Waarom is zwanger zijn zo ingewikkeld?

Nou precies dit! Hier dan 1 kindje maar voel wat jij voelt. Ik werk meerdere dagen in de week waarvan 1 dag 10 uur. Ik vind dit behoorlijk pittig en kom dan die avond ook oververmoeid thuis... maar ja, ach hoort erbij he, en is zo de moeite waard is dan de reactie. Heb gelukkig een hele lieve man en lieve ouders en vrienden maar poeh wat voel ik me soms een klaag. Want als je het hardop uitspreekt is er altijd wel iemand die totaan de persweeën gewoon hun normale uren draaide hoor.... Zo ontzettend frustrerend inderdaad. Morgen heb ik een afspraak met de verloskundige en ga daarbij ook gewoon op haar advies af, dat is eigenlijk ook het advies wat ik jou wil mee geven. Vraag het je verloskundige. Samen met elkaar kom je vast tot een passende uitkomst en daarvoor zijn ze er nou eenmaal.

Hoi meid, poeh… zwangerschap… bandenpijn… rugpijn… bekkenpijn… ik ken het allemaal maar al te goed… ik ben ook zwanger van een tweeling. Maar in mijn geval is dit mijn 6e zwangerschap. Heb dus al wat meer ervaring en vaker afgezien. As we speak, lig in plat op een bank in het buitenland omdat ik mijn kinderen een dagje aan het zwembad gunde (eigenlijk ben ik alleen op vakantie vanwege hen want vind het SUPER ZWAAR en wist dit dus al van tevoren 🙁..) en ik dus hartstikke ver over mijn fysieke grenzen ben gegaan. En helaas ook net een virus onder te leden heb… Hoe dan ook… ik denk dat wij mama’s en partners van ‘’ hartstikke hard ons best doen en keihard werken elke dag weer. ZELFS wanneer wij op de bank wachten op onze partners om het eten te koken! Het is geen onwil. Accepteer maar gewoon dat jij je momenteel in een fase van zwakte bevindt en dat dat ook voorbij gaat. Terwijl jij twee kindjes aan het broeden bent kan jou vriend vast wel even een maaltje in elkaar flansen. Ik zou graag met hem willen ruilen op dagen als deze! 😜 Hij broeden en ik koken 👍 Houd op jezelf te vertellen hoe je zou moeten zijn en wat je zou moeten doen. Neem het zoals het is. Je kunt toch niets wat buiten jouw vermogen ligt. Veel succes met je zwangerschap verder! ❤️

Niet in verwachting van een tweeling maar ik herken je gevoelens helemaal. Weet dat je niet alleen bent. Ik vind het ook lastig om mijn grenzen te bewaken en struggle hier mee. Heel veel liefs!🥰

Lieve schat, ten eerste ben je zwanger van een tweeling, dus je bikkelt al dubbel zo hard. En ten tweede, niks moet, alles mag. Bewegen is inderdaad belangrijk, maar niet tot het punt dat jij last krijgt. Dat is een teken van je lichaam om een stapje terug te doen. Als je de ene dag kookt, de andere dag afhaalt en daaropvolgend je vriend laat koken, dat overleeft iedereen echt wel hoor. Jij en je kindjes zijn momenteel prioriteit nr 1 en als iemand zich er niet in kan vinden, dan zeg ik, zulke negativiteit heb je niet nodig in je leven. Dus gewoon doen waar jij je goed en prettig bij voelt. De meeste mensen hebben hier echt wel begrip voor en anders gaan ze zelf maar een tweeling kweken 👍

Elk lijf ervaart het anders. Dit is mijn tweede zwangerschap, maar herken je gevoelens van mijn eerste zwangerschap. Waarom komen vriendinnen tot 40 weken van alles blijven doen? Sporten, werken tot 36 weken, sociale activiteiten?? Ik moest op 14 weken al stoppen met paardrijden en heb met moeite tot 34 weken gewerkt. Ik was toch ook ‘alleen zwanger en niet gehandicapt’? Hoezo je wordt alleen heel zwaar als je voor 2 eet? Ik at gezond en groeide ook van 60 naar 80 kg…. Ik heb die zwangerschap wel gezien als mijn lesje in; je hebt niet overal invloed op! Soms moet je je daaraan overgeven. Nu tweede zwangerschap, ik werk al sinds week 12 halve dagen, moet elke dag een middagdutje doen, sporten heb ik al weken niet gedaan, kan maximaal 5.000 stappen per dag zetten of 5-6 km fietsen. ‘s avonds om 20.30 weer naar bed, dus sociale acties??? Het wordt vanzelf november en dan ziet de wereld er weer heel anders uit…. Het is wat het is en meer kan mijn lijf blijkbaar niet aan als het ook een kindje moet maken 🤰

