Het ging zo snel en nu.. twijfel

Ik denk dat je last hebt van teveel leven in je hoofd. Je hoofd zal altijd verschillende dingen tegen je zeggen. Een engel en een duiveltje. Mijn tip is LAAT LOS. Laat al die gedachtes los. Ze zijn niet echt. Hiermee bedoel ik dat de meeste zorgen of angsten nooit zullen gebeuren. Je kan jezelf niet laten meesleuren door alle negatieve gedachten. Dit doen moordenaars of mensen die depressief raken. Je bent zwanger. Je krijgt een kindje. Het is oprecht het mooiste wat er is. Je hebt een super mooie locatie blijkbaar waar je tot rust kan komen en kan spelen met je kleintje later. Laat alles op je af komen maar onthoud ook dat de meeste negatieve gedachtes komen uit angst wat niet zal uitkomen. Laat je niet beïnvloeden door moeders die spijt hebben of niet tevreden zijn deze hebben vaak geen fijne mensen om zich heen en zo te horen klinkt dat bij jou anders. Ik hoop dat je kan inzien dat dit een wonder is in je buik en dat je je echt nergens druk om hoeft te maken. Uiteindelijk moet je doen wat goed voelt en geloof me dit weten jij en je partner het beste. Je lichaam leid je als je straks mama bent. De band komt vanzelf en nee meestal niet meteen als het geboren is. Maar je gaat je kindje zien groeien en dan word je langzamerhand wel verliefd op! Heeel veel succes en geluk ❤️❤️❤️

Wauw, ondanks alles zon gevoel opschrijven vind ik echt knap van je! Welke keuze je ook maakt... Blijf bij jezelf en blijf in contact met elkaar. Uiteindelijk komen jullie er samen wel uit, wat het ook wordt... Heel veel sterkte komende tijd!

Wat een mooie en lieve reactie! Zit met tranen in mijn ogen te lezen maar helpt me echt enorm, heel erg bedankt♥️

Je kan dit sowieso het word echt mooier dan je denkt❤️ hormonen gieren in het rond als je zwanger bent dus het zal je af en toe even teveel zijn. Maar het komt goed pak je rust als je het nodig hebt🫶🏽

Wat heb je dat mooi opgeschreven! Het blijft een persoonlijke keuze waarin er geen goed of fout is, want beide brengen je een toekomst. Die toekomsten verschillen van elkaar, maar beide zullen mooie en minder mooie momenten bevatten. Mijn eigen kinderwens is niet e de enorm aanwezig en ook ik zie op tegen de hobbels: financieel, carrière, vriendschappen, vrije tijd, identiteit en meer. Wat mij echter altijd wel helder is geweest is de wens voor een lange eettafel gevuld met (jong)volwassen kinderen. Een eigen familie om mee te lachen en elkaar te steunen. Een menselijk thuis. Een resultaat van onze liefde, die tussen mijn vriend en mij, maar ook tussen ouder en kind. Iets wat je samen hebt gebouwd en ontwikkeld. Hierbij houd ik in mijn hoofd dat er duizend soorten moeders en opvoedstijlen bestaan, en dat het écht niet mijn hele identiteit hoeft te worden. Hopelijk heb je hier iets aan. Ik wens je in elk geval heel veel sterkte bij het maken van deze beslissing. Onthoud; er is geen goed of fout, alleen verschillende wegen die je kunt bewandelen met elk hun (on)geluk. Passend bij de afbeelding die je hebt gekozen ☀️

Wow wat mooi ❤️

Dankjewel voor je lieve reactie. Heel herkenbaar hoe je dat beschrijft! Ik zie die lange eettafel ook voor me, en eigen kleine inside grapjes of tradities, een eigen 'team'. Als ik daaraan denk geeft dat opeens wel weer een veel fijner perspectief.

