Uittesten of verlatingsangst?

O ja ik denk dat het uittesten is. Mijn zoontje doet dat ook. Ik geef z'n knuffel dan terug, en vertel hem daarbij dat ik het 1x terug geef en dat het nu klaar is. Meestal gaat hij nu dan gewoon met z'n knuffel slapen maar soms nog niet maar dan is het echt volhouden voor jou. Anders nemen ze echt een loopje met je...

Ja dat is precies waar ik bang voor ben, dat ze een loopje met me gaat nemen. Bij mijn man doet ze het niet meer, als hij haar op bed legt houdt ze haar knuffel echt wel bij zich. Ze voelt dan dus toch heel goed bij wie ze het nog eens kan proberen. Ik heb volgehouden, na 3 kwartier huilen/zeuren/roepen/mopperen is zij in slaap gevallen. Moet erbij zeggen dat het me veel kost, ookal voel ik dat ze het erom doet, als ze zo zit te huilen dan vind ik dat toch heel sneu! Dankjewel voor je reactie 😊

Ja je kindje zien/horen huilen blijft denk ik altijd lastig. Je moet er echt doorheen. Maar onthoud dat je het voor jullie beide doet. Je doet het niet om haar pijn te doen.

'Ze huilt net zolang we hem komen geven'. Ik zou duidelijk uitleggen dat het echt de laatste keer is. En dat je het super zielig vind dat ze blijft huilen, maar dat als je nu niet doet wat je zegt, je haar leert te huilen om haar zin te krijgen en dat is pas echt zielig! Dus; echt laatste keer = niet nog een keer = menens = nu aan haar te laten zien dat ze een grote meid is en dat ze het kan! Ze hoeft niet met haar knuffel te slapen (denk ik) Haar knuffel niet weggooien of zelf ophalen en ook zelf kiezen niet te huilen en of te stoppen met huilen

'Je gaat nu van verzorgen naar opvoeden' zeiden ze tegen mij. Ik herken mijn meisje in dit verhaal, zo slim, zo lief, voorbeeldig, volgens het boekje... en in het boekje staat dit beschreven in deze fase, grenzen opzoeken. Nu ga je haar karakter vormgeven. Gaat ze drammen en vasthouden (huilen = niet gelukkig) of zich er bij neerleggen en door met het leven (plezier maken)?

En 'nee is nee', wordt geen ja... maar ik reageer extra vrolijk als ze 'ja' zegt in de hoop dat de nee-fase (als ze 2 jaar is) niet zo erg wordt 😉

Heb ook eens van mijn hart een steen moeten maken enkele weken terug. Desje was ziek, verkouden, en sliep moeilijk en werd huilend wakker. Ik ging bij hem, gaf hem aaitjes over zijn bolletje. Als snel bleek dat ik dat ie-de-re avond mocht beginnen doen... Toen de verkoudheid al lang over was en hij van niks last meer had (overdag was spelen, eten, dutje doen enz. geen enkel probleem, ook niks meer van snot of verstopte neus) bleef hij het op een huilen zetten 's nachts. Ik heb gemerkt dat er een verschil is in huilen en dat Des, als het puur om aandacht gaat, meer zeurt en neut en er pauzes tussen laat. Als hij zich minder voelt of hij heeft een nachtmerrie gehad, dan is het huilen onafgebroken. Ik heb op een gegeven moment, toen ik maar moest blijven opstaan en op den duur langer aan zijn bedje stond dan ik in mijn bed 🤪 hem laten huilen... En de nachten daarna was het gedaan... Ik zou zeggen, voelen waar je je goed bij voelt. Mijn hart brak ook, maar we zijn beide blij dat we beide terug slapen hihi.

Bij mij komt ze weer omhoog als ik haar nagenoeg slapend ik bed leg vanaf de borst. Alsof het mijn taak is haar in slaap te krijgen. En dat werd gewoon 5 x op rij, maar ik vond het ook zo erg dat ze ging huilen. En laten huilen werd ze na een half uur steeds meer echt helemaal overstuur. Dat ik haar heb uitgelegd dat wat ik net zei. Maar ik moest het wel de afgelopen weken elke dag herhalen, die uitleg, dat ik echt wegloop, dat ze dan maar haarzelf in slaap moet huilen, dat het niet mijn taak is haar in slaap te krijgen, dat ze als een grote meid zelf in slaap moet kunnen vallen en dat ze wel even wakker moet worden anders denkt ze 'ik lag toch bij mama?' als ze wakker wordt... Ze zoekt duidelijk de grenzen op. En duidelijke grenzen geven een gevoel van veiligheid