Ik weet nog dat ik tijdens mijn eerste zwangerschap eens de instructies van een verkeersregelaar niet opvolgde uit klunzigheid. Ze reageerde toen behoorlijk ge茂rriteerd. Toen ik verder fietste barstte ik in tranen uit.
Donderdag gaf een collega heel duidelijk aan dat hij iets niet prettig vond wat ik had gedaan. Mijn intentie was om te helpen maar hij heeft graag alles onder controle. En ik had het ook nog in de groeps app gezegd, waardoor hij het gevoel had dat ik hem 'belachelijk' maakte omdat het voelde als iets wat hij had moeten doen. Ik vroeg in de groepsapp of iemand het ging doen, niet wetende wiens taak het was, en zei dat ik het graag wilde doen. Omdat ik geen reactie kreeg deed ik het alvast.
Normaal zou ik dit wel van me af kunnen zetten maar ik zit er nu al het hele weekend mee in mijn hoofd. Ik heb de betreffende collega donderdag meteen mijn excuses aangeboden.
Ik ben best wel een pleaser en heb dat normaal gesproken best wel onder controle. Maar nu ik zwanger ben voelt alles wat ik "fout" doe extra zwaar.
Mijn kinderen die zeggen dat ik te ongeduldig ben, of dat ze het super stom vinden dat ik weer zwanger ben.
Mijn man die zegt "ik wil jouw shampoo niet gebruiken want anders word ik kaal" ik "huh ik word toch ook niet kaal?!" Hij "jawel je krijgt steeds dunner haar, maar geen zorgen ik hou nog steeds van je" OMG 馃檮馃槫 Flikker op
Mijn zusje die vraagt hoezo ik iets nog niet opgestuurd heb, was wegens een misverstand, en eist dat ik het vandaag meteen aangetekend opstuur.
Ik raak gewoon helemaal van slag van alle kritiek van de mensen om me heen. Ik weet dat het komt door de zwangerschapshormonen. Maar wat doe je er aan 馃槦
Het enige wat ik nu probeer is positief proberen te blijven denken. Tegen anderen te zeggen hoe ik me voel door wat ze zeggen - wanneer ik dit durf. Bijv tegen collega gezegd dat ik een beetje geschrokken ben van zijn reactie.
Maar ik merk dat ik ook nog harder ga lopen om de mensen tevreden te stellen.
Nog meer mensen hier die in huilen uitbarsten om dit soort dingen?
Ik herken het ook. Ik heb het zelfs zo erg dat ik dus soms jankend uit een droom kom.. ik vind het mega irritant en probeer het voor mezelf echt te relativeren dat het nou gewoon door de hormonen komt waar ik gewoon geen invloed op heb.. en er dus niet zwaarder aan te tillen