Niet zo in de wolken

Ja ik heb op dit forum al een paar horror verhalen gelezen en ik zou het nog erger vinden om dat mee te moeten maken. Ben dankbaar dat het allemaal gewoon goed gaat met de kleine Maar ben er zo klaar mee, fijn om te lezen dat er iemand is die het echt begrijpt. Ik vertelde t laatst aan m'n kapper, die kon gewoon nog hardlopen en werken tot ze bijna beviel. Ze vertelde het alsof ze me begreep... haar zwangerschap was echt niet hetzelfde en geeft me juist t gevoel alsof ik me aanstel. Ook in de centering klagen de dames over vervelende dingen (en ze zijn ook echt vervelend) maar dat zijn voor mij geen echte issues want ze vallen in het niet bij de beroerdheid... We komen hier doorheen, dat weet ik. De vraag is hoe we er aan de andere kant uitkomen...

Hier het zelfde !! 5 jaar in traject gezeten en nu spontaan zwanger geworden , dat was de eerste mindfuck... en al sind het beging aan het over geven niks kunnen eten en drinken al paar keer opgenomen voor infuus. 16 kilo afgevallen , en dan horen houden zo he...uuh ik ben zwanger het is nu niet de bedoeling. Nee maar voor goed doel.. idd nep lach op zetten en door. Dus goed dat je aankaard dat het niet allemaal van zelf sprekend is en niet allemaal zo fijn en leuk.. begrijp me niet verkeerd ben mega blij dat ik nu eindelijk zwanger ben en voel me lullig tegen over andere IVF warriors maar dit is iets wat ik niemand gun.. je zo lamlendig voelen. Praat me zelf maar aan het is tijdelijk en na 9 maanden weer klaar. Dikke knuffel voor jou !

Ik heb heel erg moeite gehad met een (inmiddels ex) vriendin die zei "wees dankbaar dat je zwanger bent" terwijl we via IUI zwanger zijn geraakt. Ik had het de eerste maanden gewoon ontzettend zwaar met extreme misselijkheid. Het enige wat ik kon doen was in een donkere kamer liggen met de deuren en gordijnen dicht, huilend. Ieder uur voelde er al een te veel. Sorry maar waar moest ik dankbaar voor zijn? Zij vond echt dat ik te negatief was. Nou zwanger zijn is niet alleen maar regenbogen en unicorns, ik vond er echt geen zak aan en het kon me niet snel genoeg over zijn. Inmiddels ben ik 15+4 en is de grootste ellende voorbij voor nu. Ik kan Inmiddels een beetje genieten maar jeetje, wat heb ik zwanger zijn zwaaaaar onderschat en ik vind het prachtig dat er een kindje in mij groeit maar alles er om heen hoeft van mij niet. Dus ja, ik snap je volledig.

Wat ontzettend vervelend dat je je zo voelt zeg! Ik denk eigenlijk dat andere mensen niet zo goed weten hoe ze op zoiets moeten reageren. Mensen praten niet graag over gevoel. Hoe vaak naast de zwangerschap mensen vragen hoe is het met je en je ja zegt terwijl je vanbinnen kan janken. Tenminste dat heb ik regelmatig. Weet je wat het is alles qua gevoel mag er toch gewoon zijn. Niemand kan voor jou bepalen hé maar hallo je moet dankbaar zijn dat... of je moet gelukkig zijn met... en vul maar in. Laat die mensen maar denken en blijf bij je eigen wat voel jij, en wat heb jij nodig. En hoe kun je het eventueel veranderen. Weten dat je dankbaar mag zijn en daarbij stil staan betekend niet gelijk dat je dit ook 100 procent zo voelt. Het enige wat ik kan zeggen uit ervaring is dat wanneer je er middenin zit het echt ongelofelijk kut is maar je achteraf denkt het was eigenlijk ook zo weer voorbij. Heel veel succes met deze periode en ik hoop dat de klachten mogen afnemen😘