ALs er 1 ding is wat ik leer van zwanger zijn is het naar jezelf luisteren en veeeel schijt hebben aan wat anderen ervan vinden!! Jij bent een baby aan het maken (zelfs 2!!!!) weetje HOEVEEL en KNAP werk dat is!!

Ik las in t begin van mn zwangerschap ergens dat zwanger zijn met zoveel energie kost als een fulltime baan. Voor jou dus nog meer dan een fulltime baan. Niet te vergeten je hormonen, je lijf wat zoveel te verduren krijgt, etc etc. En dan je gewone leven erbij. Niet heel gek dat dat niet meer lukt. En dat: het is de moeite waard, het hoort erbij... Ik merk dat ik dat zelf al vaak zeg voordat een ander het kan zeggen. Puur omdat ik bang ben dat mensen me een zeikerd vinden. Maar ik denk dat er meer vrouwen zijn die met een hoop pijn en ongemak de zwangerschap doorkomen dan dat er zijn die het fluitend doen. En ik denk ook dat er taboe ligt op eerlijk zeggen hoe je je voelt. Het is jouw lijf. Jij bent de enige die het voelt. Zorg goed voor jezelf en neem jezelf serieus! Dat verdien je en heb je nodig! Niet makkelijk..i know!

Ik snap je gedachtes precies! Het is mentaal echt een knop om zetten. Ik vind deze zwangerschap heel heftig en ik draag er maar 1! Het is keihard werken voor je lichaam, wat je niet door hebt. Het is voor mij ook een balans zoeken naar rust en je dagelijkse leven leiden. Maar denk aan jezelf en de kleine wondertjes in je buik😇

Herkenbaar dat het zo tegen kan vallen. Ik was fit, ik dacht kwaaltjes kan ik handelen kom maar op. Realiteit is dat ik vanaf week 7 thuis ben, ben nu 22 weken. Mijn lijf komt van het 1 in het ander terecht. Waarschijnlijk ook door de hormoonspuiten die ik in het fertiliteitstraject heb gebruikt. We hebben zelfs mensen om ons heen die geen kinderen willen en zeggen; wil ze zo graag zwanger worden en dan klagen. (Natuurlijk niet in mijn gezicht 😉) Ik heb de eerste maand gedacht toen ik thuis zat gedacht; hoe doen anderen dit? Het paste niet in mijn hoofd dat zwangerschap en je ziek/moe/ ellendig voelde naast elkaar bestonden 😂 Nu denk ik, ik ken mezelf, ik maak er het beste van en het is wat het is. Vertrouw op je eigen lijf en wat je voelt! Als jij jezelf al veroordeelt wordt het allemaal nog lastiger. Niemand kan zeggen hoe het voor jou is, dus probeer jezelf ook vooral niet te vergelijken. Had het ook graag ander gewild maar we zullen het hiermee moeten doen voor nu 🤓 Een voordeel, het gaat weer over 🤣🙈😘

