Herkenbaar?

Hey! Ik herken je gevoel zeker... het is nu ietsje minder geworden, maar een paar weken terug was ik er echt helemaal klaar mee. Bij 24 weken dacht ik half; ok, nu kun je eruit en red je t wel toch?🙈 Das gek genoeg gewisseld toen ik bij de 22 weken prik (kreeg k op 26 weken) hoorde dat t pas nut heeft als ze tot week 38 blijft zitten.. dus nu moet dat niet voor niets zijn geweest 🙈 Ik raakte er ook een beetje aan gewend, dat gevoel.. en t zwakte ook af daardoor. Ik vind zwanger zijn echt helemaal niks en er zijn echt zat vrouwen die er net zo over denken (spreek er genoeg vrouwen over nu). En wat k nog t ergste vind als ik zoiets zeg, is om daarna de dooddoener te horen: Maar tis voor een goed doel/Je krijgt er zoveel voor terug... Ja thanks man, koop k echt helemaal niks voor..

Ik kan alleen maar eerlijk zeggen, wen er maar vast aan. Zodra de kleine er is zal je leven nooit meer hetzelfde zijn, hoeveel je het ook probeert. Er is immers altijd een klein mensje van je afhankelijk. Een klein mensje waar je je dalijk nog meer zorgen om gaat maken dan wat je nu voor jezelf doet. Maar dat is niet erg, dat hoort erbij. En dat je nu tijdelijk "stil" ligt wil niet zeggen dat het zo blijft. Overal is wel een oplossing voor te vinden. Bespreek het gewoon een keer met je vriendinnen. Vraag of jullie samen iets leuks kunnen gaan doen. Als het goede vriendinnen zijn zullen ze het vast wel begrijpen dat je je soms wat alleen voelt. En over het klaar zijn met de zwangerschap.... dat was ik 2 maanden geleden al 🤣 Voel je niet schuldig. Als je ooit een keer wil babbelen dan stuur me maar een PB'tje 😊

Ik herken zeker wat je schrijft! In onze vriendengroep zijn er dan wel al 2 kindjes geboren, er zit 2 jaar tussen. Ik zit door de zwangerschap volledig in de ziektewet (werkte voorheen fulltime) en zit daardoor ook veel alleen thuis. De ‘beperkingen’ vind ik ook moeilijk. Zeker nu de zomer er is, de terrassen vol zitten, er tuinfeestjes worden gehouden waar gedronken en veel gerookt wordt (ik rookte zelf ook voor ik zwanger werd) en we gaan uiteten waarbij ik dingen die ik normaal heel lekker vind niet mag bestellen (terwijl het wel op tafel staat omdat de personen waar we mee weg zijn het wel bestellen). Ik kan dan best wel balen en denken: ‘ik kan maar beter naar huis gaan’. Eenmaal thuis gaat me dat dan toch weer dwars zitten en kan ik me er inderdaad heel schuldig over voelen. Maar ook heel alleen omdat mijn man wel gewoon alles blijft doen. Als ik dan achteraf van mijn man hoor dat mensen vragen hoe het met mij gaat en tegen hem zeggen dat ze mij er slecht uit vinden zien, wordt ik hier ontzettend onzeker van. Ik vind het daarom ook steeds moeilijker om überhaupt naar plekken te gaan waar ik onder de mensen ben en als ik ga, sta ik eerst 1,5 uur voor de spiegel te twijfelen of ik er wel ‘gezond’ uitzie. Ik lees dit niet in jou bericht, maar waar ik zelf tegenaan loop is dat ik de laatste tijd ook veel ruzie/discussies met mijn man heb over vanalles en nog wat. Dat helpt ook niet en resulteert de laatste tijd steeds vaker in enorme huilbuien waarbij ik mijn man dan helemaal niet meer in de buurt wil hebben, omdat hij het in mijn hoofd toch niet begrijpt…

Sorry maar ik denk dat die situatie gewoon heel anders zal zijn. Je kunt natuurlijk niet meer exact dezelfde dingen als je kon voordat er kids waren, maar tis echt wat anders dan zwanger zijn. Ten eerste sta je er als t goed is niet alleen voor. Nu kan m'n vent gewoon ALLES doen en moet ik van alles laten voor de baby (nog even los van de klachten). Ten tweede mag k dan weer carpaccio en een goede rode steak eten. Dan mag ik weer een achtbaan in. Dan kan ik m'n conditie weer serieus opbouwen, ipv ervan uitgaan dat t alleen maar erger wordt nu met t 3e trimester... En als laatste ben ik dan zo afgeleid van het zorgen voor een baby dat k echt niet verwacht dat t hetzelfde zal zijn als nu met t zwanger zijn...

