Doorslapen en het leven als mama

Ik snap wat je bedoelt. Vind het ook knap dat je zo eerlijk bent! ❤️ Wat je schrijft: die gedachten en gevoelens herken ik. Ook de obsessie met slapen. Ik hoop voor je dat de psycholoog en het mindfulness-trajevt je rust geven en dat je wat meer ontspannen mag leven. Misschien heb ik mij wel verkeken op het moederschap, ik dacht serieus dat dat het enige was waardoor ik mij compleet zou voelen. Zo is het (nog) niet, ik voel me ook 24/7 gestresst. Laat staan dat ik het ook nog steeds moeilijk vind om mijn veranderde lichaam te accepteren. Hoe is dat bij jou? Ik hoop voor je dat je je eigen dingen/energiegevers weer wat op kunt pakken de komende tijd. Pas goed op jezelf en heel veel succes bij de psycholoog 😘

Het is makkelijk om anoniem eerlijk te zijn... In mijn prive cirkel weet bijna niemand iets, iedereen denkt dat ik niet kan werken wegens chronische oververmoeidheid.. Het schuldgevoel en de schaamte is nog steeds heel groot, vooral omdat ik de hoofdverdiener ben. Bovendien praat ik moeilijk over mijn gevoel en bij delen komen veel goedbedoelde adviezen die mij helaas niet ten goede komen. Hoe vaak er al tegen mij is gezegd om haar te laten huilen; vrienden, familie, consultatie bureau.. Terwijl dat bij mij alleen maar paniek veroorzaakt, mijn hele lijf gaat in de vechtmodus. Lichamelijk was er niet veel veranderd bij mij door de zwangerschap. Nu door de stress en het slaap tekort ben ik wel bijna 10 kilo lichter dan voor de zwangerschap. Ik geef nog steeds borstvoeding waar ik voor mijn eigen gezondheid eigenlijk mee zou moeten stoppen, maar ook dit is emotioneel nog een heel proces. Ik ben bijna 40 en heb jaren getwijfeld over het moederschap terwijl mijn man dit wel heel graag wilde. Dit heeft logischer wijs veel spanningen gebracht. Het hele concept was dus al groter dan groot voor ik uberhaupt zwanger was... Dat het meteen is gelukt met een vlekkeloze zwangerschap en een perfect gezond kindje is een zegen, daar ben ik me van bewust. Ik mis alleen de onbevangenheid om er van te kunnen genieten en dat is ontzettend jammer. Dank voor je lieve woorden ❤️

Snap ik! Wat houdt je tegen om het eerlijk te zeggen tegen je omgeving? 😘 Dat laten huilen is ook niet te doen. Ik wil je geen adviezen opdringen, het boek Slaap! heeft mij wel erg geholpen. Kijk maar wat je ermee doet. Die onbevangenheid niet hebben herken ik als geen ander... ik snap precies wat je voelt. Eigenlijk sta je continu in de doordraaimodus.. kun je wel een beetje ontspannen? Ik hoop het voor je. Ik had een sterke kinderwens, mijn man iets minder. Nu denk ik wel eens: ik kan dit helemaal niet, heb het zwaar onderschat. Dat voel jij ook denk ik.. Ik wens je veel sterkte 😘