Vrienden na moederschap

In mijn ogen zijn dat niet echt vrienden.. ik had ook zo'n ' vriendinnengroepje' waarvan ik er 1 echt al bijna mn hele leven ken. Toen ik moeder werd, alleenstaand en ook nog een kleine kring qua oppassen ben je gewoon niet meer zo interessant. Ik ben blij dat ik ze kwijt ben en kies nu veel bewuster voor mensen wel of niet in m'n leven en hoe dichtbij.

Hoe pijnlijk het ook is om (goede) vrienden kwijt te raken, klinkt dit voor mij als good riddance. Wat een gedoe! Ik herken het wel hoor, het grootste deel van mijn vriendengroep wil kinderloos blijven en mijn leven is zó compleet anders geworden sinds ik moeder ben, dat het nauwelijks nog aansluit. Het was best even slikken toen ik merkte dat ik niet meer werd uitgenodigd, maar ik realiseerde me ook dat ik waarschijnlijk toch de uitnodiging beleefd had afgeslagen, dus het is beter zo. Ik ben wel heel blij dat we zonder gedoe uit elkaar zijn gegaan en zo nu en dan sporadisch er nog best een gezellige avond kan zijn, maar voor echt die innige vriendschap passen we gewoon niet meer bij elkaar. Een aantal vrienden die wél kids hebben gekregen zie ik nog wel 'vaak' en ik heb er een paar nieuwe vriendschappen bij. Als we uit de tropenjaren zijn kijk ik wel weer verder, voor nu vind ik het goed zo.

Hè wat naar! Ik krijg mn eerste dus ik herken het niet persoonlijk. Wat ik merk van vrienden om mij heen die al kinderen hebben, is dat je vaal andere activiteiten met ze gaan doen. Waar het vroeger inderdaad stappen was, is het nu een lunch of de kinderboerderij. Als jouw vrienden verwachten dat je enkel aansluit bij hun activiteiten en niet nadenken over wat jij als kan en nodig hebt, dan vind ik dat ze vrij weinig inlevingsvermogen hebben. Als je elkaar echt wilt zien, dan krijg je dat toch voor mekaar?

Dit zijn geen echte vrienden. Als ze dat geweest waren hadden ze begrip gehad voor de situatie. Incl depressie. Daar komen ze straks vanzelf achter als ze zelf kinderen krijgen. Voor nu zou ik zeggen beter kwijt als rijk. Een gezin en 2 kinderen kosten een hoop energie. Hoe had je daarnaast nog achter hun aan kunnen rennen en hun op hun wenken kunnen bedienen. Gewoon niet. Loslaten en kijken wat er verder op je pad komt meer kun je niet. Zelf ben ik een hele vriendengroep kwijtgeraakt eerst 5 stuks toen ik chronisch ziek was en niet meer achter hun aan kon rennen. Want naar mij was ze te veel moeite.... Daarna de laatste die wel begrip had voor mijn ziek zijn. Maar toen ik toch zwanger bleek nadat eerst gezegd was door artsen dat dat vrijwel onmogelijk was zelf en ze mij niet gingen helpen. Toen kon ze er niet mee omgaan omdat ze zelf onvruchtbaar was. Heel pijnlijk ik heb niemand meer over. Maar eigenlijk is dit achteraf prima. Ik steek mijn energie wel in mezelf en straks zelfs 2 kinderen. Daar heb ik nu het meeste aan.

Klopt, wat ik vooral vervelend vind is dat ik begrepen had dat ze het contact wilden laten doodbloeden, zonder mij ook maar te spreken en ik heb nu wel nog steeds een rare nasmaak wat betreft mijn babyshower. Ik had het liever niet gehad achteraf. Laatst zelfs alle babyshower foto's verwijderd

Vervelend dat je dit moet meemaken echter klinkt het echt heel onaardig wat ze zeggen en doen en weinig begripvol, dat ik denk dat je beter af bent zonder ze..

Als ik 1 ding heb geleerd is dat die 'vrienden' mijn energie echt niet waard zijn. Ik heb ervaren dat ik op een punt kwam dat ik dacht moet ik er meer energie insteken en een beetje knagende vervelend gevoel maar als je dat stadium voorbij bent en rust ervan hebt is het ook goed zoals het is. Nu mis ik die personen ook niet meer in mijn leven. Mijn leven en ik zijn veranderd. Mijn behoefte is ergens anders en zo gaat het vaak ook. Als het niet meer past zoals het ging gaat het soms juist om loslaten in plaats van vasthouden wat vroeger was.

