Een verloren jaar...

Als eerste: wees niet te hard voor jezelf! Iedere zwangerschap is anders en die collega heeft waarschijnlijk veel minder klachten dan jij! Ik herken je verhaal redelijk. Had dat gevoel de eerste keer (ben nu zwanger van de 2e) ook wel en toen was het coronatijd, dus was niet eens heel veel te missen 😅 Ik heb achteraf in ieder geval (en nog steeds!) ervaren dat het het ècht allemaal waard is! Wel wilde ik niet gelijk een tweede keer zwanger zijn, maar na het ontzwangeren ook weer even tijd hebben om mezelf te zijn. Pas toen mijn dochtertje ruim 1,5 wad wilde ik daar weer ècht over nadenken. En dan vooral omdat ik haar graag een broertje of zusje gunde. Van mezelf hoefde het niet zo nodig 🙈 Moet zeggen dat ik de tweede keer wel iets anders ervaar, omdat je nu elke dag ziet voor wat voor iets moois je het eigenlijk doet. Dus: hou de moed erin ❤️

Lieve mama to be, probeer jezelf niet te vergelijken met andere zwangere vrouwen, dat is echt nergens voor nodig. Nee, je stelt je niet aan en elk lichaam reageert anders op zwanger zijn, plus elke zwangerschap is echt heel anders. Bij mijn zoontje fietste ik er doorheen, zonder enige klachten en met veel vrolijkheid en zin in wat komen ging. Nu ben ik zwanger van onze dochter (20 weken) en ben het zwanger zijn al even beu, al klachten vanaf 7 weken, zo enorm moe, zenuwen die klem zitten. Dus het is echt niet zwak, jij moet vooral luisteren naar wat jouw lichaam op dit moment nodig heeft en dat is halve dagen werken. Laat die ander er maar vrolijk zijn op het werk, het gaat om wat jij nodig hebt en wat het beste is voor jou en je kindje!! En geloof me, het is het echt waard, wacht maar tot je je kleintje in je armen kan houden, dan valt deze ellende zoals je het noemt ineens weg. Hou vol, lieve mama to be❤️

❤️ Ik had vandaag precies eenzelfde meltdown bij mijn psycholoog. Ik voel me soort van “verslagen” door alle fysieke en mentale klachten, en ben ook aan het reïntegreren maar merk dat ik met 3x3 uur al vet tegen mijn limiet aan zit. Wat zwak en falend voelt. Dus niet alleen ben je niet de enige die “het” niet lukt, je bent ook niet de enige die zich daar zo kut om voelt. Anyway… wat ik probeer mezelf voor te houden is dat op de 40/50 jaar loopbaan die we tegenwoordig (gaan) hebben, dit ene verloren jaar in het niet zal verdwijnen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik er zelf nog niet helemaal in geloof, maar dat het me al wel een stuk meer ademruimte geeft.

Wees niet te streng voor jezelf ❤️ je doet het meest dankbare en bijzondere werk elke seconde van de dag door jouw kleine te dragen. Ik herken alle symptomen en dat het al zo lang duurt vanaf het ivf/icsi traject en vooral de bekkeninstabiliteit speelt me parten. Maar tuurlijk gaat het het allemaal dubbel en dwars waard zijn 😌. Ik kijk er ook echt super naar uit en het kan van mij niet snel genoeg gaan..

Hier ook aan het reïntegreren en hier is ook 4x3 uur meer dan genoeg. Ik heb dan wel staand werk (kinderopvang). Ik snap je gevoel heel goed om maar door te gaan en ach die collega kan het ook.. ik heb toevallig ook een collega die even ver is als ik maar ik denk tegelijkertijd ook ik reïntegreer niet voor niks en geen enkele zwangerschap is hetzelfde. Wees niet te hard voor jezelf 💕

Je moet jezelf echt niet met andere vergelijken. Ik was zo’n vrouw die fluitend daar haar eerste zwangerschap ging en nu tijdens mijn tweede zwangerschap heb ik gigantisch veel kwaaltjes en hou ik het niet meer goed vol op werk. Elke zwangerschap is anders en de symptomen kunnen zo wisselend zijn. Luister goed naar je lichaam want die weet het beste wat je nodig hebt.

