Bijna 34 week en er nu al helemaal klaar mee

Deze reacties doen me zo goed! 😂 Hier 34+1 en ben er ook hélemaal klaar mee! Voel me daar dan weer schuldig over door die stomme hormonen. Maar idd, mijn sociale leven staat stil, ik krijg niks voor elkaar in huis. Kan nog amper een stukje lopen. En zo duren de dagen alleen nog maar langer 🙈 Ik word misschien ingeleid bij 38 weken, nou kom maar op hoor! 😅

Waar ik stiekem benieuwd naar ben is of dat al deze mama’s die reageren hun eerste kindje is? Want ik merk dus zelf ( wordt de vierde), dat je doordat je zo druk met je gezin bent en geen tijd hebt om bij elk pijntje stil te staan ( zware bekkeninstabiliteit hier), je helemaal geen tijd hebt om “er helemaal klaar mee te zijn”😎🤣☺️☺️☺️

Dit is mijn tweede

Dinsdag 31 week, ik ben er zelfs al klaar mee 🤪 was ik nu maar al 37 week ofzoooo 😂 maarja, soms is het lastig uit te spreken in het “openbaar” je MOET maar dankbaar zijn dat je zwanger bent. Geloof me, ik ben super dankbaar maar dat zegt niet dat ik er soms heeeeelemaaaal klaaar mee ben ❤️🤷🏾‍♂️🤡

Tweede kindje 😊😊

Hier ook de tweede. Maar juist dat ik niks meer kan doen met mijn 3 jarige maakt het vreselijk. Steeds als hij vraagt of ik mee wil spelen op de grond of mee wil voetballen moet ik zeggen dat ik dat niet kan 😞

Voor mij de eerste ja! 🙈 maar door de pijnklachten enorm beperkt terwijl ik anders altijd druk ben. Vandaar “klaar mee” 😅

Hahaha dit is juist andersom voor mij! Eerste zwangerschap kon ik lekker rustig aan doen, bijslapen etc. Nu werk ik, ben ik thuis achter mijn peuter aan het aanrennen en minder slaap. Mijn lichaam doet véél meer zeer.

Sameeeeee! Ben 33 weken en het zat. Maagzuur, kind ligt hoog en is druk, dus weinig rust. Hartkloppingen, benauwd, moe. En het zit in de weeeeheeeg die buik. Ugh

31 weken maandag en precies zelfde

Ik ben 32+3 en ik heb gisteren en vandaag zitten janken dat ik er helemaal klaar mee ben. Ik vind er echt niks aan. Het is vermoeiend, je kan niks, en uhhh ja je kan niks 🙄

Ben vandaag 31 weken en ben er ook goed klaar mee. Ik slaap verder ook prima daar ligt het niet aan. Maar heb zoveel pijntjes aan mijn lichaam. En word om de haverklap ziek. En dan nog de zwangerschaps diabetes erbij. Gelukkig word ik tussen week 38 en 39 ingeleid dat is wel een fijn idee.

Me 2. Kan niet wachten op 1 oktober dat we eindelijk een datum krijgen om naar uit te kijken

Hier de 3de en heb zeker tijd er helemaal klaar mee te zijn 🤣 maar ben er door de bekkenklachten ook echt klaar mee.. hele dag aanpassingen doen. Veel pijn, veel nee zeggen etc. Ze ligt al ingedaald dus merk ook dat soms wat druk heb van onderen. Naar gevoel. 2 kids van 3.5 en bijna 2 nog rondlopen. Makkelijke kids maar toch ben je er druk mee en wil liefste nog alles uit de kast halen en overal naartoe. Mis mijn sportieve ik die alles kon en de hele dag aan het vlammen was. Kan niet wachten tot de zwangerschap achter de rug is en ik niet meer zwanger hoef te zijn we haar in onze armen hebben en compleet zijn als gezin. Aan de andere kant mega dankbaar en aan het genieten van de schopjes, want dit is echt de laatste keer en het is toch ook heel bijzonder en fijn dat alles zo goed gaat met de baby...

Ook bijna 34 weken hier en net even een heel hard potje staan huilen nadat ik steeds indalingsweeën kreeg, constante onderrug pijn had, ik niets meer uit mijn handen kreeg door de pijn en de vermoeidheid, mijn hart al de hele dag tekeer gaat (al weken een extreem hoge hartslag) en mijn man moest helpen afdrogen nadat ik mezelf in en uit de douche had gehesen, omdat ik amper wat kon. Kortom, echt even niet mijn dag vandaag, en die dagen mogen er ook zijn gelukkig. De laatste loodjes zijn freaking zwaar en ik kan echt niet wachten tot het begin november is 😇

Ohh dat janken heb ik ook. Ben het zo zo zo zat. Idd dat hart dat zo tekeer gaat al weken vind ik ook zo afschuwelijk. Constant dat gejaagde soort van paniekgevoel. En nu komt er minder weer aan en ik heb geen kleren. 😓

Voor mij wel eerste 🤭 maar ik vind vooral na 33 weken dat het tijd is om je weer een keer comfortabel te voelen! Nu is mijn maag zo krap, ben ik zo snel buiten adem, vermoeid etc. En mijn baby is ook vaak in de avond actief als ik juist wil slapen 🤭

Fysiek kan ik gelukkig nog best veel, maar ik vind het vooral mentaal zwaar. Het weekend is voor mij nu bijkomen van mijn werkweek waardoor ik mijn sociale leven weken terug al opgegeven heb. Mijn wereldje is wel echt klein geworden de laatste paar weken en ook al heb ik totaal geen behoefte aan sociale contacten nu, toch vind ik dat geïsoleerde leventje het een beetje engig ofzo. Heb het idee dat ik weer in het eerste trimester zit: moe, steeds niet fit, weinig energie en enorm emotioneel.

Heel herkenbaar! Gisteren toch maar met een vriendinnetje wezen lunchen die ongellamd wat prachtige foto's heeft gemaakt in de zon. Daarna voelde ik me opeens weer heel sterk en vrouwelijk en merkte ik dat ik het jammer zou vinden als de zwangerschap voorbij zou zijn. Zo veranderlijk als het weer, mijn stemming. Kun je je zetten tot een kleine moodbooster de komende dagen? Wie weet wat het doet!

Dit herken ik ook wel! Steeds minder plannen omdat je niet doodmoe het weekend uit wilt komen, en dan zit je maar een beetje en weet je niet wat je met jezelf aanmoet, dat maakt het mentaal wel zwaar. Ik zie er ook wel tegenop dat in het verlof je sociale leven waarschijnlijk vrijwel helemaal wegvalt..