Vind het wel heel heftig te lezen hoe ze met jou omgaan. Zelf ook zwanger van de 3de. Ook van festivalqueen naar een echte moeder gegaan. Ik besteed mijn avonden liever thuis om mijn kids op bed te leggen dan dat ik zo vaak nog feest. Tuurlijk een festival op zn tijd of een etentje zeker wel, maar ben niet meer de feestende meid van 4 jaar geleden en daar ben ik zelf helemaal oké mee. Mijn gezin in prio 1. Nog een fijne club met meiden om mij heen, maar ook zeker een aantal vriendinnen kwijt geraakt. Gewoonweg verwaterd en dat is oke. Denk dat je als je moeder bent ook prioriteiten gaat stellen in je vriendschappen. In de studententijd spreek je misschien wel zo met 30 man waar je super mee kan. Iedere avond weer wat anders, met iemand anders. Niet meer haalbaar met een gezin en moet je denk ik ook niet meer willen. Mensen komen en mensen gaan in je leven..hoop dat je wat vriendinnen tegen komt in de toekomst met een kindje of kinderen.

Vrouwelijke vriendinnen zijn helaas vaak zo. Als je een kleine close groep hebt kan het anders lopen, maar vaak met die grote groepen blijkt het niet zo oprecht als het op het echte leven aankomt. Zou je gewoon focussen op de vrienden die wel moeite doen. Als je alleen die groep had snap ik wel dat het extra pijnlijk is. Ik ben zelf meer van de mannelijke vrienden, omdat het met vrouwen altijd zo dramatisch moet gaan 😂 wel grappig om te zeggen als ik zelf een vrouw ben, maargoed zo ervoer ik het 😅

Dit (eerste stuk!) klopt helemaal. Ik heb zo’n zelfde situatie meegemaakt toen ik m’n eigen bedrijf begon. ‘Vriendinnen’ begrepen niet dat ik hen soms moest afzeggen als het rooster niet rond kreeg midden in het hoogseizoen. Sorry maar ik ga niet m’n zaak een dag dichthouden om op zaterdag te gaan high-winen dan word t wel een erg dure high wine.. :) Ze vonden dat ik m’n bedrijf boven vriendinnen verkoos. Ik heb het lang geprobeerd aan te houden maar op een gegeven moment echt eerlijk (en hard) gezegd; sorry maar inderdaad kies ik soms (vaak) m’n bedrijf want dat is mijn leven wat ik aan het opbouwen ben. Ben je t daar niet mee eens kan ik daar helaas niks aan doen 👍🏼 Nooit meer wat van gehoord en ik was wel erg opgelucht dat ik eens eerlijk geweest was. Jij hebt 100% het recht en 100% gelijk dat je voor je gezin en kids kiest en niet gaat stappen tot laat in de nacht. Ik vind dat ze dat moete snappen en zo niet hun verlies!

Kun je niet proberen 1 op 1 af te spreken in plaats van via een groepsapp? Kan me voorstellen dat dingen daar eerder verkeerd begrepen of uit hun verband worden getrokken..

Dat heb ik na de ruzie en het uitpraten nog geprobeerd idd. Daarna bleef ik er een naar gevoel bij houden en met die ene vriendin van die vriendengroep had ik gezegt dat ik geen behoefte meer aan ze had. Haar heb ik nog alleen omdat ik haar zo sinds m'n eigen jeugd ken

7 jaar geleden moeder geworden, veranderde inderdaad vriendschappen! Maar ook veel om mij heen werden moeder, dus manier van afspreken veranderde mee. Degene die geen kinderen krijgen en wel begrip kunnen tonen dat je niet meer elk weekend in de lampen kan hangen maar misschien wel 1x in de paar maanden blijven wel bevriend. 4 jaar geleden verhuisd, dat deed eigenlijk hetzelfde; sommige vrienden van toen vonden het teveel moeite me op te zoeken, anderen deden de moeite wel (en vice versa; sommige geen zin zelf te bezoeken, anderen wel). Ik denk dat het de kunst is vooral niet te lang te treuren om wat er niet (meer) is, maar vooral nieuwe mensen te ontdekken via sport of hobby clubs, via schoolplein etc. Mensen die een oordeel hebben over je nieuwe leven ben je denk ik liever kwijt dan rijk, je gaat ze toch niet veranderen.

