Ik loop er een beetje tegenaan dat het me niet lukt om van de zwangerschap te genieten. Mijn vriend en ik waren al 2 jaar bezig om zwanger te worden en hadden net de eerste onderzoeken gehad voor het begin van een vruchtbaarheidstraject toen ik toch spontaan zwanger ben geworden. Dus dit is eigenlijk een heel mooi cadeautje.
Met 6 weken heb ik een flinke bloeding gehad die gelukkig na 3 dagen is gestopt en verder ook geen oorzaak voor is gevonden. Toen dacht ik ook dat ik de misselijkheid zou ontsnappen maar die is met 8 weken mij alsnog komen pakken. Zo erg dat ik in 4 weken tijd 5 kilo ben afgevallen en medicatie wel helpt maar niet de hele dag kan overbruggen waardoor fulltime werken nu echt even niet gaat. De zwangerschap valt me sowieso wat zwaarder dan verwacht met mijn stoma en auto immuun ziekte.
Met 10 weken een hele mooie termijn echo en een paar dagen vooruit gezet, 17 november uitgerekend! Met 11 weken de nipt laten doen en ook die kwam helemaal goed uit de test. Huilend van geluk mijn vriend gebeld en gezegd dat ik nu eindelijk van mijn zwangerscjap kan gaan genieten.. tot ik een paar uur later op gesprek moest komen bij mijn leidinggevende en ik te horen kreeg dat mijn contract niet verlengd word waardoor ik straks 20 weken zwanger en werkloos ben (dit een flinke naai actie maar ook weer een ander lang verhaal)
Nu zit ik met een doem gevoel van wat is het volgende wat me gaat overkomen.. volgende week is de 13 weken echo en eerst keek ik er naar uit maar nu ben ik er super zenuwachtig voor.. Ergens hoop ik dat de 13 weken echo ook super goed gaat zijn en ik dan eindelijk kan genieten want we wilden dit zo lang en nu hebben we het eindelijk en dan voel ik me zo naar