Hi, ik weet even niet goed waar ik met mn verhaal naartoe moet dus ik ga het hier even van me afschrijven in de hoop dat het helpt.
Momenteel zit ik op de bank me een aansteller te voelen omdat ik eerder naar huis ga van werk (een uurtje) en net mn sportles heb afgezegd omdat ik teveel last heb van mn banden. Of naja, ik denk dat het "teveel" is, maar tegelijkertijd is de conclusie overal dat "het er bij hoort". Dus moet ik dan eigenlijk toch gewoon gaan, want het is "mega belangrijk dat je blijft bewegen en zo fit mogelijk je bevalling in gaat". Maar wat is nou goed? Rust nemen of bewegen? Waar ligt de grens? Waarom is het allemaal zo mega subjectief? Waarom voelt het alsof je het hoe dan ook verkeerd doet?
Het is mijn eerste zwangerschap en ook meteen een tweeling. We zijn er heel blij mee, dat staat hier allemaal buiten. Maar ik voel me de hele dag schuldig naar mn vriend, mn werk, de twee kindjes, mn vrienden etc. Want ik kan toch nog gewoon van alles wél? Hoezo zit ik hier op de bank te wachten tot mn vriend thuis komt en dan gaat koken omdat ik last van mn buik heb? Het hoort er allemaal bij, dus met een beetje bandenpijn kan ik toch wel gewoon koken, ook al is meer dan 2 min staan echt wel vervelend? En hoezo konden al die moeders om me heen bijna alles doen tot het moment dat hun vliezen braken? Dan moet ik dat toch ook kunnen?
Ik weet dat het het allemaal waard gaat zijn, maar momenteel vind ik het allemaal maar extreem ingewikkeld..