Ik vind het toch wel dubbel. Niemand hier kan oordelen of het wel of geen echte vrienden voor je zijn geweest omdat we allemaal niks weten van de situatie en nu maar een heel klein stukje lezen vanaf jou kant van het verhaal. Gebasseerd daarop; Ik zie en hoor heel goed wat je zegt, echter werkt een vriendschap wel 2 kanten op. Alles valt en staat met balans en wederzijds begrip naar elkaar. Zelf is mijn beste vriendin na het krijgen van haar dochter 3,5 jaar geleden ook heel erg “veranderd”, simpelweg omdat haar prioriteiten nu anders zijn. (Wat heel logisch is) Toch had ik er destijds wel veel moeite mee dat er weinig tot geen initiatief meer kwam vanuit haar kant. Los van het feit dat zij een kindje heeft, en ik op dat moment nog niet, vind ik dat er van beide partijen moeite in de vriendschap gestopt mag worden en dit kan uiteraard op allerlei verschillende manieren. We hebben er veel over gepraat en ze had/heeft gewoon enorm veel moeite met het vinden van die balans. Helaas heeft niet iedereen daar evenveel begrip en geduld voor. Zeker wanneer je moeders in je omgeving hebt die wel heel makkelijk die balans kunnen vinden. Los van dit snap ik dan weer totaal niet hoe ze boos kunnen zijn op jou over iets wat VOOR jou is geregeld.. Dat slaat echt helemaal nergens op 😳 Ik hoop dat je het los kunt laten en genieten kunt van je gezin!

Ik snap wat je bedoeld, maar al boos worden omdat ze 2x zijn gekomen en het daarna even minder werd met mij voelt voor mij als een wedstrijd. Ze waren boos omdat de 3e keer niet door mij was geregeld (meeting). Er kon destijds ook geen appje vanaf van hoe en waarom. Ik zat in een depressie en ze hadden mij kunnen bellen of appen als het xe wat had uitgemaakt iig

Ik denk toch dat het onvermijdelijk is dat sommige vriendschappen sterven. En misschien is dat ook maar beter zo.. ik vind het oprecht heel vervelend voor jou hoe er nu tegen jou wordt gedaan en ik hoop dat dit helpt om te ventileren en dat je het een plek kunt geven. Bij mij merk ik dat mijn zwangerschap ook een licht schijnt op mijn vrienden en zelfs familie. Sommigen zijn enthousiast en betrokken. Ook als ze kinderen an sich niet zo interessant vinden zijn ze wel betrokken met mij en hoe ik dit ervaar. Anderen tonen geen interesse, zelfs niet in mij als persoon. Die mensen geef ik een stuk minder aandacht. Ik zie het als een soort natuurlijke selectie.. want ik wil het liefste fijne mensen om me heen en als er plekken worden gevuld door “oké” vrienden dan laat ik die liever gaan voor mogenlijke “goede” vrienden. Zelfs een vriendin diens eerste reactie toen ik mijn zwangerschap aankondigde was niet: gefeliciteerd, maar wel: ik ben benieuwd of onze vriendschap nog blijft leven. Nou, met die uitspraak weet ik eigenlijk al genoeg.

Dan ben je iets wat je toen waardeerde en iets wat zij toen met veel tijd en aandacht hebben georganiseerd, stuk aan het maken.. waarom zou je dat doen?

Omdat ik een vervelende nasmaak heb aan m'n babyshower. Ze hebben het georganiseerd maar verwachten nu een tegenprestatie

Precies wat jij beschrijft heb ik jammer genoeg ook mee gemaakt. Ik vind het jammer maar ook begrijpelijk want ik was 22 jaar toen ik mijn eerste kind kreeg. Ik zie soms wel dat ze bepaalde foto’s hebben gezien via mijn verhaal en dan stuurt iemand een hartje maar een echte gesprek zal niet zo snel meer komen. Wanneer zij moeder zullen worden hoop ik alsnog erbij te mogen zijn. Juist om hun die warmte en liefde te geven wat ik juist erg gemist heb. Ik weet dat veel vrouwen zich eenzaam voelen tijdens de zwangerschap en moederschap en er lijkt bijna een taboe erover te hangen. Dat vind ik nog erger denk ik. Zelfs als ik in de speeltuin een praatje maak met een moeder dan moet alles vaak oké eruit zien en lijken moeders vaak een muur om zich heen te hebben als het over diepgaandere onderwerpen gaat. Waardoor er minder snel erkenning komt en daardoor ook weer minder snel vriendschappen ontstaan. Best frustrerend 🤔

Ik lees dat ze teleurgesteld zijn in de periode er na… jullie hadden allen andere verwachtingen hoe het zou lopen en dat is een gemis. Ik denk dat de babyshower nu wordt gebruikt als heet hangijzer, maar eigenlijk gaat het om het hele proces van het verwateren van de vriendschap en het uit elkaar groeien. Laat je mooie herinneringen niet verzuren door hoe iemand er achteraf over praat. De kans is groot dat ze al die tijd en moeite er in hebben gestopt voor jou, zoals de vriendschap op dat moment was. Als een vriendschap ten einde komt, vind ik het prettig om nog steeds met liefde of blijdschap terug te kijken op de mooie tijd die we wel samen hebt gehad. Anders zou ik echt nooit meer aan sociale relaties beginnen.