Mama worden zonder mama

Ik herken je gevoel.. hier hetzelfde.. ik hoop dat je een lieve vader en partner hebt waar je veel steun aan hebt. Je kunt het zelf ook, dat heb je namelijk geleerd van jou mama 😊🍀

Ik denk dat het een pijn is die juist op zulke levensveranderende momenten het hardst aankomt. Misschien ga je haar wel terug zien in je kleine! 🤍 Heel veel sterkte!

Ik herken je gevoel. Mijn moeder is twee jaar geleden overleden en ik ben 19 weken zwanger van ons eerste kindje. Ik mis het behoorlijk om dingen aan mijn moeder te kunnen vragen, het is toch anders als je dit aan een ander moet vragen of zelf via internet moet uitzoeken ☺️ sterkte !

Als ik dit lees herken ik het zo! Zoveel vragen en had mijn moeder zo graag oma willen maken. Niemand kan haar ooit vervangen. Ik ken je niet maar een dikke knuffel

Herkenbaar mijn moeder is overleden toen ik 5 was aan borstkanker ben nu 25 dus 20 jaar geleden ik mis haar nu tijdens mijnzwangerschsap ook heel erg

😢 herken het, ben mijn moeder ook aan kanker verloren. Mijn schoonmoeder is wel superlief, maar er zijn vragen over zwangerschap die je alleen aan je eigen moeder wil stellen 😂 ik vind het ook erg jammer dat ik mijn moeder er niet bij kan hebben tijdens deze fase. Denk dat het sowieso altijd wel lastig blijft bij bepaalde mijlpalen in het leven 😔

Ik herken het, ik heb helaas 12 jaar geleden het contact moeten verbreken. En toch mis ik haar op sommige momententen heel erg (en weet ik dat het voor mezelf en mijn gezin beter is dat er geen contact meer is). En het zal altijd een gemis blijven, maar ik weet zeker dat je het gaat redden! En weetje, je kindje zal de momenten met verdriet ook altijd wel weer vullen met geluk. Dat is het mooie aan het ouderschap! 🤎 Geniet van je zwangerschap en heel veel geluk voor in de toekomst 💖🍀 you can do it!

Ik herken het ook, mijn moeder is 15 jaar geleden overleden. Maar ik ervaar het juist ook wel als iets moois: dat ik extra veel aan haar denk de laatste tijd, dat ik bij momenten even stilsta om me af te vragen hoe het voor mijn moeder was.

Mijn moeder kan niet voorbij haar angst stappen dat de zwangerschap niet goed zou kunnen gaan. Verstopt kaartjes die krijgt met 'gefeliciteerd een kleinkind', wil mijn buik niet aanraken, begint stuurs te schreeuwen als we het over kleertjes of spullen hebben dat dat nog veels te vroeg is en vertelt mij steeds verhalen over babies die laat in de zwangerschap zijn overleden, hoe vaak ik haar (inmiddels ook) toebijt dat ik ik het niet wil horen en wil genieten. Ze vindt ook dat ik er teveel mee bezig ben en veel te vaak echo's hebben of naar de verloskundige ga (geen extra echo gepland behalve voor de geslachtsbepaling). Ik slik extra asperine voor mijn reumaklachten en dat vindt ze schromelijk overdreven. Ze is er dus ook totaal niet bij. Ik had niet verwacht het zo pijnlijk te vinden. Inderdaad wil je dingen delen met je moeder, die met je meeleeft, ervaringen uitwisselen en moeder-dochter herinneringen opdoen. Wat verdrietig dat dit jouw ervaring is Simone, en alle anderen zonder (aanwezige) moeder.

Heel herkenbaar. Ik ben dit jaar mijn moeder 7 jaar geleden verloren aan kanker. 2 jaar geleden bij mijn eerste zwangerschap had ik het hier echt weer heel moeilijk mee. Inderdaad het kunnen delen van het geluk en je zorgen en onzekerheden, maar ook het vragen naar haar zwangerschappen en hoe zij alles heeft ervaren. Hoe ikzelf was als klein baby’tje etc. Mijn vader weet daar niet zoveel over te vertellen, en dan nog iets het met je moeder bespreken natuurlijk anders dan met je vader. Ik heb in het begin nadat mijn dochtertje was geboren heel veel moeite gehad met het zien van mijn schoonmoeder met mijn dochtertje. Hoe ontzettend lief en leuk mijn schoonmoeder ook is, hoe blij en dankbaar ik ook met haar ben, ik kreeg echt een soort van afgunst als ik zag hoe leuk en lief ze met ons dochtertje was (en is!!). Ik voelde me hier zo rot over, maar had alles te maken met het gemis van mijn eigen moeder, ik had zo graag mijn eigen moeder zo zielsgelukkig met mijn dochtertje willen zien. Gelukkig heb ik dit met mijn schoonmoeder besproken, en ze snapte me volledig. Dit heeft er ook voor gezorgd dat het gevoel gelukkig ook steeds minder werd en uiteindelijk verdween. Maar jeetje wat voelde dat naar en slecht, want nogmaals mijn schoonmoeder is een fantastische vrouw en had me geen betere schoonmoeder kunnen wensen. Maar niemand kan je eigen moeder vervangen. Nu mijn tweede zwangerschap is het verdriet en gemis niet meer zo aanwezig als bij mijn eerste zwangerschap, wellicht veranderd dit als de kleine man geboren is.. wat ik wel bijzonder vind is dat mijn dochtertje geboren is in de maand waarop mijn moeder jarig zou zijn, en mijn zoontje wordt geboren in de maand waarop mijn moeder gestorven is. En ik geloof ook, dat ze er altijd is en dat ze haar kleinkinderen ziet opgroeien. Soms zie ik mijn dochtertje in ene ergens naar iets kijken, waar ik niets zie, of is ze in ene afgeleid door iets waarvan ik niet kan plaatsen wat dat dan is.. en dan gaat vaak mijn moeder door mijn hoofd. Ze is er gewoon… dat geloof ik graag. Heel veel sterkte en kracht toegewenst, en alle gevoelens mogen er zijn! 😘❤️

