Overweldigd voelen

Meid, je krijgt van mij een virtuele knuffel 🥰. Soms is het leven gewoon moeilijk. Jij bent je hoe bewust van de veranderingen in je lijf en leven. En dat kan soms moeilijk te verwerken zijn. Hun jezelf de tijd om te wennen . Dit gevoel zal voorbij gaan.

Hoe = goed

Ik herken heel veel delen van je verhaal. Ik ben nu zwanger van mijn tweede dus herken heel veel emoties/hormoonschommelingen, maar ik vond het de eerste keer echt wel heftiger. Nu overigens ook weer, alleen is het anders omdat je het kan plaatsen. Alles wat je voelt, de druk die daarbij komt, het is gewoon heel lastig uit te leggen aan andere. Zelfs aan je partner. Die hormonen doen zoveel met je, de manier waarop je denkt, etc Ik vond dit zo blijven gedurende mijn zwangerschap, maar op een gegeven moment wordt je zin om je kindje te ontmoeten groter dan iedere andere emotie. Daar gaat het uiteindelijk om, je kindje! En dat komt echt goed. Linksom of rechtsom, want je kunt dit mama 😘 Ook wij zijn geen hulp vragers, maar wanneer we hulp vragen, valt het altijd tegen 🤣 Mensen zijn het niet gewend ofzo, en weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Het enige wat hierbij helpt, is blijven benadrukken dat je het zwaar hebt, al lijkt dat voor jezelf heel drammerig. Aangeven wat je wilt. Lang verhaal kort: het is echt geen zeuren! Heel normaal. But you can do this! 🙂

Dikke knuffel voor jou! Met dat veranderende lichaam heb ik het bij mijn eerste zwangerschap ook ontzettend moeilijk mee gehad, het duurde echt lang voordat ik mijn zwangere lichaam omarmde en trots was op mijn lichaam. Echt trots was ik pas dik in de 30 weken, daarvoor voelde ik me dik, lomp, niet fit, onrustige huid, etc. etc. Dingen die ik niet gewend was. Nu met de tweede zwanger gaat het iets beter, maar ook nu voel ik me met 21 weken nog onzeker over de veranderingen die deze zwangerschap weer met zich mee brengt. Ik blijf maar herhalen dat het zo ontzettend bijzonder is wat het vrouwelijk lichaam allemaal kan en dat we iets ontzettend moois aan het creëren zijn, waar de lichamelijke veranderingen nou eenmaal bij horen. Met betrekking tot het huishouden: misschien kan je de lat iets minder hoog leggen? Dan is de was maar niet meteen gevouwen, of dan wordt er maar niet … zo vaak gedweild of de badkamer gedaan. Wellicht helpt dat je om wat meer rust te vinden. Wel ontzettend jammer dat je het gevoel hebt dat als je dan eenmaal hulp vraagt, wat ik super goed en knap van je vindt, je omgeving je het gevoel geeft dat het een hele opgave is… En misschien kan je met je werk bespreken dat je iets minder gaat werken? Denk aan jezelf en je kleintje, daar moet je genoeg energie voor hebben. Werk/huishouden etc. Komt wel weer.

Ach lieverd, dikke knuffel voor jou! Ik zit nu in mijn 2e zwangerschap en ik vind deze zwangerschap ook erg pittig. Ik heb meer last van kwalen eerste trimester vooral heel erg ziekig/misselijk en nu in het tweede trimester heb ik meer last van huilbuien/hoofdpijn/duizeligheid/harde buiken en daarlangs ben ik net met een nieuwe baan begonnen wat ook erg veel energie van me vraagt, daardoor worden de kwalen ook wat versterkt. Volgens de verloskundige moet ik rustiger aan doen en op het werk op mijn strepen staan dat mij die rust ook wordt gegeven, mja hoe leg je dat uit aan je nieuwe werkgever waar je je eigenlijk nog moet gaan bewijzen? Ook ik loop erg te struggelen en weet soms niet waar ik het zoeken moet. Terwijl ik tijdens mijn eerste zwangerschap amper kwaaltjes heb gehad en ik fluitend door mijn zwangerschap liep. Maar iedere zwangerschap is weer anders, je kunt er gewoon niets aan doen. Het enige wat ik je kan meegeven, probeer met je werkgever te praten om langzamerhand wat minder uren te gaan werken. Dat was ook het advies van mijn verloskundige en ze vertelde dat het héél normaal is dat zwangere vrouwen wat rustiger aan moeten gaan doen, want een baby'tje dragen is ook al een topsport op zich 😘

Het is ook pittig 😘 en hormons are b*tches. Hopelijk ben je een beetje lief voor jezelf deze twee weken en kan je op moeten ook genieten van dat je alleen maar even aan jezelf hoeft te denken (en de hond). Laat je huishouden even versloffen (hoe vies kan een badkamer ook worden in je eentje), bestel wat vaker eten en meld je desnoods een paar dagen ziek. Moeite met een veranderend lichaam herken en heb ik weinig tips voor. Maar je mag heel trots zijn op wat je lijf op dit moment aan het doen is ❤️

*moeten = momenten

Heel herkenbaar!! Hier valt tot nu toe ook alles vies tegen! En daarbovenop volgt dan heel snel een schuldgevoel dat het mij/ons gegund is zo snel zwanger te worden, dat ik niet mag klagen. Of dat zoveel vrouwen het kunnen, dus waarom vind ik het dan zo moeilijk? Mentaal, fysiek, hormonaal, het kan allemaal zo overweldigend zijn dat ik het vaak ook van ellende even niet weet. Ik heb mijn vriend ‘welcome to mankind’ gegeven voor vaderdag, ik merk dat hij het heel fijn vindt (van andere papa’s) te leren waarom ik plat gezegd zo raar doe, en ik voel me hierdoor minder bezwaard om mijn worstelingen te laten zijn. Maar het blijft een strugglebus en je bent zeker geen aansteller! Knuffel ❤️

Wat een lieve reacties! Heel fijn om te lezen dat er meerdere vrouwen zijn die de zwangerschap moeilijk vinden. Het lezen van jullie reacties helpt ontzettend. Ik geef bij deze iedereen een dikke knuffel terug ❤️❤️

Ik herken dit ook en had het een paar weken geleden ook extreem. Heb het voor zwangerschap ook wel eerder gehad bij stress / drukte. Denk vooral aan jezelf en je kind. Dat is nu het belangrijkste. Ook al is het lastig probeer je rust te pakken en te ontspannen. Dat helpt mij enorm om me minder overweldigd te voelen. Ook prioriteiten stellen helpt voor mij. Wat moet echt en wat kan uitgesteld worden. Als het echt niet gaat, zou je op je werk kunnen bespreken of je tijdelijk iets minder kunt werken. Dat kan al veel schelen.