Hallo. Ik ben nu 22 weken zwanger van mijn 6e kindje. En ik kan je zeggen. Geen enkele vrouw of zelfs zwangerschap is het zelfde. Ja er zijn vrouwen die tot aan de weeën vrolijk doorlopen. Maar er zijn er ook die vanaf dag 1 al gevloerd zijn en zich doodziek of moe voelen. Ik heb 2 zwangerschappen gehad waarbij ik tot aan de weeën vrij weinig last heb gehad van kwaaltjes. Bij 1 was ik zelfs nog tot laat op de avond aan het klussen (was aan het verhuizen) en de volgende ochtend was mijn dochtertje er. Maar ik heb ook zwangerschappen gehad waarbij ik al snel uit de running was ivm bekken instabiliteit. Of heel de zwangerschap doodmoe of misselijk was. En ik heb ook de vooroordelen naar mijn hoofd gehad. Je bent zwanger, niet ziek. Of je hebt er zelf voor gekozen dus niet klagen. Nou laat ze allemaal maar lekker kletsen. Je bent een mensje aan het maken. En als jij rust nodig heb moet je die gewoon pakken. Overigens waren mijn bevallingen prima bevallingen. Of ik nou wel of niet tot het laatste moment heb doorgelopen. Dus dat je bevalling zwaarder is als je niet genoeg fit ben. Is ook echt niet perse waar. Het herstel erna ging ook allemaal prima. Dus wees niet zo streng voor jezelf. Geniet van je kindjes in je buik. En als dat betekent dat je de ene dag niet van de bank te slaan bent. En de andere lekker bezig kan zijn. Of misschien tot het einde aan toe niks meer bent. Jammer dan. Luister naar je lijf. Als je het gevoel hebt dat het te veel is. Gewoon stoppen en de rust pakken die je nodig hebt. En nee je bent echt geen uitzondering. 😉👍🏻 Succes en probeer te genieten en minder streng te zijn. Laat het los. 🍀

Ik herken je frustratie. 2 weken terug waren we op vakantie, we bezoeken graag de stadjes enz en dat lukte eigenlijk niet door bekkenpijn, alles was beperkt. Hierdoor hebben we die vakantie echt zeer weinig gedaan, daar baalde ik zo van. Afgelopen weekend geprobeerd te werken (in de zorg) en gisteren toch moeten bellen dat het niet gaat, het doet te veel pijn. Ik kon met het omkleden bijna m'n schoenen niet meer aan krijgen (stond op het punt een collega te roepen), dat was de druppel. Hierdoor vervallen al mijn diensten en moeten we opzoek naar vervangend werk op de afdeling. Ook alles wat we doen, is afgemeten. Gisteren naar babypark voor een autostoel, dan kan ik daarna niet meer een klein rondje wandelen. Ik voel me schuldig richting mijn werk en naar mijn man toe. Je bent jong en je wilt wat en tot recentelijk toe kon dat ook gewoon en nu ineens niet meer. Ik weet dat het allemaal waard is en we het gewoon moeten accepteren maar het is een proces.

Heel herkenbaar… Mijn hoofd wil ook veeel meer dan mijn lijf🙃 Maargoed ik probeer dankbaar te zijn zolang mn kleintje het goed doet en ik nog niet al te veel pijn heb…

Je doet het goed mama! 🫶🏻

Zo herkenbaar! Het ene moment loop ik helemaal te genieten en het andere moment word ik overvallen door een schuldgevoel en is alles kut. Ik merk ook dat ik mezelf vergelijk met zwangere vrouwen in de omgeving. Zij lijken alles zo goed te kunnen handelen en lijken geen dalen te kennen, waarom heb ik die dan wel? Maar goed, ik kan niet zien hoe zij reageren wanneer zij thuis zijn. Ik voel mij zelf fysiek prima, maar merk dat ik ontzettend snel overwhelmed ben maar dat pas zichtbaar maak wanneer ik thuis ben. Als ik mezelf dan weer aan het vergelijken ben, vertel ik mezelf maar dat die andere vrouwen dit eenmaal thuis vast ook hebben. Andersom krijg ik zelf ook regelmatig te horen dat mensen vinden dat ik nog zo veel onderneem en er nog zo opgewekt en fit uitzie. Heel fijn om te horen, maar dan denk ik ook: "oh je moest eens weten hoeveel ik laat varen, hoeveel powernapjes ik doe en hoe ik er mentaal bij kan zitten als ik eindelijk thuis ben". 😂 Zwanger zijn betekent ook dat je hele leven/lichaam in een rap tempo aan het veranderen is. Het is meer dan logisch dat je opnieuw op zoek moet gaan naar balans. Elke keuze die je daarin maakt, is daarom niet meteen fout of slecht! Denk dat het belangrijk is om af en toe op je handelen en keuzes te reflecteren, en volgensmij doe jij dat regelmatig. Dus ik kan alleen maar zeggen: lekker bezig!!! 🎉

