Ben ik onredelijk?

Ik moet denk gewoon even mijn verhaal kwijt en vraag me dan ook af. Ben ik onredelijk of heb ik toch gelijk. Mijn ouders en ik hebben een hele gecompliceerde relatie. Mede door alles wat er vroeger gebeurd is. Dat zijn zaken waar ik nu nog voor bij een psycholoog loop overigens. En gaat o.a over alcohol verslaving van vader, emotionele verwaarlozing, mishandeling en angst voor hun maar alleen bij mij. Dit gebeurde niet bij mijn broertjes. Er is dus een groot gebrek aan vertrouwen en er is heleboel achterdocht van mijn kant af. Ik ben chronisch ziek geworden en wij hebben hier een heel klein netwerk rond ons. Eigenlijk geen. Mijn opa en om van 85 passen wel eens op. Maar die kunnen dat ook niet altijd aan. Mijn broertje woont bij mijn ouders in huis na een scheiding en maakt overal misbruik van net als vroeger. En mijn zoontje word duidelijk achtergesteld tegenover zijn kinderen. Volgens mijn ouders niet want ze zien zijn kinderen gewoon vaker. Ik heb wel eens uit echt nood gevraagd of ze meteen konden oppassen wat onmogelijk was want de kinderen van mijn broertje waren daar. Dus dat ging niet samen. Mijn zoontje van 5 maanden moest daardoor uiteindelijk met mij mee in de ambulance en deze moest in het ziekenhuis wachten tot zijn vader terug kwam van het werk die zat 3 uur verderop. Daarna heb ik nog 2x gevraagd of ze konden oppassen maar elke keer was het nee want de kinderen van je broertje..... Mijn broertje zijn kinderen zijn altijd ziek. Ze mankeren altijd wat. Lopen met dikke snotneuzen en vegen die ook gerust af aan je kleding als ze langs lopen, hoesten voor de lol in je gezicht enz. Ze zijn druk, hebben een grote mond, jeugdzorg is al bij ze betrokken ivm gedragsproblemen enz maar dat komt door de scheiding allemaal. Ik wil mijn zoontje gewoon niet bij ze in de buurt hebben door hun gedrag en het ziek zijn altijd. Nu zijn sinds begin dit jaar na problemen met de buren door die kinderen ze ineens een stuk minder bij mijn ouders dit om de boel even te sussen. Waarna een paar maanden later mijn ouders interesse kregen voor mijn zoon. Ze wilden vaker langskomen. Maar begonnen ook ineens ja je bent altijd zo ziek en nu ben je zwanger anders passen wij wel even een dagje op. Dit heb ik echt lang afgehouden. Maar ze kwamen vaker langs. Hij herkende ze nu en na een ziekenhuis opname ben ik toch weer in hun praatjes getrapt laatst. Er is gesproken over dat hij gedurende zijn hele schoolvakantie elke week 1 dag daarheen zou gaan. We wonen 25 min uit elkaar. De ene haalt en de ander brengt hem. Zo hoef ik niet te rijden en kan ik echt een dag tot rust komen en opladen. Er is besproken hoe kwetsbaar mijn gezondheid is nu in de zwangerschap. Hoe heftig het is als ik ziek word van al een verkoudheid. Er is gezegd dat als hij heen gaat dat alleen mag als hun niet verkouden of ziek zijn. En ik heb besproken dat ik niet wil dat hij daar is met de kinderen van mijn broertje. Dit omdat een dag later mijn kind oververmoeid is omdat hun zo druk zijn.(is hij ook bij zijn andere neefje en nichtje) Dan is hij hier niet te genieten en ben ik de hele dag in gevecht met hem. Plus dat die kinderen dus altijd wel wat hebben..... ik snap dat ik dat niet kan voorkomen. Maar met die 2 is het altijd raak. En ik wil het dus niet opzoeken gezien de gevolgen voor mij al vaker dan een ziekenhuis opname is. Vandaag is mijn zoon er voor de 4de keer heen. Ik ben na een nacht vol lucht happen ook echt uitgeput dus het kwam voor mij op een goed moment. Nu bel ik net dat mijn partner terug is van het werk en onze zoon komt halen. En op de achtergrond hoor ik kinderen die er volgens afspraak niet hadden moeten zijn. Dus ik word oprecht kwaad want waarom zijn ze er? Hoe lang zijn ze er al? En zijn ze weer eens ziek? Onder luid gegil van 1 van 2 en een aantal scheldwoorden van de ander. Krijg ik als verklaring dat mijn broertje niet wist dat mijn zoon er was. Dat hij als verrassing zijn kinderen mee genomen had naar opa en oma. Want hun moeder was op de camping om de hoek en wou de kinderen er niet hebben met het opzetten van de tent. Dus mijn moeder kon niet anders. Daarna vroeg ik of ze ziek waren en kreeg ik als antwoord ja nou niet echt maar misschien heeft er 1 een beetje een kuchje en een snotneus maar het was niet hevig en ze waren er al vanaf 1 uur vanmiddag. Dit hoor ik dus om kwart over 7 in de avond. Ik heb mijn ma de huid vol gescholden. Der een leugenaar genoemd. Der gezegd dat ik ze ook nooit eens kan vertrouwen. En der alvast bedankt als ik wel weer in het ziekenhuis kom. Dat mijn dag rust nu voor niets was. En dat dit de laatste keer is dat ik ze vertrouw en mijn zoon daar komt. Ik ben echt verdrietig en snap niet dat anderen zo beslissen over mijn gezondheid. Ze hebben me al zo vaak aan de beademing zien liggen en ik ben nu ook zwanger. Uiteraard ben ik nu de boeman want ik zeur. Ik overdrijf en ik ben onredelijk...... maar is dit wel zo? Mijn partner is ook woest nu die kant op alleen.