Ik creëer een angststoornis

Hi lieve dames, Ik weet niet goed waar te beginnen, maar wat ik wél weet is dat hoe ik me nu voel niet oké is en dit een invloed heeft op mijn welzijn én dagelijkse leven. Ik heb drie miskramen gehad, de eerste kreeg ik in 2018 en de laatste 2 afgelopen oktober en december. Ik kon dit erg moeilijk verwerken ook al was het heel pril (alle drie bij 6 weken verloren). Ik heb me er daarna bij neergelegd en dacht in mezelf het komt ooit wel misschien is het nu niet het juiste moment. Ik heb het losgelaten en ben verder gegaan met leven & een paar maanden later had ik weer een positieve test in mijn handen. Maar het eerste wat door mij heen ging was ‘het zal wel, het gaat toch weer mis’ dus heb me totaal niet bezig gehouden met mijn zwangerschap; natuurlijk ben ik direct gestopt met roken, at ik niks wat afgeraden werd enzo maar meer in de zin van dat ik er geen emoties bij voelden. Toen kwam de eerste echo, spannend maar ik had me al op het ergste voorbereid: dat we geen kloppend hartje zouden zien. Ik stond er wel van te kijken dat ik nog niet had gebloed en dat terwijl ik na mijn berekening rond de 8 weken zwanger zou zijn. De verloskundige die de echo maakte vond het ook spannend en stelde me gerust dat het vast en zeker wel goed zou komen. En ja hoor we kregen beeld en daar was ‘ie, een mooi vruchtje met een kloppend hartje! Zover hadden we het nooit gehaald bij de eerste 3 zwangerschappen en dit was de eerste keer dat we goed beeld hadden. Ik kreeg een beetje hoop, ik durfde blij te zijn en dit was ik ook zeker. De tweede echo ging ook goed en we zagen hoe mooi het aan het groeien was. Totdat de derde echo kwam: de tien weken echo. De verloskundige schaapte haar keel en toen dacht ik al ja daar gaan we weer…. Dit keer was het niet het hartje dat gestopt was maar er zat veel vocht rondom ons kindje. De nekplooi was verdikt en bij het hoofdje zat ook vocht. Volgens de verloskundige was dit geen goed teken en moest ik me voor gaan bereiden op het ergste. We werden door verwezen naar het Radboud en de rest van mijn zwangerschap zal medisch verlopen en dus niet meer bij de vk….. We hebben uitgebreide echo’s gehad in het ziekenhuis toen ik 12 weken was. Daar kwam uit dat de baby een hartafwijking heeft; het hartklepje lekt flink en er is geen tussenschotje te zien. Ook zagen ze een afwijking bij het achterste schedelgroeve maar wat was nog niet duidelijk. De arts was niet heel negatief maar kon ons ook niet geruststellen. Nu moeten we nog 4 weken wachten en dan hebben we de 20 weken echo en dan wordt het allemaal duidelijk en krijgen we het verlossende nieuws. Ik ben zo bang dit kindje te gaan verliezen, of dat we zelf een keuze moeten gaan maken om de zwangerschap af te laten breken. Ik kan dit niet aan. Ik kan totaal niet genieten van het feit dat ik zwanger ben: heb elke avond een paniek aanval, ik kan alleen maar huilen en sta er heel negatief in. Ik mag elke week naar het hartje luisteren maar ook dat geeft me geen geruststelling want zodra ik de praktijk uit loop maak ik me alweer druk of bij elke pijntje wil ik luisteren maar ik mag en wil geen doppler aanschaffen Ik slaap niet meer …. En als ik slaap droom ik dat het kindje er niet meer is … ik weet niet meer wat ik kan doen… 😣😣