Gefrustreerd en verdrietig over kraamtijd en bevalling

We zitten hier inmiddels op dag 6, ik ben 26-11 bevallen van een prachtige zoon. Hij doet het overigens ook echt geweldig, hij maakt dat ik nog kracht haal uit de dagen. Mijn emoties gaan werkelijk alle kanten op, wat ook normaal is voor de kraamweek, i know. Vanmiddag ben ik veelal verdrietig. De bevalling heeft erg lang geduurt met niet vorderende ontsluiting, ruggenprik, weeënopwekkers, knip en vacuüm. Daarna naar huis met katheter en lek van hersenvocht na de ruggenprik wat resulteert in gigantische hoofdpijn. Overmaat van ramp wou ook mijn borstvoeding niet op gang komen terwijl mijn zoontje het wel goed deed aan de borst qua aanhappen. Door omstandigheden (hij plaste niet, duurde 52 uur), kreeg hij flesvoeding en heb ik gekolfd, alles in goed overleg met elkaar, ik had daar vrede mee. Enkel op dag 6 nu lichte stuwing en ben ik gisteren gestopt, ik kon niet meer. Ik kon alleen nog maar zitten om te kolven, ik had nog geen fles gegeven of luier verschoond omdat zitten extreme hoofdpijn geeft. Veel verdriet maar ergens ook rust dat ik gestopt ben. Nu leek cafeïne effect te hebben op de hoofdpijn, op doktersadvies aan de cola en redbull, dit wilt soms de lekkage verhelpen. Anders mocht ik vandaag een blood patch. Doordat het iets verbeterde, heb ik die afgeslagen vandaag, echter vanavond weer gigantische hoofdpijn. Mijn hoofd explodeert. Daarbij slaap ik ook gewoon best slecht, word voor de wekkers van de voedingen wakker. Tot overmaat van ramp is ook mijn knip open gegaan en heb ik nu een wijkende wond die veel pijn doet, daarbij gigantische aambeien die jeuken en pijn doen, ze worden gelukkig ietsjes minder maar zijn nog zeer luid en duidelijk aanwezig. Je kunt je wellicht voorstellen dat deze kraamweek voor mij geen genot is. ik kan wel genieten van mijn zoon, ik voel me wel gelukkig als ik hem verzorg en knuffel. Zoals ik al zei, hij is dat ik nog een beetje geniet en blijdschap voel. Ik ben zwanger geraakt dmv IUI en na een zware zwangerschap, had ik gehoopt op een fijne bevalling.. toen dat tegenviel, hoopte ik op een goed herstel. Het is daarom echt ontzettend verdrietig en frustrerend dat alles zo tegen zit. Ik probeer zo veel mogelijk het positieve van dingen in te zien maar het kost veel moeite. Gelukkig heb ik een lieve partner en veel lieve familie en vrienden om mij heen. Ook hadden we een geweldige kraamverzorgende. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik nou wou bereiken, het van mij afschrijven denk ik. Ik hoop gewoon dat ik snel meer kan, want ik voel mij zeer beperkt in het dagelijkse leven. Kom nog weinig beneden en kan maar deels voor mijn zoon zorgen. Ik voel mij verdrietig en gefrustreerd over mijn eigen lijf, het laat mij nogal in de steek en dat valt gewoon niet mee. 💔