Genieten?

Ik lees mee, want zit nu ook niet bepaald op mijn roze wolk door de HG. Ben al meer dan 3 weken niet naar buiten geweest en alleen maar in bed in een donkere kamer.

Ik vond de eerste zwangerschap echt een pure hell om eerlijk te zijn. Achteraf kwam pas het besef toen ze eruit was hoe ziek ik me elke dag voelde. Dus geen genieten nee. Pas vanaf dat ze was geboren begon het genieten ! ♡ Nu zien hoe het met deze gaat, sta er een stuk releaxeder in maar genieten is het niet nog haha. Hoeft ook niet, zolang het resultaat maar is wat je graag had gewild ♡♡

Ik zit nu in week 9 en ben vanaf week 5 al super misselijk en dagelijks overgeven... Dus nee, ook hier geen roze wolk 🥴

Echt genieten heb ik nog nier , vrijdag 2e echo dan 9 weken en 2 dagen. Maar ben extreem moe, en vind dat heel frustreren al me energy gaat naar werken. Geen energy om me peuter of hond te vermaken. Loop hier erg tegen aan.

Dit! Ik word nu bijna boos als mensen zeggen dat ik ervan moet genieten! Ik voel me zo beroerd en snap werkelijk niet waarom ik mezelf dit aan heb WILLEN doen?! Ik ben al weken niet aan het werk, ga nauwelijks naar buiten en zelfs met de anti-misselijkheidsmedicatie geef ik toch met enige regelmaat over... alhoewel k al eens zwanger ben geweest (miskraam) zag ik dit niet aankomen... k zit nu bijna op 11 weken en hou hoop dat t tweede trimester beter is, maar k vrees t ergste...

Mijn eerste 2 zwangerschappen heb ik 9 maanden misselijk met overgeven doorgebracht met harde buiken en bekken problemen. Deze zwangerschap ben ik tot nu moe en misselijk. Ik snap het dus ook echt niet. Zwanger zijn is gewoon niet mijn ding, bevalling en baby wel. Dat is mn doel. Gelukkig is het tijdelijk. Maar genieten? Echt niet.

Jaaa die vermoeidheid is verschrikkelijk. En niemand om je heen die het snapt.

Toevallig vandaag huilbui omdat ik altijd dacht dat zwanger zijn leuk was maar vind d'r bar weinig aan. Voel me ellendig. Zo enorm moe, niks komt uit handen qua huishouden. Vaak misselijk, opgeblazen Nu 10.3, hopelijk inderdaad over een paar weken wat beter

Wel fijn om herkenning te lezen. Zoals sommigen al zeiden: het genieten begon voor mij vorige keer ook pas na de bevalling. Bevalling zelf ging super goed (maar was nou ook niet echt een pretje ofzo). Maar die zwangerschap... Als ik het kon overslaan zou ik er meteen voor tekenen! En wat iemand ook al zei: zo frustrerend al die mensen die zeggen 'geniet van je zwangerschap!' Maar ik lees in andere topics wel dat mensen zeggen ervan te genieten... Dus dan zal er toch iets zijn...?

Ondanks dat mijn vorige zwangerschappen in het boekje kunnen van “prima zwangerschap” vind ik het gewoon een dikke bak ellende. De dag van bevallen gaat bij mij de vlag uit, want tjah einde zwangerschap. Zwanger zijn is niet mijn ding. Ik vind het wel heel fascinerend qua anatomie. Maar goed als je wat wil is het 9 maanden doorbijten😅

Nee hoor, hier ook 2e zwangerschap. Ik vind er niks aan….. Het doel is prachtig hè, daar is ook geen discussie over denk ik 🥰 Maar het zwanger zijn…. Mensen die zeggen dat ze dat fantastisch vinden? Ik zou niet weten wat. Mijn lijf heeft het zwaar, ik kan niet meer doen wat ik wil, veel rusten, vorige keer ook nog zwangerschapsdiabetes in de laatste weken. Nou wat een gedoe….