Helemaal mee eens! Ik voel me soms ook een aansteller, maar idd we weten niet hoe het echt bij anderen gaan. Niet iedereen is daar open over en dat is ook helemaal prima. Ik zit nu in de fase dat ik savonds teveel last heb omdat ik overdag te veel doen, en het gevoel heb dat ik dat wel kan.. tot dat het savonds is.. frustrerend allemaal! Maar gelukkig ook wel genieten momenten, waardoor wij dit aan kunnen! Ik ben trots op jullie allemaal! Wij kunnen dit

Ik wil de titel van je post graag op een tegeltje! Geen tips of adviezen, alleen herkenning en medeleven ❤️ ik hoor trouwens wel ineens van meerdere mensen in mijn omgeving die zwangeren kennen( of waren) die al tussen 20-26 weken om allerlei redenen verplicht bedrust moesten nemen. Voel ik me toch iets minder aansteller door, als ik hoor dat er meer mensen het zwaar hebben.

Ik ben het helemaal met je eens! Vind het indd ingewikkeld, voel me oké maar tegelijk zo enorm moe maar 'ik mag niet klagen'. Voel een sociale druk want 'nu kan het nog' dat soort dingen.

Jeetje, wat is dit topic fijn om te lezen! Tot vorige week (week 21) ging ik op hetzelfde tempo (hoog) en met dezelfde hoeveelheid taken/(huishoudelijk) werk door, terwijl mn lichaam eigenlijk zei: stop hiermee. Andere balans. Maar dat past niet tussen mn oren, totdat de verloskundige zei: logisch dat je moe bent, last van je buik en rug hebt.. je doet veel te veel! Dus die balans waar je het over hebt, en het subjectieve eraan, vind ik ook zo onwijs lastig! Iedere zwangere om me heen heeft altijd lekker kunnen bewegen en sporten, terwijl ik nu al moeite heb met stofzuigen.. en daarbij dus bang ben om mega uit te dijen. Ik probeer daarom ook maar meerdere keren per dag tegen mezelf te zeggen: je bent een kind aan het maken, dus zelfs als je stil zit is mn lichaam marathon aan het lopen. En dat geeft me enigszins rust.. maar makkelijk is het niet. Ik voel je!

Ook dat uitdijen is per lijf verschillend…. De ene heeft alleen een buik en de andere is van top tot teen zwanger…. Daar heeft de hoeveelheid bewegen en eten ook weinig mee te maken. Mijn lijf maakt alleen een buik, uiteindelijk was dat in mijn 1e zwangerschap wel 20 kg extra (van 60 naar 80 is wel erg pittig), maar de rest van mijn lijf bleef slank. Ondanks dat ik vanaf 20 weken door bekkenklachten nauwelijks iets meer kon….

Heel herkenbaar dit! Bedankt voor het delen van jouw ervaring, want de herkenning helpt mij (en ik denk andere dames ook) enorm! Nadat ik vorige week emotioneel bij de verloskundige over mijn bekkenklachten heb verteld, zei ze eigenlijk gelijk "je werkt te veel, je moet eigenlijk minder werken". Ik werk 4 dagen in de week, heb een zittend beroep (doktersassistente) dus voelde me zo'n grote aansteller toen ik aan de fysio en vk vertelde dat ik na een werkdag niet meer van de bank af kon door de pijn en de dag daarop ook nog moest bijkomen. Met veel tegenzin (want ik ben opgevoed als harde werker, doorzetter en daarnaast heb ik een hele fijne team op het werk dus ik wil ze niet gaan lastigvallen met mijn "problemen") heb ik toch een gesprek aangevraagd met de werkgever en manager. Uiteindelijk werk ik sinds deze week halve dagen. Er werd niet moeilijk over gedaan en ze tonen allemaal zo veel begrip! Ik voel me nog steeds erg schuldig hierover, maar probeer te bedenken dat dit voor de kleine is en zodat ik straks uitgerust de bevalling in kan! Dus mijn tip aan alle dames die hieraan twijfelen: kaart het aan bij je vk, fysio, werkgever of wie dan ook. Als een zorg professional tegen je zegt "een tandje eraf" dan is dat niet voor niets.