Hier inmiddels de 3de zwangerschap en alleen mijn eerste zwangerschap was echt genieten. Kon niet meer zo sporten als voorheen etc, dus vond die zwangerschap ook 'lastig'. Extreem moe. Naar in de maag en nu al flinke bekkenklachten. Dit gaat echt heel pittig worden. Echter weet ik ook dat de vorige zwangerschap mijn klachten na de bevalling als sneeuw voor de zon verdwenen en wat voor liefde zo'n kleintje met zich meebrengt. Dat ik het er meer dan voorover heb! Het is oké om niet op een roze of blauwe wolk te zitten en niet extreem te genieten. Ik vind zwanger zijn ook erg pittig en absoluut niet mijn hobby en dat maakt niet dat ik niet mega dankbaar ben voor opnieuw een gezond perfect groeiend kindje in mijn buik!🥰

Heel herkenbaar!

Ik ben het helemaal met je eens, het is een eenzaam proces. Ik begin me nu pas beter te voelen, maar perfect voel ik me nog lang niet 😅 Ik hoop gewoon dat ik de aankomende maanden doorkom en daarna de bevalling en dan heb ik iig in mijn armen de dochter waarvoor ik dit allemaal doe 🤭

Dit is mijn derde zwangerschap en ik ben ook niet van de roze wolk. Eerste keer viel het 100% mee qua kwaaltjes, alsnog voelde ik me niet mezelf/raar/in de wacht. Vorige keer en deze keer meer klachten en ook weer dat gevoel. Ik heb het maar geaccepteerd. Ik knik aardig als mensen heel vrolijk feliciteren en zeggen dat ik moet genieten. Ik denk het mijne.

Ugh ik herken dit zo hard. Ik durf tegen niemand te zeggen dat ik baal dat ik een hele zomer geen wijntje op het terras mag doen, geen sangria en onbezorgd tapas snacken. Ik vind het verschrikkelijk om zo afhankelijk te zijn, altijd moe en knorrig en hongerig. Ik wil helemaal niet zo’n zeurkous zijn, en nu gaat alles over constipatie en rugpijn 🥲

Hier 14 weken en helaas HG. Ook van de week te horen gekregen dat ik werkloos ben. Die werkgevers doen ons geen goed... Even een hart onder de riem dat je niet helemaal alleen bent ❤️

Noem het gerust een donderwolk! Dit is mijn 3e zwangerschap en voor de 3e keer vind ik zwanger zijn een ramp. Bij mijn vorige zwangerschap zijn we onze dochter verloren. Dus nu legt mij hele omgeving een enorme na druk over “hoe gelukkig en dankbaar ik nu wel niet moet zijn”. Maar ik vind zwanger zijn gewoon zo vervelend. Ook omdat ik mij altijd heel depri voel in het tweede trimester. En nu met een zoontje van 3,5 die echt mega temprament vol is. Ontzettend dwars, de complete terror 3. Samen met mij korte lontje dis dat momenteel niet de beste combi! (Gelukkig springt mn schoonmoeder bij op slechte dagen)❤️ Maar genoeg geklaagd… we “moeten” blij zijn🤡

Erg herkenbaar! Mijn tweede zwangerschap en ik voel me net zoals bij mijn eerste echt waardeloos. Ik heb net zoals de eerste keer HG. Daarnaast ontzettend moe en ook lage bloeddruk. Ik vind zwanger zijn vreselijk. voel je dus zeker niet schuldig want je bent niet de enige 🙃

Ik hou maar dit vooruitzicht: ‘Door zwangerschap en eerste jaar heen komen en dan wordt het leuk.’ De vorige keer vond ik zwanger zijn leuk maar ik heb echt geen idee waarom dat was. Ik ben moe, heb overal pijntjes, moet lekker eten/drinken missen en overal op letten want overal schuilen klaarblijkelijk gevaren. Tijd erna vond ik heel heftig en ook mooi, maar nu, twee jaar later, is het net of we een cabaretier in huis hebben wonen die af en toe op repeat staat en een meltdown krijgt 😂🥰

