Niet zo in de wolken

Ik vind zwanger zijn verschrikkelijk. Echt niks leuks aan imo.

Je bent zeker niet naïef. Ik vind het zwanger zijn zelf ook niet ‘leuk’. Het stukje dat die kleine er straks is vind ik een stuk leuker! Het is super pittig met al die hormonen… en zeker zoals jij je voelt, hoe kun je daar ook inderdaad van genieten! Bij de eerste ben ik echt goed ziek geweest tot week 18. Daarna ging het beter, ging ik de kleine voelen op een gegeven moment en dat was wel het moment dat ik meer ging genieten. Tot m’n ribben aan de beurt waren om tegen aan te trappen, maar vanaf dan ga je aftellen tot de kleine in je armen ligt 🥰

Het resultaat is als je mij vraagt het mooiste wat er is. Maar die weg ernaartoe...pff wat is dat zwaar. Bij de eerste zwangerschap 20 weken misselijk, 22 weken niet kunnen lopen ivm bekkenklachten. Deze keer met 14 weken eindelijk niet meer misselijk en kan ik toch voor het eerst genieten. Maar ik voel me wel overgenomen door dit kleine wezen in mijn buik. Ben totaal niet meer mezelf, soms dolgelukkig, soms spontaan aaan het huilen of mega boos op iedereen. Ik heb echt medelijden met de mensen om me heen. Dus ja, jij bent zeker niet de einige die het zwaar vindt. Ik duim voor je dat de misselijkheid snel beter wordt en je toch een beetje kunt genieten.

Ik ben trouwens wel nog steeds heel dankbaar dat ik zwanger ben geworden en had het niet anders gewild! Maar heb het gevoel dat dit ‘werk’ wat wij vrouwen doen om de volgende generatie verpleegkundigen/artsen/schoonmakers/advocaten aka pensioen betalers niet wordt gewaardeerd of gezien. Het is gewoon een wat eenzaam proces vind ik.

Ik snap je helemaal! Ik ben vandaag in de 14 weken en word met de week misselijker en beroerder. Niemand die je snapt en daarbij voel ik me zo’n slechte vriendin nu voor mijn vriend omdat ik niks kan

Even toevoeging: in mijn zwangerschap (dit is de tweede), ben ik grotendeels echt dood ziek geweest door HG. Vervolgens kwamen andere klachten en voeten die opzwelden van hier tot Tokio. Kon geen schoenen meer aan, of überhaupt lopen. Het is helemaal niet erg als je zwanger zijn klote vind. Het is niet voor iedereen weggelegd en dat mag ook gewoon gezegd worden. Plus het gaat om wat je er voor terug krijgt, NA de zwangerschap.

Ik kan ook niks! Mijn man moet ook alles doen en dat vind ik echt heel lief. Maar ja ik maak zijn baby dus dwing mezelf om me er niet schuldig over te voelen!

Jaa ik heb precies dezelfde gedachten gelukkig. Maar soms wel heel lastig omdat ik het graag wil doen maar niks lukt

Ja heel herkenbaar

Ik denk dat iedereen gewoon een andere ervaring heeft van het hele process van zwanger zijn tot aan de geboorte en eerste jaren van het moederschap. Mijn eerste zwangerschap was heel Makkelijk, nergens last van gehad. Mijn eerste jaren als moeder daarentegen waren ontzettend pittig, vooral omdat ik het gevoel had dat ik geen tijd meer voor mezelf had en mezelf niet meer herkende. Zoontje was overigens ook geen makkelijke baby. Dus iedere keer dat ik mensen hoorde klagen over hoe zwaar ze het hadden met hun zwangerschap dacht ik in mezelf, wacht maar tot de baby er is. Heel stom natuurlijk want zoals ik al zei iedereen kan dingen anders ervaren. Ik dnk dat anderen het goed bedoelen wellicht omdat ze zelf positieve ervaringen hebben en het moeilijk te begrijpen is dat mensen het ook anders kunnen ervaren.

Oh man, ik had dit verhaal kunnen hebben geschreven. Vandaag iemand boos gemaakt omdat ik niet naar hun feestje ging en me 'te laat' af had gemeld. Ja weetje, ik vond 't ook niet grappig m'n ontbijt eruit te gooien en vervolgens beroerd op de bank te liggen in de hoop dat ik nog een beetje presentabel kan zijn later... (sinds 16 weken voel ik me op dagen wat beter) Ik heb ook het gevoel alsof ik me niet beroerd hoor of mag voelen. En ja ik ben ook blij met de baby (hier 4 jaar bezig en nu zwanger via IVF/ICSI), maar ik had niet verwacht dat zwanger zijn zo verschrikkelijk was... mijn zus leek nergens last van te hebben, m'n bestie is ook zwanger maar begrijpt me kennelijk ook niet.. Mijn vriend doet alles in huis en ik ben m heel dankbaar, maar ik voel me zo eenzaam.. zeker als hij maar werk is of iets leuks aan t doen is...

