Twijfels

Lieve lezers, Ik wil graag iets van mij afschrijven. Hier zit ik al een tijdje mee en ik merk dat het steeds meer invloed heeft op mijn leven. Ik ben verliefd geworden op een man waarmee ik in het begin, 3 jaar geleden, veel aan het feesten was. We hielden beiden van festivals en borrels thuis en op visite en genoten hier enorm van. Ik veranderde in loop van tijd naar minder feesten en meer focussen op werk en mijn rust nemen. Hij is blijven hangen in dat gefeest. Hij geeft vaak aan ook te willen stoppen, maar het andere moment moet en zal hij bier gaan drinken en dan zo veel dat hij dronken wordt. In het ergste geval wil hij daarna ook nog drugs gebruiken. Daar is hij een langere tijd mee gestopt geweest, maar is nu helaas weer een gevoelige plek. Ik zag het probleem niet zo in van het drinken, want ik ging naar bed als ik geen zin meer had en hij kwam zichzelf wel weer tegen als hij de volgende dag moest werken of een enorme kater had. Alleen drugsgebruik is een probleem geweest voor mij. Hij heeft al twee kinderen en inmiddels ben ik zwanger van zijn derde en mijn eerste. Ik merk dat ik me enorm irriteer aan zijn drankgebruik, Ik slaap er slecht van, word er emotioneel van (pff die hormonen). Elke keer het beloven dat hij stopt en dan weer lazarus op de bank liggen. Het kan nooit gematigd, hij moet dronken worden. Dit gebeurt zo'n een of twee keer in de week. En die geur van bier en sigaretten zorgen er al voor dat ik heel snel naar boven ga en ondanks dat blijft hij het doen. Vooral toen ik me ziek voelde door de zwangerschap heb ik me enorm alleen gevoeld. Onbegrepen, niet gewaardeerd. Hij had het er vaak over hoe zwaar hij het had. Ik merk echt wel dat hij soms zijn best doet, maar hij is ook een enorme botte boer waardoor ik soms enorm onzeker wordt, ook over de toekomst. Hij zegt vaak dat zijn twee kinderen ook goed zijn opgevoed, maar soms lijkt hij te vergeten dat een goede partner zijn net zo belangrijk is als een goede vader (in mijn ogen dan). Ik ben bang dat ik er straks na de geboorte ook emotioneel alleen voor kom te staan, omdat ik me tijdens de zware periode niet gesteund heb gevoeld en hij vaak dronken was. En hij belooft wel te stoppen bij zoveel weken, maar na al die loze beloftes geloof ik het ook niet meer. Nu is het natuurlijk wel zo dat ik het altijd geaccepteerd heb en nu ineens niet meer. Misschien is het wat hypocriet van mij. Ik ben bang dat dit een groot ding gaat zijn wat tussen ons in komt te staan en we uiteindelijk uit elkaar zullen gaan. Als kind van gescheiden ouders is dat iets wat ik mijn eigen kindje wil besparen. Sorry voor het lange verhaal. Ik zou nog veel meer op kunnen schrijven, maar dat laat ik maar even haha.