Het is toch sowieso geen verloren jaar? Ik ben ook iemand van altijd doorgaan, pushen, maar ik leer door de zwangerschap ook nieuwe dingen, zoals mijn grenzen aanvoelen en respecteren. En ook merk ik dat ik meer begrip heb voor anderen die minder makkelijk meekomen of het fysiek zwaar hebben, terwijl ik hiervoor meer geneigd was om te denken dat iedereen maar hard moest werken en mee moest komen. Natuurlijk is werk ook belangrijk maar op de lange termijn zul je echt nog wel blijven doorgroeien en van waarde zijn. Ik geloof dat dit jaar je ook voorbereidt op het moederschap, waarin je ook jezelf niet meer altijd op de eerste plaats kunt zetten..

Koppie omhoog, borst vooruit! Wees dankbaar dat je een gezond kindje mag krijgen. Misschien wat minder bezig zijn met je eigen prestaties cq belevingswereld tov anderen en wat meer met wat je kan geven aan je omgeving, wordt je een veel gelukkiger mens van. Oh en spoiler: een baby verzorgen is in het eerste jaar echt niet minder zwaar dan een zwangerschap. Geniet nog maar van de vrijheid die je nu hebt, en trek niet zo zwaar aan die beperkingen die je nu ervaart. Als je het mentaal echt zo zwaar vind nu al is het wellicht geen gek idee om eens met iemand te gaan praten. Succes, en maak er een mooie zomer van!

Er groeit een klein mensje in jou, probeer daar ook van te genieten! Snap je heel goed hoor dat je graag carrière wil maken, zit zelf ook in een opleidingstraject in combinatie met een master. Voor mij is de zwangerschap nu echt prioriteit, die studie en carrière komt wel, dit kan ik maar 1 keer doen. Hopelijk kun je hoe druk je ook bent, ook de tijd maken om te genieten van die trapjes in je buik💛

Ik herken wel wat in je verhaal qua zwangerschapstraject en lichamelijke klachten. Lichamelijk vind ik het heel pittig maar mentaal gaat het goed. Hier doe ik ook mijn best voor en die scheiding probeer ik zelf ook echt te maken. De lichamelijke klachten zijn er nu eenmaal en die zal je moeten accepteren/uitzitten en je grenzen hierin bewaken. Het heeft geen zin om te denken wat als, waarom ik, hoe kan dit, ik word beperkt. Jij weet wat je voelt en wat je kan, vertrouw hierop. Mentaal kan je dan hopelijk ook toegeven aan het rusten en wat je nodig hebt waardoor er ruimte ontstaat wat WEL lukt. Helaas heb je er niet meer invloed op, behalve hoe je ermee omgaat; jezelf voor je oren slaan en zwak vinden of eraan toe geven en proberen te focussen op wat wel gaat. P.s. ik heb veel bekkenklachten, waarschijnlijk door het IUI traject en het spuiten van hormonen een aantal cyclussen, lekker snel week geworden 😂😅😉 heeft ook niet iedereen, maar t is niet anders. Zo heb jij ook je eigen verhaal en weg te gaan 🍀🍀🍀🫶

Bedankt voor alle lieve reacties. Ik merk ook dat ik heel bang ben om een aansteller genoemd te worden, want zo werd ik heel vaak genoemd vroeger (of nou ja, ik moest me niet zo aanstellen...) Ik merk dat ik gister ook heel moe was en dan word t mentaal ook zwaarder. Ik zat er echt weer even doorheen🙈 Fijn dat er wel herkenning is, dat voelt ook minder eenzaam. En rust pak ik ook echt wel, soms kan ik niet anders en vaak wijst m'n vriend er ook op (zoals gister, dat ik vandaag maar thuis moest blijven) nadeel is dat dan ook vaak t schuldgevoel komt opzetten😅

Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb ook precies dezelfde gedachten als jij. Een gouden tip heb ik niet voor je, dan zat ik er zelf ook niet zo doorheen denk ik, maar ik kan je wel vertellen dat je niet de enige bent en zeker geen aansteller bent! Jouw gevoelens mogen er zijn en zijn met alle klachten die je beschrijft helemaal niet zo gek. Wat mij helpt is ventileren bij mijn vriend en fysio, die duidelijk maken dat het ok is om een stap terug te doen en even balen van hoe je je voelt. Het is niet altijd alleen een roze wolk. Net als jij ben ik ontzettend dankbaar voor dit kleine wonder, maar ben nog blijer wanneer de kleine er is. ❤️