Wat een mooie woorden. Jammer dat het over een verdrietig onderwerp gaat. Maar ik haal hier toch wat kracht uit. 😊 Ik had er nog niet eens zo over nagedacht, maar ik raakte zwanger in de maand dat ze jarig was en ben uitgerekend in de maand dat ze is overleden. Toeval bestaat niet zeggen ze wel eens. Ik blijf ook altijd in mijn achterhoofd houden dat ze er altijd bij is en meekijkt. Ze zou super trots zijn geweest. ❤️

Hoe bijzonder is dat.. toeval bestaat niet! ❤️✨ Je mag altijd een berichtje sturen, mocht je daar behoefte aan hebben.

Hey mommy to be! Helaas is mijn moeder deze maandag overleden. Vandaag hebbem we de uitvaart gehad wat echt super mooi was! Ik weet nog dat ik alles hier las em dacht. Ooh wat erg ik heb ook niet alles doorgelezen omdat ik het idee al moeilijk vond. Een paar dagen later is het mezelf overkomen. Het was erg plotseling. Nu ben ik zwanger van de 2e en ben ik dankbaar dat mijn moeder wel 2 kleinkinderem heeft gekend. Het blijft een raar gevoel dat ze er niet meer is. Ik verheug mij op het volgende kindje, maar ben tegelijk ook bang dat ik er minder van ga genieten dan met mijn eerste kindje 🥺

Sterkte allemaal met het gemis van een moeder. <3 Zelf verloor ik mijn moeder 17 jaar geleden aan kanker, maar had een ingewikkelde relatie met haar. We begrepen elkaar vaak niet en ik miste daardoor warmte, steun; eigenlijk gewoon een moederfiguur. Mijn vader is momenteel ongeneeslijk ziek, wat ook wel voor wat stress zorgt tijdens de zwangerschap; de leukemie kan zomaar acuut worden en de arts heeft hem nog een paar jaar gegeven. Ook met hem heb ik een ingewikkelde band en heeft hij geen vaderrol in mijn leven. Ik spreek hem zo min mogelijk om mijn mentale gezondheid te beschermen en probeer hem te steunen door mee te gaan naar ziekenhuis afspraken. Ik merk dat ik vooral ouderfiguren mis die betrokken zijn over de zwangerschap, zich verheugen op de komst van een kleinkind en zich om mij bekommeren. Ik heb een hele lieve schoonmoeder die zich bewust is van mijn gemis en heeft aangeboden er voor mij te zijn, maar toch voel ik dat zij zich natuurlijk meer bekommert om mijn partner wat ik heel logisch vind. Wel is het fijn dat zij geregeld een appje stuurt om te vragen hoe het gaat en alle echo’s noteert in haar agenda om na afloop even te bellen. Het zit ‘m in de kleine dingen en lieve gebaren van mijn partner, schoonfamilie en vrienden denk ik, die enigszins troost bieden bij het blijvende gemis.

Gecondoleerd en heel veel sterkte ❤️😘

Gecondoleerd en veel sterkte ✨ mijn moeder is één maand terug overleden en ben ook zwanger van de tweede. Je mag me een berichtje sturen als je wil praten, snap het ook als je er geen behoefte aan hebt want komt misschien veel op je af nu

Sterkte allemaal.. Ik lees jullie berichtjes met tranen. Ik ben nu 24 weken zwanger van ons tweede kindje, we krijgen een dochter en hebben al een zoontje van 2 jaar. Mijn moeder is vorige maand overleden aan kanker en hoewel ze erg ziek was, kwam dit toch heel onverwachts en hoopte ze nog zo erg de geboorte van onze dochter mee te maken.. Ik heb het er heel moeilijk mee en mijn gevoelens en gedachtes gaan alle kanten op. Het voelt zo onwerkelijk en oneerlijk. Ik had haar nog zo graag bij me gehad .. 😢