Ik begin me nu wat beter te voelen (12w) en merk dat ik wel kan genieten. Ik geniet van de echo-momentjes, het vertellen aan fam/vrienden, het dromen over de toekomst, het blij zijn dat het gelukt is. Kan me voorstellen dat als je je zo beroerd voelt dat dat dan moeilijk is, maar hoop dat dit bericht ook wat hoop kan geven dat het misschien nog wel komt.

Ik denk dat het is hoe je in het leven staat. Geef je het negatieve meer aandacht dan het positieve dan zal het niet als genieten voelen. Ik ben ook misselijk, avondeten valt verkeerd super moe en vaak wakker snachts. Maar daar sta ik zo min mogelijk bij stil. Ik geniet er van dat ik zwanger mag zijn. Dat ik een 2e kindje mag krijgen want hoe bijzonder is dat☺️ het is niet vanzelfsprekend en dan voel ik me heel gelukkig dat ik nog een 2e kindje mag krijgen. En op die manier geniet ik enorm van het zwanger zijn. Laat je gedachten niet te veel bij je kwalen en het negatieve hangen maar bij hoe mooi het is dat je nog een kindje mag krijgen😘

Ik snap dat je dit zegt, maar sorry hoor.. ik sta onwijs positief in het leven, wil nog niet zeggen dat ik ervan geniet om bijna gehandicapt te zijn. M'n vent is een mantelzorger geworden, ik doe bijna niks meer. Je mag je ook realiseren dat dit ook grotendeels komt door de hormoonhuishouding. Net als een postnatale depressie kan dat ook al tijdens de zwangerschap. Bij mij komt erbij dat de anti-misselijkheidsmedicatie (waardoor ik in ieder geval IETS kan eten) ook als bijwerking depressieve gevoelens heeft. Ik doorsta dit, we willen al jaren een kleintje en ik heb zware vruchtbaarheidstrajecten ondergaan om hier te komen... een beetje positief denken helpt dan echt niet. Denk aub na voor je zoiets "luchtigs" de wereld in brengt.

Het komt erg vaak voor dat wanneer je in traject hebt gezeten de zwangerschap als een donkere deken valt. Dit omdat je vaak jaloers naar andere zwangeren hebt gekeken en er alles voor over zou hebben, je niet zou willen miepen enzovoorts. Dan komen de kwalen en klachten en is die 9 maanden niet zo'n grote roze wolk als je je altijd hebt voorgesteld in je gedachtes en verlangens. De meesten gaan zich iets beter voelen binnen een aantal weken. Probeer daar aan vast te houden en voor nu toe te geven aan de lijf. Doe slim boodschappen, zoek een schoonmaakster of iemand uit de familie die wil ondersteunen. Je eigen lijf en daarna je baby zijn gewoon het belangrijkste dus luister daar vooral naar. Oordelen van anderen zijn altijd goed bedoeld, probeer dit te onthouden door je struggles en hormonen heen. Zodra de langverwachte baby in jullie armen ligt zal de zon heel hard gaan schijnen !!

Ik kan het fout hebben maar is dit jouw topic? In de vraag van deze vrouw staat niet jouw situatie dus is mijn antwoord ook niet gericht op die van jou. Last hebben van misselijk zijn moe enzovoort is iets anders dan wat jij omschrijft. De vraag van dit topic is waar geniet je dan van of wat bedoelen mensen daarmee en mijn reactie daarop is door het negatieve geen aandacht te geven en dankbaar te zijn dan geniet ik en ben ik gelukkig en dat is hoe ik het ervaar in een situatie als deze. Daarnaast om mijn ervaring dan even te delen heb ik na mijn 1e zwangerschap een depressie gehad en ook daaruit heb ik dit geleerd. En als mensen dan zo iets "luchtigs" zeiden zoals jij omschrijft dacht ik ook ja maar jij hebt makkelijk lullen jij zit niet in deze shit. Of hoe dan ik weet het niet meer of lukt me niet meer. En achteraf zie ik dat die mensen 'gelijk' hadden. Dus ook voor jou het komt echt goed! En ja je voelt je nu zwaar klote en dat snap ik maar ik denk niet dat het helpt om dan zo op mij te reageren. Je wilt iets kwijt en je wilt een punt maken maar misschien helpt het om je eigen topic dan te openen? Of er met iemand over te praten?

