Onbegrip

Mijn man heb ook totaal geen begrip Maar ik zet hem snel op ze plek en laat hem echt met alles helpen in huis. Taakjes verdelen ik doe dit en jij doet dit ! Niet vragen of hij het wilt doen ! Zeggen je moet dit even doen want mij lukt het niet

Herkenbaar. Maar dan vooral onbegrip uit onwetendheid ondanks het vaak blijven benoemen. Met een kind en twee katten vind ik het fijn als er elke dag gestofzogen wordt als ik thuis ben (op werkdagen doe ik t niet). Hij zegt van t weekend heel lief dat hij t wel wil doen na werk. Gisteravond gaat hij op de bank zitten dus ik vraag of hij wil stofzuigen. Doet ie beetje moeilijk en vind het niet perse nodig. Meestal maak ik dan zo'n opmerking van dat ik het voortaan wel weer doe als hij t niet wil, maar dan daarna amper kan lopen ivm bekkenklachten. Maar dan zegt ie weer dat hij het echt gaat doen, geen probleem. Maar hij ziet t gewoon niet 😅 ik moet zeggen dat ik ook niet zo goed stil kan zitten en mezelf schuldig voel met maar 2 dagen werk en dan niet t huishouden doe. Ik kan dan niet zo goed op de bank zitten als hij bezig is dus vaak ben ik toch andere dingen aan t doen. Maar ik denk dat t voor een man erg lastig is voor te stellen. Je bent immers niet ziek. Alleen tja als je te veel doet, dan ga je dat echt merken. Maar ik kan me voorstellen dat t voor m'n vriend lastig te begrijpen is

Ah wat rot dat je je zo eenzaam voelt in deze relatie. Zou het een optie zijn om dit te bespreken met je partner en aan te geven dat je je zo bezwaard voelt over de huishoudelijke taakjes en dat je zn grappige opmerkingen niet meer trekt? Hij is zich misschien van geen kwaad bewust? 🤍 Waarschijnlijk zit het veel complexer in elkaar, maar praten is wel de sleutel om hier samen sterker van te worden.

Ik heb dit niet in mijn relatie, want ik heb geen relatie, maar ik herken dit wel op mijn werk! Ik werk in de zorg en 2 collega’s die begrijpen niet dat het zwaar wordt om te bukken. Verder kan ik nog best veel. Maar als ik ook maar even vraag om de vaat in de ruimen of schoenen van een cliënt aan te trekken krijg ik een chagrijnig gezicht of een steekje onder water. Ik los het op door voor te stellen om iets anders te doen. Dus ik zeg dan wil jij de vaat doen, dan zet ik de koffie met koekjes klaar (ofzo). Misschien werkt het ook wel in een relatie. Gewoon weinig ruimte geven om die grap te maken. Sterkte!

Ohhh zo vervelend is dit he. Heel logisch dat je dit niet chill vindt hoor! Ik had dit ook, met name tot week 17-20 van de zwangerschap. Ik denk ook dat een man wat minder makkelijk schakelt van de periode voor de zwangerschap en je alles nog kan, naar ineens dat eerste trimester met alle veranderingen in je hoofd en lijf. Maar alsnog niet oké natuurlijk! Ik heb drie dingen gedaan die in onze relatie heel erg hebben geholpen. Inmiddels is mijn man iedere dag lief en begripvol over de zwangerschap: Ik heb het eerst aangekaart tijdens een gesprek. Zwaar hormonaal, maar heeft goed uitgepakt. In plaats van rechtstreeks te zeggen dat hij meer moest doen en begrip moest tonen, ben ik begonnen bij waar het voor mij in de kern over ging (dit kan bij jou verschillen natuurlijk): namelijk dat ik me wat eenzaam voelde in de zwangerschap omdat ik er ieder moment mee geconfronteerd wordt en hij het ook ‘uit’ kan zetten, waardoor irritatie ontstaat vanuit beide kanten. Toen heb heb ik voorbeelden gegeven en gevraagd of hij zich kon voorstellen dat ik me in die situaties rot voelde (als ik vraag of je dit en je doet dat of zegt zo, dan voel ik me gekwetst, kan je je dat voorstellen?). Dit heb ik een paar keer herhaald tot hij begrip toonde. En vervolgens hebben we afgesproken dat hij iedere dag even zou vragen of hij wat kon doen of positief aandacht zou geven aan de zwangerschap. Dit was al een zaadje haha, maar hielp zeker! En was fijn om op de afspraken terug te kunnen vallen. Niet heel rigide natuurlijk, maar hij heeft oprecht geen dag gemist. Daarnaast heb ik hem voor vaderdag de Welcome To Mankind cursus gegeven. Dit was echt een toooop investering, want de mannen van deze cursus zeggen ook heel vaak; ze heeft gelijk, je moet helpen etc. Iedere avond kijken we een video van 2-5 minuten, wat ook helpt om er samen mee bezig te zijn op een hele luchtige manier. En als laatste heb ik het gewoon steeds subtiel genoemd bij de verloskundige waar hij bij was. Dat ik zo’n last van mijn bekken heb en overdag veel rust en slaap. Waardoor hij ook van hen hoorde dat ik echt rustig aan moest doen en het heel normaal is om goed rust te pakken en om hulp te vragen. Wie weet helpt dit jullie ook :)! Is misschien in iedere relatie anders. Mijn man is inmiddels heel betrokken. Al helpt het ook dat mijn buik erg groeit en we door medische dingen wat meer met de baby bezig zijn geweest.

