Uittesten of verlatingsangst?

Alvast sorry voor het lange verhaal, hopelijk is er iemand die mee kan denken. Onze dochter wordt in oktober 2 en is altijd een goede slaper geweest. Sliep na anderhalve week de nachten door en vond het nooit erg om naar bed te gaan, dat is nooit meer anders geweest. Een half jaar geleden is het 2x voorgekomen dat ze echt om mama vroeg. Ik ben toen bij haar gaan liggen en toen was het oke. Daarna sliep ze weer prima. Sinds ongeveer een week gooit zij haar favoriete knuffel uit bed en gaat dan huilen en roepen dat ze haar knuffel terug wil. Ze ligt in een eenpersoonsbed en kan er zelf in en uit, maar dit doet zij alleen wanneer wij bij haar zijn. Als haar knuffel op de grond ligt dan pakt ze hem dus ook niet, maar blijft huilen net zo lang tot wij hem komen geven. Als we dan de knuffel geven en welterusten zeggen, dan zwaait ze doei doei en vervolgens gooit ze hem weer op de grond en begint het riedeltje van voor af aan. Zo kan ik 10 of wel 20 keer naar haar toe gaan, maar ze blijft dit dan doen. Van de week heeft mijn man haar een keer laten huilen, na een half uur gaf zij het op en is ze zonder knuffel gaan slapen. Mijn moederhart breekt dan echt! Zojuist gebeurde dit weer, dit keer gooide zij hem zelfs al op de grond toen ik de deur nog niet eens dicht had gedaan. Het lijkt er dus heel erg op dat ze de grenzen opzoekt. Het is een pittige dame die nogal in een uittestfase zit. Ze kan al redelijk praten en als ze iets van ons wil dan vraagt ze hier vaak om. Toch merk ik dat ik het erg moeilijk vind om haar te laten huilen om haar knuffel. Zou het verlatingsangst kunnen zijn? Dat ze door middel van het gooien met de knuffel probeerd dat wij terugkomen? Ik weet het even niet meer, maar vind het wel erg moeilijk. Ergens wil ik haar laten zien wat de grens is, maar ik wil ook dat ze voelt dat ze op ons kan bouwen. Is er iemand die dit herkend of tips heeft? Heel benieuwd. Alvast bedankt.