Veel gesprekken hebben naderhand gevolgd. De gynaecoloog kuchte en keek ons even bezorgd aan. Ze zegt we hebben de echo’s goed na bekeken. De grootste kans is dus trisomie 21: het downsyndroom. Maar het kan ook nog trisomie 18 zijn; het edwardsyndroom en dat zou betekenen dat ons meisje niet levensvatbaar zou zijn. Dit kwam als een klap maar mijn man en ik gingen ervan uit dat het trisomie 21 was en de gynaecoloog ging hier zelf ook vanuit. Toch hebben we de nipt gedaan, niet dat die voor ons relevant is want afbreken is geen optie. Drie dagen later het telefoontje gekregen. ‘Sorry mevrouw, u kindje heeft trisomie 18….’ Op dat moment kon ik niks zeggen, het viel heel lang stil. Alsof alles weg zakte. We moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen. We hebben allerlei moeilijke gesprekken gehad. Zwangerschapsafbreking is voor ons geen optie al weten we dat de baby niet gaat leven: we zijn islamitisch. Dit mag alleen als ik zelf gevaar loop of ziek wordt. Het is nu dus afwachten tot ze zelf opgeeft. En voor nu ziet dat er niet zo uit. Ze beweegt goed en mijn buik blijft groeien. Dit maakt het extra moeilijk. Ze kan zelfs nog een paar uur na de geboorte blijven leven…. De vraag is wanneer we afscheid moeten nemen van ons lief klein meisje 💔 3 miskramen verder en deze raken we dus ook kwijt. Het zit niet mee 💔😩