Geen gezellig mama zijn voor dreumes sinds zwangerschap bij borstvoeding

Ik begrijp je. Niet 100% t zelfde , maar zoon is 12 maanden, kreeg nog best heel veel bv. En 12 wk zwanger nu. Met t oog op dat ik er geen 2 tegelijk aan de borst wil ben ik rap gaan afbouwen, wat hem echt wel verdriet bezorgde . Ben er nu achter dat het m niet eens om de melk gaat maar echt het “ knuffel/ nabijheid” moment beetje sabbelen aaien etc. Maar bij mij kwam ook die irritatie op; ik denk dat t komt omdat we misschien nu even genoeg aan ons lijf hebben? Een baby’tje maken kost ook veel energie. Het is zo dubbel. Ik wil hem blijven geven wat ie kreeg , maar eigenlijk ook niet het gevoel geven dat hij straks “er af” moet, en de nieuwe baby alles krijgt. Daarom ben ik de voedingen echt gaan vervangen met n flesje. En die momenten die hij snachts “wil”, die jij ook beschrijft van je dochter qua tepel zoeken, pak ik m op, druk m heel dicht tegen me aan en geef een klein bodempje halfvolle melk in een flesje. Hij zit aan mn trui te trekken dat hij wat anders wil maar ik probeer t met liefdevolle zachte hand en woordjes toch te vermijden🥹🫤. Ergens gaat t aan mn hart, andere kant ben ik blij dat t 12 maanden zo is gelopen. Ik wil nu nog even een paar maanden zonder iets, en dan straks weer vol energie aan de nieuwe baby geven. Oja , hier hielp t idd om wel in z’n eigen bedje te doen ( maand geleden) en sinds een paar dagen n kamertje naast ons. 😘 je hebt er misschien niet veel aan. Maar ik begrijp je wel!

Bedankt voor je reactie en mooi om te lezen hoe jij het doet, en heel trots mag je zijn dat je toch 12 maanden hebt mogen geven!

Mogelijk past de term 'nursing agitation' bij jullie, ik weet niet of jullie er wel eens van gehoord hebben? Het gebeurt in ieder geval vaker. Hopelijk vermindert dat het schuldgevoel, het feit dat je het al zo lang volhoudt vind ik namelijk hartstikke knap !

Heel herkenbaar, inderdaad wat Sunny- zegt: nursing agitation. Mijn dochter is 22 maanden, ik was al wel aan het afbouwen voordat ik wist dat ik zwanger was, maar ondanks dat wilde ze toch nog zo’n 6x per dag bij mij drinken. Echt een beetje borst-verslaafd, inclusief gefrunnik. Vanaf week 5 kreeg ik zo’n naar en geïrriteerd gevoel bij het voeden, echt niet te doen. Enerzijds zielig voor mijn dochter, maar ik trok het gewoon echt niet meer. Ik heb een paar dagen samen met haar pleisters op mijn tepels geplakt zodat ze wist dat ze niet kon drinken want “mama auw”. Dit hielp deels goed, niet altijd want ook regelmatig was het een boze en verdrietige “mama auw uit!”. Ik ben blijven herhalen dat de melk op is, haar een flesje warme melk aangeboden en die geef ik in geborgen houding zoals met borstvoeding, lekker dicht tegen me aan. Ik ben nu bijna 11 weken zwanger, ze wil een enkele keer nog proberen, dat laat ik toe, zeg na een paar seconden “mama op” en dan laat ze ook los. Dan wil ze de andere proberen maar daar doe ik hetzelfde bij. Daarna accepteert ze de fles. Ook steeds vaker accepteert ze meteen een flesje melk, ik zeg dan ook dat ze een grote meid is en heel goed uit de fles kan drinken. (Beker kan ook, maar flesje is nu de vervanging van borst, daar komen we ook wel weer vanaf t.z.t. 😉) wel wil ze dus vaak dat ik help, en dan dus lekker dicht tegen mij aan met haar flesje. Prima voor nu, zolang die borst maar weer van mij is. 😅

Oh en in de nachten heb ik destijds afgebouwd door aan te geven dat de borsten ook gingen slapen, dat ging vrij soepel. En het schuldig voelen herken ik ook, ik ben ook niet zo’n hele gezellige leuke mama momenteel. Ik kan erg weinig hebben. Hopelijk wordt dat na het eerste trimester beter! 🤞🏻

Hier ook heel herkenbaar. Deze zomer was ik ook al zwanger (dat liep helaas uit op een miskraam) en toen had ik het ook. Mijn dochtertje was toen ook ca. 19 maanden. Ik heb toen de nachtvoedingen afgebouwd (ze kreeg destijds nog 1 tot 2 nachtvoedingen). Dat duurde ongeveer 1 tot 2 weken en ging wel gepaard met wat tranen. Ik heb toen steeds gezorgd dat ze na het avondeten nog flink pap of yoghurt als toetje at (zodat ze zeker weten geen honger zou hebben). Daarnaast zorgde ik steeds voor een bekertje water naast het bed wat ik kon geven als dat nodig was. Ik heb toen eindeloos herhaald dat het 's nachts tijd was om te slapen en pas weer in de ochtend als het 'eendje' aan is (we hebben zo'n pinguïn slaaptrainer die ze eendje noemt) weer tijd voor melk. En ik zei wie er allemaal sliep (opa slaapt, oma slaapt, papa slaapt, ik ging ook alle kindjes van de opvang en ooms en tantes af, etc) Ze moest dan steeds 5 tot 10 minuten hartverscheurend huilen en dan knuffelen we even en was het goed. Op een gegeven moment ging ze als ze wakker werd zelf het rijtje opnoemen. Sindsdien slaapt ze ook heel regelmatig de nachten door, dus dat was een hele fijne bijkomstigheid :) Naderhand ben ik in een week waarin ik sowieso weinig thuis was gestopt met de avond voeding (als papa haar naar bed bracht vroeg ze er nooit naar). Verassende genoeg ging dat alleen gepaard met wat gemopper, maar was dat verder best ok. Sinds een week ben ik met de laatste voeding, die in de ochtend gestopt. Mijn borsten en tegels werden heel gevoelig dus het deed gewoon pijn. Dat vond ze wel weer iets moeilijker. We staan nu 's ochtends steeds zo snel.mogelijk op om iets te eten en drinken. Soms moet ze huilen en wil ze geen beker melk maar 'die melk' (en wijst ze naar mijn borsten). Maar het lijkt nu over het algemeen goed te gaan. Afgelopen week wel veel extra geknuffeld en ook dingen gedaan die zij leuk vind (een keertje extra in bad bijvoorbeeld, of een paar extra rozijntjes te eten, of broodjes halen voor de lunch). Zo heb ik het aangepakt. Hopelijk heeft iemand er wat aan. Vond het zelf ook maar knap lastig! Maar ben wel trots erop dat ik ruim 2 jaar borstvoeding heb gegeven uiteindelijk :)