Herkenbaar. Mijn misselijkheid was wel een stuk eerder voorbij, al heb ik soms een terugval, maar ik heb ook al die tijd in bed gelegen. Zelfs nu doe ik dat vaak nog, omdat het gewoon fijner voelt voor mijn lichaam en hoofd 😅 Als de baby me de hele nacht wakker houdt met trappen vraag ik me ook wel eens af of dit het allemaal waard is, maar de volgende ochtend denk ik daar weer anders over natuurlijk. Mijn man probeert me ook vaak te ondersteunen, maar vaker wel dan niet moet ik toch weer van alles zelf doen 😅 Maargoed ik hoop dat je je snel beter voelt, we zijn allemaal al dik over de helft, dus het duurt niet lang meer 😁

Heb je nu niet zo veel aan, maar geloof me, als aan je toekomstige zelf zou kunnen vragen of het jaar waarin je kindje mocht groeien in je buik als een verloren jaar beschouwt, dan durf ik vrijwel zeker te zeggen dat het antwoord absoluut een nee zal zijn. 🥰 Je bent nu een mama, je prioriteiten zijn veranderd en zullen alleen maar meer veranderen. Ja, je leven ziet er anders uit, maar zo goed als iedere moeder ziet dit als iets enorm positiefs. Probeer iets uit je hoofd te gaan en wat meer in je hart/lijf te gaan voelen. Het is iets onvoorstelbaar prachtigs wat het aan het doen is . Succes!

Ik wil graag reageren op je stukje over: is deze hele ellende van het zwanger zijn het waard? Je zit nu midden in de storm en hebt nog 'niks om ervoor te laten zien'. Je hebt moeders die tijdens de zwangerschap een enorme band voelen met hun baby. Ik ben niet een van die moeders. Ik voelde weinig/niks qua liefde/band, tot het moment dat ik mijn kindje in mijn armen sloot. En zelfs daarna hebben we nog een paar weken aan elkaar moeten wennen. Nu kan ik elke avond in tranen zijn om iets schattigs wat hij overdag heeft gedaan, mijn hart loopt over van de liefde voor hem. Ik scroll vaak in bed door de foto's en video's van die dag. En als ik dat las van andere moeders voordat ik zelf een baby had, was dat ook abstract voor mij. Nu met deze tweede baby voelt het hetzelfde. De band, die is er nog niet echt. We hebben het leuk met zijn drieën (ik, mijn man en onze dreumes) en ik ben ergens bang of deze 'indringer' (neem met korreltje zout) onze dynamiek kapot gaat maken. Maar ik heb vertrouwen. Kort verhaal: is het het waard? Ja, 1000x ja. Getekend, een moeder die niet zeker wist of ze wel kinderen wilde.

Ik heb deze zwangerschap soms ook het gevoel dat mijn leven stil staat. Oa op mijn werk, nieuwe interne opleidingen doe ik allemaal pas na mijn verlof, omdat het intensief is. Wel lukt werken nog, maar ervaar ik veel bekkenpijn. Hierdoor kan ik privé ook véél minder doen en moet ik steeds meer dingen laten. Een enkele keer denk ik, waarom wou ik dit? Ik wéét waarvoor ik het doe als ik naar mijn dochter kijk. Het is "gewoon even" deze periode uitzitten. Sommige vrouwen fietsen vrolijk door hun zwangerschap heen en kunnen alles nog, had ik bij m'n 1e. Sommige vrouwen, zoals jij hebben "pech" en te maken met veel klachten. Dit maakt je geen aansteller, luister na je lichaam en alles wat je nu even een jaartje moet laten, kan je daarna allemaal in halen.

Hier herken ik mij volledig in. Ik wist niet zeker of ik kinderen wilde en vond zwanger zijn een enorme beperking. Ik moest ook een paar weken wennen, maar zit sindsdien op een roze wolk. Moeder zijn is - ondanks dat het soms zwaar is en pittig te combineren met een drukke baan en sociaal leven - het meest waanzinnige dat ik ooit heb gedaan. Het is het allemaal echt 1000 x waard. You got this!! Wees lief voor jezelf.

Precies dat❤️ (En ik snap precies je gevoel. Was ik eindelijk weer beetje teruggeveerd van vorige zwangerschap qua lichaam, mijn eigen ding kunnen doen, wijntje kunnen doen etc zonder te rekenen, ga ik nu weer 9mnd zwanger en eerste 6 maanden heftigheid. Maar ik weet zó hoe waard het is! Want je eigen kind in je armen hebben ‘s ochtends vroeg is echt het toppunt van geluk ❤️).