Heel herkenbaar! Ik vind mezelf ook zo’n zeurpiet en word moe van mezelf 😛 … en sangria😍😍😍

Ja ken het wel gelukkig in deze zwangerschap minder maar mn 1e na heel fertiliteits traject gehad te hebben denk je yes we gaan die roze wolk in nou nee hoor het werd een donderwolk een helse bevalling en een postnatale depressie. En je voelt je dan zo eenzaam want je hoort super gelukkig te zijn te stralen en van de daken te roepen hoe gelukkig je wel niet bent en ik denk dat als er wat meer over de nadelen gekletst wordt dat je je minder eenzaam hierin voelt want vele herkennen zich ook wel in de minder positieve verhalen het gaat met ups en downs. Het is jammer dat je je soms niet eens meer durft uit te spreken als het ff allemaal niet gaat. Ik wens je heel veel sterkte hopelijk voel je je snel beter.

Vreselijk inderdaad al die mensen die zeggen dat je moet genieten... Ik zeg altijd dat het medisch gezien goed gaat maar ik me Vreselijk voel. Meestal zeggen ze daarna niet meer zo snel dat ik moet genieten, maar dat ze hopen dat ik me snel beter voel (en kan gaan genieten 😂) Maar duurde de vorige keer tot 28 weken, dus verheug me voorlopig nergens op... Wat voor mij vorige keer wel echt hielp: een groepje zoeken waarmee je zwangerfit/zwangerschapsyoga/etc gaat doen. Dan kom je in het echte leven ook mensen tegen met dezelfde kwalen als jij. En dan geldt wel een beetje dat gedeelde smart halve smart is 😊

Ik ben erg blij dat ik zwanger ben geworden en dat het tot nu toe allemaal goed gaat. Maar het daadwerkelijke zwanger zijn, nee ik vind er niet veel aan tot nu toe. Voel me gewoon niet mezelf. Ben moe, mijn lichaam voelt alsof het niet meer van mij is en dat vind ik best lastig. Ik had geen roze wolk in gedachten, maar dat is het dus ook niet. Ik ben ook nog helemaal niet bezig met kleertjes en de kinderkamer etc. Hopelijk komen die moederlijke gevoelens nog een beetje...

Ik herken dit ook wel. Een goede vriend van ons zei van het weekend: “uit een roze wolk komt ook wel eens regen”.

Wat fijn om te lezen dat er echt veel meer mensen zijn die dit ook hebben! Ik vind het ook verschrikkelijk (iig de eerste helft). Eenzaam, ik kan niet werken, niet sporten, geen boodschappen doen, geen energie. Ik heb me hondsberoerd gevoeld wekenlang, geef mij maar liever een paar weken koorts dan dat. Moet vaak gaan liggen ff, anders word ik alleen maar beroerder. Gaat al wat beter maar ik heb er een hekel aan. Ik denk wel dat het grootste deel van de zwangere mildere kwaaltjes heeft dan wat je gemiddeld in dit topic ziet, maar ook dat bepaald niet of je op de roze wolk zit. Sterkte allemaal!

Ik had zondag een gesprek met een vriendin die een kindje van 3 heeft nu. Ze had ook geen roze wolk, en vroeg zich af of het ook met externe factoren kon te maken hebben en daar herken ik mezelf wel in. Voor sommige is een kindje krijgen echt het hoogste punt in een leven, iets waar je al van kind van droomt en waar al de rest voor mag wijken. Bij ons is een kind een aanvulling op ons leven, en kan mogelijks nadelen hebben voor onze carriere, of mentale welzijn, of identiteit zelfs een beetje. Mijn kindje is super gewenst en welkom, maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat het ook moeilijk gaat zijn en minder kansen ga hebben op andere vlakken. Die roze wolk komt vast met het kindje, en nu ben ik ook in een soort van afscheidsperiode van dingen die niet meer vanzelf gaan binnenkort: vrienden zien, concertjes doen, carriere maken, zorgeloos op vakantie. Die tweestrijd mag er zijn. 🤍