Hi! Wat een heftig bericht en zo te horen een heel hoop twijfels. Wat ik je wil meegeven, als je het gaat beëindigen ga je denk ik zo'n spijt krijgen, aangezien je al een paar mooie momenten hebt gehad. Je twijfels zullen misschien altijd wel blijven, maar deze stemmetjes die je hoort zijn niet goed, daar moet je echt niet naar luisteren. Ik weet zeker dat je de hulp kan vinden die je zoekt en steun bij je vrienden en psycholoog etc. En ja je leven gaat er anders uit zien maar het wordt zo mooi en je krijgt er zoveel voor terug en je doet het allemaal samen, vergeet dat niet ♡ Daarbij schrik ik trouwens wel dat je aangeeft dat jullie bewust seks hebben gehad in de risicozone omdat je wilde weten hoe je zou reageren.... Daarbij des te meer, als je bewust seks hebt in een vruchtbare periode en je bent daarna zwanger, wees blij en denk vooral niet aan abortus, beetje tegenstrijdig ook eigenlijk. Ik hoop echt dat je je twijfels apart kan zetten en kan genieten van je echo's en het idee van mama worden, want dat gun ik je zo! Sterke en succes in ieder geval!

Ik denk dat je van binnen heel goed weet wat je moet doen en wat de goede keuze is voor jullie! En hierop moet je vertrouwen! Als je echt absoluut geen kinderen had gewild dan denk ik dat het gevoel ook niet perse opkwam in jou hoe het zou zijn! En ineens heb je een positieve test in je handen, en 2 strepjes veranderen je leven in seconden! De verantwoordelijkheid, angsten, onzekerheid etc. Dat is eerst een schock. Vooral als je nooit zeker wisst das je kinderen zou willen hebben! Ik ben het med Dominique eens, laat los. En vertrouw erop dat het goed komt en dat je dat aankan! De lichaam van een vrouw is net zo een wonder. Hoe is het mogelijk dat er in ons een klein leventje groeit! Ik ben zelfs zwanger 7+5. ik had altijd de wens om moeder te worden, en toen ik de test in handen had raakte ik ook eerst even in paniek, hoe moet mij dat alles lukken? Zal dat alles wel goed komen? Maar het babytje is nu al zo geliefd, en zo gewild, en met zn tweëen kom je er ALTIJD uit, en dit gevoel krijg ik als ik naar jouw tekst lees, dat je een mooie relatie hebt, waar open en eerlijk communiceren kan! Blijf vooral met je partner praten. Met vriendinnen, met ons. Je gaat echt wel de goede weg kiezen 🫶🏽

De tweestrijd die je ervaart is ook een heel normaal gevoel. Hierbij is je keuze, welke je ook maakt, goed. Het is namelijk jouw keuze. Wat anderen daar ook van vinden. In deze documentaire vind je ook vooral het andere perspectief. https://npo.nl/start/serie/npo-doc_1/seizoen-1/npo-doc-heb-je-geen-kinderen/afspelen Veel mensen vinden dat het erbij hoort, maar anderen maken bewust een keuze om niet een moeder te worden. Op den duur gaan ze in kaart brengen wat bepaalde dingen in hun leven zouden brengen met en zonder kinderen en dat helpt je inzichtelijk te krijgen of je blijer wordt van wel of niet. Misschien dat dit jou ook helpt bij je keuze. Ik zelf kan mijn leven niet voorstellen zonder kinderen, familie van mij is ongewenst kinderloos, andere hebben hebben gekozen om zonder kinderen verder te gaan en te genieten van elkaar. Uiteindelijk is er maar 1 die de keuze kan maken. Ik wens je veel sterkte om alles helder te krijgen. Als je er wel voor gaat, ga dan samen zitten om in kaart te brengen wat er gaat veranderen en help elkaar daarbij. Als je er niet voor gaat, dan wens ik je ook veel sterkte. Je neemt daarbij natuurlijk afscheid, van zowel het kindje dat nu groeit als van het ouderschap. Hoe denkt je vriend erover? Waar gaat zijn voorkeur naar uit?

Dankjewel voor je lieve reactie en voor de docu tip, ik ga hem zeker bekijken! Mijn vriend wil heel graag een gezin beginnen, maar hij is er wel heel duidelijk in dat hij dat echt samen met mij wil doen en anders niet. Ik merk wel dat hij zich zorgen om me maakt omdat hij ziet hoeveel ik pieker. Sowieso ook een goed idee om eens samen te gaan zitten en een toekomstplan uit te tekenen!