Laatste paar reacties hebben me aan het denken gezet. Misschien werken mijn hormonen ook niet mee. Heb meestal een week voor mijn menstruatie vrij depressieve gevoelens, ik denk dat die in geval van zwangerschap misschien wel niet meer (snel) weg gaan. Want natuurlijk vind ik het bijzonder en ik weet ook wat voor moois het oplevert. Maar het zwanger zijn zelf, daar kan ik gewoon niet van genieten. Hooguit de echo's waarop je je kindje ziet bewegen, dus dit keer wel een verloskundige uitgezocht die erom bekend staan veel echo's te maken 😊 Voor Maris Baby wel de vraag: Gelukkig dat het ons gegund is ben ik ook wel, maar als je de hele dag op het puntje van je stoel zit omdat je misschien moet overgeven, hoe geef je daar geen aandacht aan 😅? Berichten dat het na 12 weken beter wordt beuren me trouwens niet echt op, vorige keer heeft het tot 28 weken geduurd namelijk 😅 Dus laatste deel van de zwangerschap was toen wel het leukste, maar echt genieten? Dat kwam pas na de bevalling... Daarvan denk ik dan weer als ik verhalen van anderen hoor: kom op! Niet zo blijven hangen in alles wat niet goed gaat (wij hadden bijvoorbeeld een kindje dat we tot 4 maanden nog geen minuut weg konden leggen, ook niet in kinderwagen), maar laat dat los en geniet van dat mooie wezentje! Met dat laatste denk ik nu ook weer: misschien zijn het ook wel echt mijn hormonen die me psychisch in de weg zitten nu..

Ik heb helemaal hetzelfde en vind er niets aan, de eerste keer ook al niet. Misselijk, moe, futloos etc. Ik vind dat mentaal ook een sleur elke dag, omdat ik dit ook niet 'wil' me zo voelen en liever zou genieten en mn energieke zelf zijn. Ondertussen ook besef hoe dankbaar we zijn, dat zeker, maarrrrr genietennnnn... Neeeeh, nog niiiieet. En dan kun je het nog aan niemand zeggen ook 😅 De vorige keer beterde dat aan 12w en dat hoop ik nu ook. Dus stiekem hier ook te lezen van lotgenoten :)

Haha snap je vraag! Ik bedoel niet zozeer dat je er helemaal niets van aan moet trekken of aandacht aan moet geven. Ik baal ook als ik de dag door moet kokhalzen en savonds niet kan slapen. En op dat moment baal ik dan ook wel even ik bedoel niet dat je er niet van mag balen maar ik geef het in mijn hoofd dan niet de ruimte om op een negatieve manier ernaar te gaan kijken en dan ook niet geniet van mijn zwangerschap. Ik geef het mooie de ruimte het idee dat er een lief klein mini mensje aan het groeien is in je buik en datis belangrijker voor mij waardoor ik er wel van geniet ondanks de kwalen die er bij horen. Mijn vorige zwangerschap duurde het ook tot week 18 tot de misselijkheid voorbij was en zelfs tot ruim na de bevalling voordat ik avondeten weer lekker vond maar hoe meer je er zelf mee bezig bent dat je het graag anders zou willen of wat dan ook hoe groter het 'probleem ' wordt is wel mijn ervaring. En dat bedoel ik er eigenlijk mee hoe meer je in je hoofd het negatieve dr aandacht geeft hoe groter het wordt.

Heb het topic net helemaal gelezen (ook de reacties) hoopte ook op wat positieve berichten, maar het is wat het is. Met kwaaltjes kan je niet echt 'genieten' natuurlijk 😂 moet zeggen dat ik het zelf ook wel onderschat heb, had ook allemaal roze wolk waanideeën over zwangerschap tot ik zelf zwanger werd. Ik ben nu net pas voorbij de misselijkheid (iig echt de zware misselijkheid) en sta er nu wel wat positiever in. Al voel ik me soms wel al een oude oma met hoe snel ik buiten adem ben 😅 maargoed uiteindelijk doen we het allemaal voor het eindresultaat natuurlijk 😁