Dank je wel voor het delen van je ervaring! Ik snap het ergens ook wel hoor, ik heb wel eens geroepen 'Jij snapt echt niet wat ik iedere dag voel he!'. Toen zei hij nee dat klopt, ik ben nooit zwanger geweest 😂 tsja, dat is waar.. Ik heb een op de website van welcome to mankind gekeken, ziet er wel leuk uit! Ik twijfel alleen omdat het ons tweede kindje is: hij heeft het allemaal al wel een keer meegemaakt. Mag ik vragen of het jullie eerste kindje is? En verder zal ik inderdaad gewoon het gesprek aan moeten gaan.. ik ben altijd gewoon bang dat ik het verkeerd aanpak waardoor we dan uiteindelijk woorden krijgen 🤦‍♀️

Ja dat is ook, ik snap ook dat hij zich niet kan voorstellen hoe het is.. maar hij weet het, ik zeg heel vaak dat ik pijn heb en hij weet dat de verloskundige en bekkenfysio hebben aangegeven dat ik veel moet rusten en veel dingen niet meer moet doen. Dat schuldgevoel herken ik ook heel erg. Dan heb ik al een hoop gedaan, kijk ik rond en is t nog een bende maar kan ik gewoon niet meer 😫 heel frustrerend!

Oh oh, die mannen. Hij klinkt heerlijk nuchter haha! Dit is ons eerste kindje inderdaad! Ik snap je twijfel dan wel. Op zich doen vrouwen volgens mij ook bij volgende zwangerschappen weer een cursus om weer even bij te spijkeren. Misschien kan dat een argument zijn? Bij ons stond hij ervoor open omdat ik eerst had aangegeven dat ik me wat alleen voelde, dus pakken we het als moment om samen heel laagdrempelig met de zwangerschap bezig te zijn. Ik initieer het dan wel vaker haha, maar dan vaak met een grapje of door een van de jingles uit die video’s te zingen. En als hij echt geen zin heeft, dan is dat ook prima. Ik weet niet of het bij jullie past om zoiets samen te doen, maar wie weet helpt het. En ruzie maken is ook ontzettend vervelend. Ik was heel erg hormonaal toen ik het aankaartte hoor haha. Maar daardoor kon ik wel laten zien hoe erg het me dwars zat. En hij heeft toen ook met mij een afspraak gemaakt trouwens, namelijk dat ik ook meer over andere onderwerpen met hem zou praten. Dus niet per se minder over de zwangerschap, maar proberen om daarnaast ook andere dingen te bespreken. Dus we hebben toen allebei iets uit het gesprek gehaald 😂

Hij is zeker nuchter haha 😂 maar ook heel lief en betrokken hoor, het is geen boeman alleen hij snapt het soms gewoon niet. Misschien wel inderdaad, en deze zwangerschap is zwaarder dus wellicht dat dat ook een logische reden kan zijn.. Ik ga er eens over nadenken, dank voor de tips!

Wat mijn man doet “smelten”: het getrappel van het kindje voelen. Toen dat begon werd het voor hem wat echter en nu begrijpt ie hoe levendig dat wondertje in je buik is (en hoe hij of zij ook enorm in de weg kan zitten soms). Nu heb ik al een hele betrokken man die mij juist moet afremmen in werkzaamheden, maar mogelijk is verbinden met je man ook via een andere route haalbaar dan enkel te drukken op de frustratie: de taken verdelen?

Ik herken je situatie! Ik heb ook wat psychische klachten. Heb al wat gesprekken staan hierover. Dit verstrekt doordat ik in een woonsituatie zit waarin ik bij schoonouders op het terrein woon en bepaalde regie en privacy mis. Er gebeurt zoveel in je lichaam.. ongelofelijk.