Wat heb je je verhaal mooi beschreven. Allereerst wil ik laten weten dat twijfels volgens mij heel normaal zijn. Ik had ze zelfs bij mijn eerste en huidige zwangerschap weer een beetje, terwijl ik al mijn hele leven ontzettend graag moeder wil worden. Wat me opvalt aan je verhaal is dat je af en toe momenten hebt van verbinding met je kindje. Toen je buiten in de zon zat en je hand op je buik legde en toen je de eerste echo had. In die momenten voel je rust en zachtheid. Dat is voor mij best veelzeggend. Een zwangerschap kan namelijk ontzettend abstract voelen en hoe het er uiteindelijk uit zal gaan zien is zo moeilijk voor te stellen. Maar op momenten dat je echt in het hier en nu bent klinkt het alsof er geen twijfel bij je speelt. Ik kan me daardoor voorstellen dat het voor jou helpend kan zijn om te proberen het minder abstract te maken. Met je vriend gaan zitten en samen bedenken hoe jullie leven er op dagelijkse basis uit zou gaan zien met een kind. Hoe jullie daarin kunnen zorgen dat je voldoende vrijheid, hobby's en je sociale leven kan behouden. En natuurlijk is een kind de eerste jaren afhankelijker en wordt tijd voor jezelf moeilijker dan de jaren daarna. Ook dat is onderdeel van het concreter maken denk ik, een beeld vormen hoe het met een baby/dreumes/peuter/kleuter/tiener/enz zal zijn. Mochten de angsten blijven dan zou je een keer een gesprek bij de POP poli kunnen aanvragen. Daar zullen ze veel ervaring hebben met deze angsten. In elk geval vind ik het knap dat je al zo deelt over je gevoelens en hoop ik dat je er open over blijft bij je omgeving.

Geen tips, maar ik wilde even zeggen dat ik het onwijs dapper vind dat je er zo open over durft en kan praten en hoop enorm voor je dat je voor jezelf rust kan vinden, welk pad je ook mag gaan bewandelen ❤️ Ik denk ook zeker dat dit soort gedachtes écht niet gek zijn, het is ook niet niks allemaal. Blijf er zeker over praten met degene die jou kunnen helpen 😘

Dankjewel, echt mega lief! Means a lot deze fijne berichten!🩷

Dankjewel voor je lieve bericht! Ik vind het echt mega geruststellend om te horen dat er blijkbaar veel meer vrouwen zijn die ondanks een hele uitgesproken wens toch ook nog kunnen twijfelen. Ik heb mijn vriend gelijk verteld dat we komend weekend even gaan zitten om uit te tekenen hoe we dingen voor ons zien en hoe we het zouden willen en kunnen inrichten, ik denk dat dat heel veel rust gaat geven. De POP poli heb ik inderdaad over gesproken met mijn coach, dus die optie is er zeker ook. Al begreep ik wel dat de wachttijden echt dramatisch zijn..

Ik herken ook heel erg je twijfel. Ik heb de eerste paar weken ook vaak de gedachte gehad: “ik kan het nu nog weg laten halen” ik ben nu ruim 8 weken maar die gedachte komt niet meer langs. Wel de angst; kan ik het wel? Wil ik het wel echt? Ik had ook geen rammelende eierstokken maar wel een fijne stabiele relatie en vroeger zag ik mezelf ook echt als moeder. Maar sinds mijn angststoornis (8 jaar al) leef ik vooral uit angst en word ik daar heel erg in geremd. Hoe gaat dat straks post partum zijn? Of verderop in de zwangerschap? Maar weet; je bent niet alleen met deze gevoelens en gedachten. Goed van je dat je dit hebt geuit en blijf dat ook doen. Misschien kan de huisarts je ook doorverwijzen naar de POH-ggz? Dat is laagdrempelig en dan kan je wel al je twijfels bespreken!

