Bijna 34 week en er nu al helemaal klaar mee

Toevallig kwam ik gister een oud collega tegen die met 34 weken was bevallen. Zoontje lag daar dus super klein en schattig te wezen maar had nog gewoon in jaar buik moeten zitten en zij had nu 38 weken geweest! Zo klein geboren worden is echt wel een pittige start. Plus dat ze nog niet alles op orde had want ja, wie bedenkt dat met 34 weken! Dus nu denk ik: Oké babyboy, groei nog even veilig en warm door, mama buffelt nog wel eventjes 🙂

Dat had ik niet hoor, het vloog voorbij. Ik heb toen lekker rustig aan gedaan thuis en meeeega veel wezen lunchen overal. Dat kon nog prima!

Mama’s jullie mogen het best een keer even zat zijn. De 1 heeft meer klachten dan de ander, maar wat zijn 9 maanden op een heel leven? Fijne dag en een dikke knuffel 🤩

Vandaag precies 32 weken en er ook klaar mee. Kan amper slapen snachte, ben gebroken, kleine is ingedaald en valt zwaar op de bekken. We zijn medisch en worden ingeleid met 37 weken en ik probeer nog genieten maar... Het is dat meneer nog een beetje moet groeien anders had ie al mogen komen

Waar ik nu heel erg naar uit kijk, is mijn verlof, ik moet nog vier weken werken. Vanaf aankomende week ga ik minder werken omdat ik nog wat vakantie uren had staan. Daar kijk ik zoooooo erg naar uit, want mijn werk slurpt nu mentaal gewoon veel energie. Ik merk dat meer tijd voor mezelf mij nu ook meer ruimte geeft om af te spreken met vriendinnen. Dus ik hoop dat de aankomende weken mij mentaal wat meer rust geven!

Ja precies! Ik ga er wel vanuit dat het in mijn verlof beter wordt omdat ik dan geen werk meer heb waar ik veel aandacht en energie in stop, dus ben de dagen echt aan het aftellen. Ik heb wat vriendinnen die op de woensdag/vrijdag een halve dag werken of vrij zijn en kijk er echt naar uit om samen wat te drinken of te lunchen.

Bij mij is het net andersom… mentaal sterk maar de fysiek wil niet meer mee Mentaal heb ik zoveel energie, wil vanalles doen en organisen ter voorbereiding van de baby Fysiek is een ander verhaal. Net een dik uur rondgelopen boven en beneden om nog wat kasten te organisen. Nu lig ik weer spuugmisselijk en met een harde buik op de bank… 😢 33+5 en begin er wel klaar mee te zijn 😮‍💨 Ben van week 6-16 elke dag misselijk geweest + braken (geen HG maar toch pittig) Vanaf week 18 al elke dag harde buiken Dus eigenlijk geen enkele dag sinds 6 weken dat ik me echt fysiek fit voel… Ons ventje moet echt nog even blijven zitten, maar to be honest…. Ik zou er niet rouwig om zijn mocht ie een weekje eerder komen 😅

Ohja, en ik voel me best schuldig dat ik dit zeg, want het heeft ons best veel moeite gekost om zwanger te raken… geeft me ook het gevoel dat ik niet “mag” klagen ofzo 🫥 Maar eerlijk? Zwanger zijn vind ik (gezien de kwalen) niets aan. Ik tel elke dag ongeduldig af tot ik ons ventje eindelijk kan vasthouden 🩵

Herkenbaar! Ik ben via IVF zwanger geraakt en heb echt gevoel dat ik niet mag zeiken, dat ik dankbaar moet zijn. Dat is ook wat m’n moeder me voor de voeten gooit… 😔

Idem, na een miskraam en 6 maanden in de fertiliteit met IUI zwanger geraakt. Dan is de “wees blij dat…” commentaar nooit ver weg 😅

Ik ben 31+5 en ik ben echt klaar mee. Overigens niet sinds kort, ik heb de hele zwangerschap al geroepen het niks te vinden terwijl ik er zoooo naar uit keek, het leek me echt magisch en geweldig (zoals mijn moeder het beschreef). Ik heb de eerste weken letterlijk niks kunnen doen door misselijkheid, amper 3 uurtjes werken per week, zo'n 3 dagen per week en dan de halve middag slapen. Dat was overigens in de goede weken, de slechte weken kwam ik niet eens uit bed. Viel 8kg af, herstelde maanden lang. Daarna een bloeding met 12 weken op het werk, dwars door m'n mooie witte werkbroek heen.. het ging eventjes oke, toen kwamen die vreselijke bekkenklachten en die komen echt weer heel erg terug nu. Ik ben moe, slaap nu ook regelmatig weer in de middag en kan bijna niks leuks meer doen. Ik voel me opgesloten, alleen en verveel me de kl*re. Ohja zijn getrappel doet me inmiddels ook regelmatig pijn en door het indalen heb ik continu aandrang om te plassen, moet er soms 8x per nacht uit om te plassen en kan geen comfortabele positie vinden. Ik kan niet wachten om mijn kleine man straks heerlijk in m'n armen te hebben en de ellende van zwanger zijn achter mij te laten. One and done.

Hier de derde, en ik voel al zo lang dat ik er klaar mee. Van vroege bekkenklachten en harde buiken, ik voel soms dat ik helemaal niks kan meer. Maar ergens denk ik ook het mag nog heel lang duren, het is zo druk met de kindjes heb bijna geen tijd om alles klaar te maken🤭😅😅 En het word echt onze laatste dus ik wil ook niet afscheid nemen van deze fase🙈

Haha precies dit!!!! Hier de vierde. Totaal kapot gewoon. Mn bekken naar de ratten. Dus wil graag mn oude lijf; maar o wat is het ook bijzonder om zwanger te zijn. En wss de laatste! Maar ook racen tegen de klok idd om alles klaar te maken

Je moeder zal misschien een lieverd wezen, maar dat is niet ok 🌸 Het mag naast elkaar bestaan he, blij zijn dat je zwanger bent geraakt én het zwaar hebben. En trouwens, we hebben een kinderwens. Geen zwangerschapswens🙂

Mijn moeder is emotioneel vrij onvolwassen en erg ingewikkeld. Ze denkt alles met de beste intenties te doen, maar uiteindelijk projecteert ze vooral haar eigen angsten enorm op mij. Hierdoor is het soms best ingewikkeld nu…

En ik vind je opmerking over kinderwens ipv zwangerschapswens heel mooi!!! Daar sla je de spijker mee op z‘n kop!

Heel veel liefs voor jou! 🌸

Dit precies. 200% herkenbaar. Ik vind dat heel lastig en moeilijk. Want juist van haar wil je de steun!

Vandaag echo gehad, zij kon het vruchtwater berekenen; 7 liter 😳 Plus 2 kg baby (is dan wel weer gewoon gemiddeld voor 32,5 weken). Dat verklaart wel waarom mijn lijf zo boos is….. op de rest van mijn lijf zitten namelijk geen extra zwangerschapskilo’s

Gewoon dingen terug gooien 🙄