Postpartumdepressie?

Hoi, ik ben onlangs bevallen van m'n 3e kindje en heb na de bevalling van m'n 2e kindje een depressie gehad. Kwam voornamelijk door veel life events die in m'n kraamweek en daarna plaatsvonden waardoor ik er mentaal doorheen zat. Ook had ik een hele pittige bevalling gehad waarbij ik geen regie meer had. Voel je vooral niet schuldig want er zijn veel vrouwen die dit hebben of niet direct op die roze wolk zitten. Er wordt alleen nooit zo over gesproken en mensen vinden het normaal dat je maar blij enzo moet zijn. Ga er vooral met je man over praten. Ik heb uiteindelijk de huisarts/verloskundige over deze gevoelens ingelicht en ben toen naar een psycholoog doorverwezen gespecialiseerd in vrouwen na de bevalling.

Ik ben nog niet bevallen maar ken wel mensen die helaas een postpartum depressie hebben gehad. Het kan zeker nu al een ppd zijn. Ik hoop dat je het jezelf gunt om hier niet te lang alleen mee te lopen en ik gun het je van harte dat je professionele hulp hierbij krijgt

Wat goed dat je dit deelt - een eerste stap. Blijf er vooral niet te lang mee rondlopen, op welk ogenblik vind je wel dat je hulp kan zoeken? Als somber omslaat in nog veel vervelendere stemmingen? Probeer je eerst open te stellen naar je naasten, praat met hun over je gevoelens en weet dat wat je ook voelt, het allemaal 'mag'. Mocht dat met de tijd geen verlichting bieden, kaart het aan bij je verloskundige of huisarts, daar zijn ze voor. Sterkte voor nu. Het mag er allemaal zijn . Je gedachten zijn maar gedachten.

Je leven is ook super veranderd. Waar je bij je 1e kindje bijna alles kon aanpassen op alleen haar of hem moet je jezelf nu in andere bochten wringen. Daarnaast spelen de hormonen natuurlijk ook een hele grote rol waardoor alle emoties extra binnen komen. Het is normaal dat je moet wennen aan de nieuwe (gezins)situatie en de newborn fade is zeker niet alleen mooi en leuk. Het is ook echt wennen, heftig en het veranderd echt je hele leven. Gun jezelf tijd om te wennen, ga er even zelf op uit en praat er over met wie je wil. Als dat je partner is je partner, praat er met vriendinnen over (er zijn echt zoveel mensen die niet alleen op de roze wolk zitten maar er niet over praten) of de huisarts. Een gesprek met iemand, of dat nou in je omgeving is of een professional wat jij fijn vindt, kan zo opluchten of je handvaten geven! En.. probeer je schuldgevoel los te laten. Je doet wat je kan, je bent net twee weken geleden bevallen.. geef jezelf en je nieuwe gezinssituatie tijd om te wennen aan elkaar. Zet hem op!

Ah lieve mama, wat goed dat je hier nu al over 'praat'. Hier gehad bij de eerste, mede door de bevalling. Maar dat praten heb ik achterwege gelaten. Pas 6 mnd later hulp gezocht, dat was veeeel te laat. Dus blijf er over praten met iedereen in je omgeving, jouw gevoel is niet gek of raar, dit mag er gewoon zijn. Doe dingen waar je nu gekukkig van wordt, en geef jezelf even de tijd om te wennen. Maar ben niet te streng voor jezelf en geef toe wanneer het gevoel niet minder wordt om hulp te zoeken! Want die hulp bestaat niet voor niks, soms hebben ook powervrouwen even een beetje hulp nodig.

Bedankt voor jullie lieve reacties❤️

Ik heb er na mijn eerste tegenaan gehangen. Ik ben gevoelig voor depressies en kan het daarom goed aanvoelen. Volgens mij willen ze het officieel na 4 weken na de bevalling pas een ppd noemen, maar als je nu deze gevoelens al hebt is het goed om er met iemand over te praten! Ik heb na mijn bevalling met een psycholoog gesproken die gespecialiseerd is in post partum depressies. Ook al kun je er even over praten, iemand die niet dicht bij je staat. Kan echt als een opluchting zijn. Vaak schamen vrouwen zich er voor, maar het is niet niets! 9 maanden een kind dragen, bevalling, nieuwe omstandigheden thuis. En de hormonen niet te vergeten!! Het wordt echt onderschat wat dit allemaal met een nieuwe moeder doet.

Ha lieve TS, Wat prachtig hoeveel liefde je voelt voor je zoon en dat je mist hoeveel je er voor hem kon zijn voor zijn zusje er was. Ook heel begrijpelijk dat je de momenten die jullie met z’n drietjes hadden mist, die waren vast een stuk rustiger of overzichtelijker. Niet vreemd dat je in deze hectiek rouwt om juist dat leven toch? En door de regels heen lees ik dat je enorm van je dochter houdt en uitkijkt naar het moment dat je opnieuw die rust en overzicht met haar erbij hebt gevonden maar zie je op tegen de aanpassingsperiode voordat je daar bent. Ook heel begrijpelijk vind ik. Als ik je verhaal lees, klinkt het vooral als emotioneel wat kwetsbaarder zijn wat normaal is tijdens de kraamperiode, en heb je een zware bevalling gehad wat daar geen schep, maar een vrachtwagenlading bovenop doet. Als je dat combineert met de liefde waarmee ik het berichtje open, is dat een recept voor je gevoelens van nu. Herstel van je bevalling, geef je lijf de rust die je net wel kan pakken, ondervraag (ipv overvraag) jezelf even een weekje als dat lukt, en je zal merken dat je gedachten snel wat rustiger worden. Wel is het goed om je onrust nu te bespreken. Liever een extra vinger-aan-de-pols voor het geval er toch stevigere gedachten meespelen dan je nu misschien op durft te schrijven. Maar echt, lieve mama van twee kindjes, je hebt het gewoon verschrikkelijk zwaar nu en dat is oké. Ik lees niets schokkends, gewoon een mama vol liefde die het even heel zwaar heeft. Heel veel succes. ❤️

Ooooh wat vind ik het lief dat je zo de tijd neemt om dit te schrijven. Ik waardeer dat echt ontzettend!!! Naast dat je de tijd hebt genomen dit te schrijven, erken je ook nog eens op de goede manier wat ik voel en denk. Duizend maal dank daar voor, je berichtje heeft me op een heel goede manier geraakt ❤️. Ook de andere die de tijd hebben genomen te reageren en (helaas) ervaringen te delen, onwijs bedankt 🙏🏽