Overweldigd voelen

Hey allemaal! Ik open dit topic omdat ik graag even van me af wil schrijven. Ik ben 21 weken zwanger van ons eerste kindje en ik vind de zwangerschap best wel pittig. Ik heb veel last van hormonale hoofdpijn en merk aan mijn lichaam dat het langzaam zwaarder wordt. Los van het fysieke deel merk ik ook dat ik het mentaal een stuk heftiger vind dan ik van te voren had gedacht. Het feit dat mijn lichaam veranderd, hier kan ik me soms best onzeker over voelen. Ook heb ik steeds vaker een eenzaam gevoel, het gevoel dat ik er helemaal alleen voor sta (wat in zekere zin ook wel zo is natuurlijk). Als ik dit probeer te bespreken met mijn man of andere mensen die kort bij ons staan, voel ik me niet altijd begrepen. Zondagnacht is mijn man voor zijn werk naar het buitenland moeten gaan. Hij zal pas over 2 weken weer thuis zijn. Het huishouden komt dan dus in zijn geheel op mij aan. Ook hebben we een pup van 10 maanden (dit is een kruising van allerlei soorten rassen, maar qua gedrag lijkt hij het meest op een herder). Ook hij kost ontzettend veel energie. Daarnaast werk ik nog fulltime. Het wordt me allemaal een beetje te veel, maar ook dat kan ik mezelf ontzettend kwalijk nemen, want ik ben pas 2 dagen helemaal alleen. Om hulp vragen was al niet mijn sterkste kant, al weet ik dat ik er nu niet onderuit kom. Maar, dan komen we bij het volgende obstakel. Op het moment dat ik over de drempel stap en wel om hulp vraag, merk ik dat mijn omgeving daar niet echt op zit te wachten. Op momenten dat ik om hulp vraag, lijkt iedereen het heel druk te hebben met andere dingen. Het komt nooit uit als ik om hulp vraag, of het kan wel maar… (en dan komen er allerlei voorwaarde, waardoor het lijkt alsof die persoon zijn hele agenda speciaal voor mij moet omgooien). Natuurlijk verwacht ik niet dat iemand alles uit zijn handen laat vallen speciaal voor mij, maar dat maakt de volgende keer om hulp vragen niet bepaald makkelijker… Ik heb steeds vaker huilbuien en momenten dat alle emotie in een keer eruit komt, waardoor ik eigenlijk geen idee heb wat ik precies voel. Nou, dit was een heel verhaal met een hoop geklaag, maar het voelt fijn om even mijn hart te luchten. Mochten er mensen zijn die zich hierin herkennen of tips hebben, dan zijn die natuurlijk altijd welkom. En als iemand vind dat ik me aanstel, dan mag dat ook gezegd worden (hou het alleen een beetje lief want ik ben wel even klaar met janken 🫶🏻🙈) Liefs, Een mommy to be die even niet meer weet waar ze het zoeken moet.