Herkenbaar?

Hoi meiden, Ben benieuwd of meer van jullie dit ervaren want ik merk dat ik mentaal gewoon even helemaal klaar ben met zwanger zijn. Ik ben super dankbaar dat we een kindje mogen verwachten en kijk er ook echt naar uit als onze baby er is, maar naast de lichamelijke ongemakken vind ik het nu eigenlijk vooral mentaal heel erg zwaar en voel ik me soms best alleen/onzeker. Ik ben de eerste van mijn vriendinnen die zwanger is en besef me zo op de helft dat ik het zwanger zijn niet zo leuk vind. Iedereen doet leuke dingen, gaat naar festivals en kan voor mijn gevoel “zorgeloos” leven en ik zit best wel verveeld thuis, kan ineens de helft niet meer en ben voel me eigenlijk gewoon beperkt. Doordat ik dan alleen thuis zit voel ik me best wel alleen en word ik ook onzeker. Hoe gaat het leven er straks uitzien met de kleine en hoe gaan vriendschappen veranderen en ben ergens ook bang dat de aansluiting minder wordt omdat ik straks als enige een kindje heb. Ik heb super lieve vriendinnen, en ik zou hier eigenlijk helemaal niet bang voor moeten zijn maar dit gevoel bekruipt me soms steeds vaker als ik thuis zit. Merk dat ik heel erg behoefte heb om even in vrijheid iets te kunnen doen zonder overal over na te hoeven denken. En dan voel ik me daarna ook weer schuldig want ik ben ook super blij dat ik zwanger mag zijn en dat het ons gegund is en dat alles goed gaat. Pfff ik denk dat de mood swings/hormonen lekker los gaan deze weken haha, maar dacht schrijf hier even lekker van me af en ben benieuwd of er meer meiden zijn die dit herkennen en hoe gaan jullie hiermee om?