Altijd zorgen om mijn kind

Jup hier ook! Over het algemeen gezond kindje met een goede start. Alleen heeel vaak een reutelde/ piepende ademhaling. Vorige winter toen ze echt klein was regelmatig bij de HA en de HAP gezeten, maar geen ernstige dingen. Maar vandaag ook weer erg benauwd dus vannacht slaapt ze zelf waarschijnlijk weer beter dan ik omdat ik toch ergens bang ben dat het niet goed gaat en het regelmatig even wil checken. Ben ook altijd angstig dat er wat gebeurd. Zoals nu begint ze te rennen en meteen een angst dat ze de straat op rent als ze bij opa en oma is en die haar niet bij kunnen houden. Zo is er altijd wel iets waar ik me zorgen om maak…

Ik denk dat wanneer je moeder wordt er altijd gedachtes door je hoofd spoken die denken “het zal toch niet”. De dag dat je moeder wordt weet je dat je nooit meer echt onbezorgd zal zijn.. ik had het laatst nog met een vriend van mij hierover. Vroeger ging je naar de stad zonder zorgen over iemand/iets. Als je kinderen hebt zal dat nooit meer zijn. De enigste “controle” die je zelf hebt is om jezelf niet te gek te maken want dat kan je heel snel doen. Het spookt ook weleens door mijn hoofd. Maar dan probeer ik het heel snel weer weg te stoppen. Je kunt jezelf helemaal gek maken met vragen maar je schiet er niks mee op. Als je echt ongerust bent kun je natuurlijk altijd naar de huisarts gaan maar vraag dan alles waar je jezelf druk over maakt, als dat allemaal goed is probeer het dan ook los te laten. Een overbezorgde moeder is voor niemand leuk… het is moeilijk maar ik denk dat iedereen die bezorgdheid weleens heeft. 😘

Ik denk idd dat veel ouders dit hebben en hopelijk/vaak is het niks ergs. Toch geloof ik heilig in je moedergevoel. Ik heb namelijk meegemaakt dat ik elke keer dacht, er is iets met hem maar ik weet niet wat alleen klopt er gewoon iets niet. Was verder een gezond kindje, altijd blij en at en slaapt goed etc. Maar toch…. Eindstand, mijn kleine heeft een pinda intolerantie, waardoor we wel echt een paar keer op de spoedpost zijn beland en er pas later achterkwamen. Voor de aanvallen dacht ik altijd al, er is iets maar elke klacht was zo “klein” dat de dokters er net niks mee konden. Ik kreeg het advies om gewoon in een schriftje heel kort bij te houden wat er was, zo kreeg de arts teminste een echt overzicht ipv dat ik zei: ja toen wel een keertje dit en Ohja ook nog wel een keer zus maar niks concreets. Heel simpel, als je moedergevoel zegt dat er iets niet helemaal pluis is, hou een schriftje bij met alleen een kleine note: datum - bolle buik / datum - wallen en huilerig / datum : overgeven of niet willen eten etc Nogmaals, hopelijk is er niks 🍀

Hele goeie!!!!! Moedergevoel is idd super sterk maar soms weet ik niet zo goed is dit gevoel of angst snapje 😅. Wel heel fijn dat jullie er nu achter zijn 🥰

Beetje een side note - maar als ik jou was zou ik misschien TikTok gewoon even verwijderen. Dat algoritme merkt dat jij bij zieke kindjes blijft kijken en laat je dat meer zien. Daar wordt je misschien ook wel verdrietig en angstig door op sommige momenten. Sorry als je hier niks aan hebt hoor 😅 is ook een “waar bemoei ik me mee” moment, maar ik heb alle social er af geknikkerd en het bevalt me goed

Het lijkt me heel lastig om zo’n gevoel los te laten als je vanaf het begin al het tegendeel hebt gezien. Maar zoals je aangeeft, ze is gezond nu, eet en drinkt, speelt en groeit. Ik heb me ook wel regelmatig zorgen gemaakt om mijn zoontje (nooit grote, ernstige dingen) omdat hij soort van chronisch verkouden is met regelmatig hoge koorts etc. Maar hij blijft altijd eten drinken spelen en vrolijk! Dus nu hou ik mezelf maar voor dat als er echt iets is wat hém dwarszit ik het wel merk. En daardoor kan ik het wel een stuk beter loslaten als hij weereens koorts heeft of een snotneus of een verschrikkelijke hoest. Zolang hij vrolijk is, ben ik het ook maar :)

Je hebt ergens ook echt helemaal gelijk. Het is af en toe een beetje verslavend he dat TikTok

Ik maak me ook snel zorgen. Herkenbaar. Wat minder om ziektes ofzo, maar om van alles. Onze start is ook niet bepaald makkelijk geweest, er zijn dingen gezegd die niet klopten, waar we wel op vertrouwden. Het is een lastig gevoel. Ik probeer mezelf er wel mee uit te dagen, dus is dit als ik kritisch denk realistisch, of niet etc. En kijken naar alle dingen die goed gaan!! En afleiding!

Ik heb dit ook heel erg. Slechte start gehad, met de zwangerschap al. Verdikte nekplooi en vele onderzoeken gehad. Met de geboorte ook slechte start (wetlungs) daardoor 8 dagen allemaal onderzoeken gehad in het ziekenhuis omdat ze toch een hartafwijking oid verdachten mede door de verdikte nekplooi. Consultatiebureau hoorde vorige week een ruisje op het hart dus weer helemaal in paniek. Uiteindelijk weer onderzocht in het ziekenhuis blijkt het niets te zijn.. al met al veel onzekerheden gehad, maar gelukkig gewoon een gezond meisje..

Ik herken dit ook erg. Mijn kindje is nu net 1 jaar en heeft ook veel blauwe plekjes op de benen. Mijn hoofd begint meteen het ergste te denken. Ik ben sinds dag 1 bang dat hem iets overkomt. Zodra hij ziek is schiet ik in een gigantische stressmodus. Dan slaap ik amper en hou ik hem goed in de gaten. Af en toe strugle ik er wel mee. Mijn vriend heeft dit totaal niet. Hij is veel relaxter daarin. Soms wilde ik dat ik dat kon. Je bent niet alleen.

Ik denk dat zorgen maken inderdaad bij het ouder-/moederschap hoort. Het kán natuurlijk ook een keer helemaal mis gaan met je kindje, hoe verschrikkelijk ook. De angsten en gedachten die je hebt kun je denk ik het beste accepteren. Het kan helpen om in je hoofd het juist echt helemaal door te gaan denken, dus het ergste scenario helemaal voor je zien, en je angst (en waarschijnlijk verdriet) daarbij helemaal toe te laten. Dus niet wegdrukken of je druk maken over het feit dat je die angsten hebt maar het gaan erkennen en accepteren dat het er is, zodat je het daarna hopelijk iets makkelijker los kan laten