Ja ik snap heel goed het gevoel alsof je je niet ellendig mag voelen of het zwaar mag vinden. want je wilde het toch al zo lang.. dit wilde je toch zelf? Ik denk dat het heel goed naast elkaar kan bestaan. Echt blij en dankbaar dat het eindelijk gelukt is maar dat neemt niet weg dat het gewoon heel erg fysiek/mentaal taai kan zijn voor sommigen. Het gevoel van eenzaamheid hierin herken ik ook heel erg. Ook al zijn er genoeg lieve betrokken mensen om me heen… helaas net geen mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. Of zeggen ‘oja ik was ook een keer duizelig en moe tijdens mijn zwangerschap.’ 🤯 maar goed. Net weer een topic gelezen van een zwangerschap die fout ging bij 15 week en dan ben ik weer extra dankbaar en blij. Hihi zoals ik al zei… het bestaat naast elkaar.

Nou meid ik heb nergens last van geen vervelende kwaaltjes maar zelfs ik zit niet op een roze wolk 😉 ik zeg nu al dit is m’n eerste en laatste ik wist niet dat zwanger zijn zo vervelend was (en dat zonder kwaaltjes hè) ben nu 20 weken ben blij dat ik op de helft ben

Voel me ook sinds een aantal dagen ook echt helemaal down. Voelt zo oneerlijk dat m’n vriend lekker leuke dingen kan doen en ik elke dag met rugpijn loop, moet gaan stoppen met beide sporten die ik leuk vind, een mooie kans op werk misloop voor volgend jaar en me moe en eenzaam voel met zin in een wijntje en dansje in de kroeg. Hopelijk blijft het bij een fase, maar had dit niet zo sterk verwacht, dus toch ook ergens weer fijn om te lezen dat ik niet de enige ben ook al gun ik het niemand.

Ken je gevoel hier ook totaal geen roze wolk hoor, ben alleen maar moe en dit is met de 2e trimester niet beter geworden helaas. Zeg ook nu tegen mensen dat ik mij niet goed voel en hou mezelf niet meer voor de gek, mensen zien het ook wel aan mij gelukkig. Je hele leven veranderd, je kan minder sociaal doen, sporten lukt niet, werk ook niet dus snap je gevoel. Mijn schoonzus is ook zwanger en die heeft zegt ze nergens last van, dus voor iedereen is zwanger zijn anders helaas.

Precies dit. Ik heb medisch gezien heel veel mee gemaakt en ik dacht daardoor oh zwangerschap doe ik wel even. Understatement of the century. Daarnaast zijn wij ook meer dan 2 jaar bezig geweest en waren net met een traject begonnen toen ik toch spontaan zwanger ben geworden. Ik vond ook dat ik het prachtig moest vinden want dit was ons wondertje... morgen ben ik 16 weken en al is de zware misselijkheid eindelijk minder.. neemt nu de duizligheid en bandenpijn het over. Mijn werkgever heeft tijdens de zwangerschap besloten mijn contract te beeïndigen dus met 20 weken zwanger ben ik werkloos.. Totaal niet hoe ik het allemaal had voorgesteld in mijn hoofd 🫠

Ik vind zwanger zijn ook geen bal aan. Ben gelukkig niet zo misselijk zoals jij zegt. Maar mijn lichaam doet echt pijn. Ik heb fybromialgie en daardoor heb ik sowieso al een vervelend lichaam. En met een zwangerschap nog meer. Dat heeft er voor gezorgd bij mijn vorige zwangerschap dat het mega zwaar was en uiteindelijk ik niet vaginaal kon bevallen, maar na een 30 uur weeën een keizersnede kreeg. Heb toen echt tegen een postnatale depressie gezeten. Heb meteen aan de bel getrokken bij een gespecialiseerde psycholoog. Misschien is dat ook een tip voor jou? Van te voren met iemand praten? Het is nog een best lange weg tot de geboorte en het klinkt alsof je er best alleen in staat. Soms is even je hart luchten bij iemand die je niet kent heel erg fijn! Hopelijk voel je je snel beter!!

In mijn beleving zijn er meer vrouwen die zwanger zijn niet leuk vinden dan andersom hoor…. Die vooral veel klachten hebben. Alleen zijn dat niet de leuke dingen om rond te vertellen, dus die worden minder gedeeld dan die goede verhalen. Net als dat iemand vraagt; hoe is het? Je altijd ‘goed’ zegt/hoort te zeggen, zeker bij onbekenden. Hier ook heel pittig, heb ook nog longontsteking gehad en al sinds 8 weken bekkenpijn. Moet er alweer zoveel voor laten en ben nog niet eens op de helft….

Enorm herkenbaar, sterkte 😘

Ik was heel naïef en dacht dat zwangerschap iets leuks is. Nou dat is gewoon niet zo, het is gewoon niet leuk tot nu toe. Ik dacht dan 2e trimester is het best en moet het wel weer leuk worden. Ik wachten en wachten, elke week hoop, volgende week wordt het leuk. Totdat verloskundige zij tegen mij voor veel vrouwen is een zwangerschap gewoon niet leuk. Toen voelde ik zo een opluchting, ja dat is het gewoon. Het is niet leuk, en ik mag het niet leuk vinden. Mijn verwachtingen bijgesteld, en dat helpt enorm. Ik kan het nu meer loslaten.