Ik begrijp het zeker. Door complicaties zit ik 100% in de ziektewet en heb ik voornamelijk bedrust. Iedereen om me heen doet leuke dingen, met onze dochter, mn vriendinnen lekker borrelen en weg met de kindjes en ik lig thuis op bed. Niet om mijn situatie erger te maken dan maar ik zou zo graag weer even zorgeloos dingen willen doen, met mn dochter naar een speeltuin, uit lunchen, etc… Vind het mentaal echt heel zwaar en idd voel me ook erg alleen! Over het vriendschappelijke gedeelte kan ik alleen maar eerlijk zijn dat dat bij mij zeker wel is veranderd sinds onze dochter er is. Vriendinnen zonder kinderen spreek ik minder en sommige feliciteren me niet eens met haar verjaardag bijvoorbeeld. Onze levens zijn zo veranderd. Maar daarentegen heb ik hele lieve vriendinnen ontmoet met kindjes en hebben bepaalde vriendinnen inmiddels ook kinderen gekregen waarmee ik nu juist een sterkere band hebt. Komt echt wel goed 💖

Ik heb ook nooit gezegd dat je leven hetzelfde blijft als wanneer je zwanger bent. Natuurlijk kun je straks weer de meeste dingen doen die je moet laten. Wat ik duidelijk probeer te maken is dat het voor altijd anders zal zijn. Je kunt dalijk gewoonweg niet meer zomaar gaan en staan waar je wil omdat er altijd een kleintje is waar je rekening mee zal moeten houden. En ik snap echt wel hoe sommige hier zich voelen. K zit zelf ook thuis in de ziektewet, zwaar aan allerlei medicatie om er maar voor te zorgen dat het niet weer uitdraait op een vroeg geboorte gepaard met PE en HELLP. Hierdoor kan ik ook geen klote doen omdat ik zwaar versuft ben. Ik moet zelfs nog meer op m'n voeding letten vanwege de diabetes. En dit alles gepaard met de zorg van een huishouden en nog een kind van 5 met een ontwikkelingsachterstand. Dus ja... om mijzelf nog enigzins mentaal overeind te houden kijk ik liever naar het grote geheel dan naar een paar maandjes niks te mogen, want ook die gaan weer voorbij.

Ik snap je helemaal hoor ❤️ Die hormoon schommelingen werken niet mee om the bright side te blijven zien. Die onzekerheid en er klaar mee zijn, snap ze helemaal. Misschien kan je er een beetje afstand van nemen? Jezelf herinneren dat het door de hormonen komt, en alles wel een plekje vindt. Ik vraag mijn vrienden en familie steeds bij ons te komen eten - zo zie ik ze zonder dat ik al te moe word. Super gezellig en zo’n constructie is vast te verzinnen voor jouw vriendengroep :) Voel me veel minder alleen in dit alles. Veel bieden dan aan straks te komen koken als het ff teveel is - goede vrienden vergeten je niet hoor, zelfs niet als dit voor hen ook nieuw is❤️ En als zij een gezin beginnen ga jij daar lekker heen om wat voor ze te betekenen. Is allemaal even zoeken wat werkt voor jou, maar iemand moet de eerste zijn in de groep en het komt goed 🙏🏼 Die festivals enzo komen ook weer goed. Je zal even oppas moeten regelen, maar wij gaan al jaren met een groep naar festivals (eendaags en meerdaags) met nog studerende mensen, mensen zonder kinderen én papa’s en mama’s. Alles door elkaar. Ook stellen gaan mee die al een druk gezin hebben dus. Oftewel: dat komt weer 🪩✨

Thanks voor jullie berichtjes, ergens fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hiermee zit maar ergens ook wel weer kut dat we het allemaal herkennen. En ook weer fijn om te lezen dat het uiteindelijk ook wel weer allemaal goed komt - ondanks of misschien juist dankzij de veranderingen. Dat geeft ook wel weer hoop en dat het ook gewoon ff uitgesproken kan worden dat het soms gewoon even allemaal kut is haha!

Ik ben zwanger van de derde en heb het bij alle zwangerschappen gehad. Nou verloopt deze zwangerschap ook echt dramatisch. Ik kan nog niet eens een rondje door de stad lopen. Ik voel mij elke dag ziek. Kan weinig eten door misselijkheid en dan ook nog zwangerschaps diabetes erbij. Ik ben na de bevalling van de eerste heel veel vriendinnen kwijtgeraakt. Omdat veel toen ook nog geen kinderen hadden. Was niet leuk maar heb er nu wel weer hele leuke vriendschappen voor terug gekregen die wel ook kinderen hebben. Ik geef mij af en toe lekker aan deze gevoelens toe! Zwanger zijn is niet alleen maar leuk. Maar het lijkt wel of daar nog steeds een taboe op hangt. Want: wees blij dat je een baby mag krijgen…

Zeker, vooral na de geboorte van onze eerste veel last van gehad. Ik had het idee dat ik zo’n moeder zou worden die haar kind overal mee naar toe nam en dat kind dan overal zou chillen en slapen. Dat was niet zo, ons meisje beleefde de wereld intens en ik zat de eerste maanden aan huis vast. Daarop overleed onze hond en paard binnen het eerste half jaar, dus mijn grote levensvreugde schenkers waren weggevallen. Dat was een zware tijd. Nu, met de tweede, weet ik dat de eerste maanden pittig kunnen zijn; mijn wereld zal even heel klein worden maar daarna zal deze weer groeien. Heel belangrijk: heb iets waar je veel vreugde uit haalt. Ik heb een nieuw paard gekocht, ondanks klein kind en nu tweede zwangerschap. Het is passen en meten maar het zorgt bij mij voor ontspanning die je zo nodig hebt 🌸