Dankjewel voor je berichtje! We kunnen elkaar de hand schudden wat de angststoornis betreft.. Ik heb daar jarenlang therapie voor gevolgd en had voor ik zwanger werd eindelijk een evenwicht gevonden voor mezelf waardoor ik er op een comfortabele manier mee kon leven. En nu met de zwangerschap lijkt het alsof daar helemaal niets meer van over is. Een van mijn angsten is inderdaad ook hoe dat post partum gaat zijn. De doorverwijzing vanuit de huisarts naar POH-ggz ligt er, dus dat is heel fijn mocht ik daar gebruik van willen maken. Ik heb morgen weer een gesprek met mijn coach, een hele fijne vrouw en ook al 30 jaar verloskundige. Ik zal eens met haar bespreken of een soort dubbeltraject een oplossing zou kunnen zijn. Jij ook heel veel sterkte met de angsten, ik weet hoe moeilijk het kan zijn.🩷

Lieve vrouw, er is al veel prachtigs gezegd in reactie op jouw zo mooi opgeschreven worsteling, maar ik doe toch nog een duit in het zakje: je verhaal is héél herkenbaar! Ik ben nu 7 weken zwanger van onze tweede en heb de helft van de tijd paniek over waar we in vredesnaam aan zijn begonnen. We hebben héél bewust gekozen voor een tweede kindje (we zijn allebei 42, dus de tijd drong ook echt), maar toch... Wat bij ons de doorslag gaf en mij nu helpt is "hoe zien we er ons over vijf jaar bij zitten aan tafel?" en dan kwamen - en komen - we toch steeds weer uit bij die wens voor een tweede. De eerste was ongepland, maar heel welkom, en zelfs toen dacht ik wel eens "Als ik nu een miskraam krijg, ben ik er vanaf". En nu, nu de beslissing zó bewust is, na twee wondermooie én zware jaren met heeeeel veel slaaptekort en rouw omdat mijn moeder vrij plotseling overleed toen onze dochter 6 maanden oud was, bekruipt me af en toe dat gevoel ook. Want we hadden eindelijk weer wat wat rust in de tent, wat doen we onze eerste aan (zelf een gecompliceerde relatie met mijn zus), ik ben nu al zó vaak moe, we moeten nu al schipperen als het gaat om tijd samen en alleen... Terwijl ook dit kindje zo ontzettend welkom is! Je bent niet gek noch alleen, er wordt alleen te weinig hardop over gesproken, over die achtbaan aan emoties die al dan niet door hormonen wordt gecreëerd. Blijf erover praten en misschien ook wel schrijven, over je angsten en over je twijfels, maar ook over je dromen en hoop voor deze baby en hopelijk vindt je die rust dan steeds vaker óf krijg je op een andere manier meer duidelijkheid. Maar niet van jezelf verwachten dat je je alleen maar blij voelt en dat, als dat niet zo is, er iets mis met je is of dat je dan dus geen kind wilt: een baby krijgen is zó groots en overweldigend, het zou juist gek zijn als je níet ook angsten en zorgen zou hebben! Die zijn alleen meestal niet, zoals iemand anders al schreef, de realiteit. Het enige wat echt is, is hier en nu ❤️

Ja en het is ook eigenlijk heel normaal dat die angsten weer de kop op steken hè. Altijd bij elke life changing event kunnen we hier weer meer last van krijgen. Zoals met verhuizen, maar ook nu met mama worden! Dat is zo’n groots iets en we hebben er geen controle over wat wel iets is wat je graag hebt bij een angststoornis (als ik over mezelf spreek). Ik ga ook weer nieuwe intensieve therapie starten, tenminste ik heb daar een intake volgende week. Heb ook 3 jaar anti depressiva gebruikt en dat heeft destijds heel erg geholpen maar wilde afbouwen wegens kinderen. Daar ben ik nu vanaf maar heb m’n wereldje weer heel klein gemaakt. Maar weet ook weer; hierin ben je ook niet alleen. Het komt goed! En fijn dat je zo’n fijne coach hebt! Mijn verloskundige raadde ook centered pregnancy aan zodat je de consulten samen met andere aanstaande mama’s hebt. Ik vind dat dood eng maar misschien is het ook wel fijn om herkenning te horen van andere (aanstaande) mama’s. Maar doe vooral wat goed voelt voor jou en geef jezelf ook de tijd. We krijgen niet voor niks 9 maanden de tijd om te wennen aan dit idee! En wat heerlijk dat jullie zo’n fijne woonplek hebben, dat is echt nog een droom van mij!

Wat een geweldig lief en warm bericht, dankjewel. Ik heb het denk ik al vier keer gelezen en het doet me echt onwijs goed!