Verhaal kwijt

Heeeeeel herkenbaar en ik denk dat iedere moeder dit wel heeft. De een erger/meer dan de ander. Probeer andere dingen te doen waar je meer energie van krijgt; afspreken met vriendinnen, even een serie kijken in de avond. En.. wat je al doet nu.. wees er eerlijk over en zoek een "klaagmaatje". Wil ik ook zijn hoor, met alle liefde! Het feit dat je er eerlijk over bent, maakt je een goede moeder, en een goed mens!

Hallo Marthe, ik herken mezelf niet in je verhaal dus daar kan ik je niet mee helpen maar ik wil toch even zeggen dat ik het super goed en knap van je vind dat je dit deelt💪💪💪 ik denk dat er teveel meiden zijn die dit niet delen terwijl je er niks aan hebt om het voor jezelf te houden. Ik hoop dat je je snel beter voelt en hier iemand vind die zich in je verhaal herkent en je kan helpen!!

Dank voor je lieve reactie! Heb je hetzelfde meegemaakt? Denk je dat? Ik heb het idee dat veel moeders dit niet voelen en dat het allemaal wel oké is ofzo. Ik ben niet zo’n moeder, ik vind het heel moeilijk om de balans te vinden. Ik ben dat helemaal kwijt. Ik hoop dat de balans wel een beetje hebt kunnen vinden 💕

Hallo Marthe, wat dapper dat jij je verhaal hier wilt delen. Ik herken het zelf niet, maar kan me inbeelden hoe zwaar het voor je is. Het is niet iets om je ervoor te schamen en ik denk dat je echt niet de enige bent die zich zo heeft gevoeld (en/of nog doet). Dat je het zelf omschrijft als ondankbaar , dat ben je vast niet. Het is gewoon niet altijd makkelijk om van je ouder leven afscheid genomen te hebben. Je bent nu ineens ouder en ook al had je dat anders voor je gezien. Het gaat in de praktijk altijd anders en je kunt je daar amper op voorbereiden. Natuurlijk ken ik die dagen ook van er doorheen zitten en het echt niet meer weten. Dat je meer huilt dan je lief is. En de coronatijd maakt het ook niet makkelijker erop. Ik hoop dat je hier je verhaal kunt delen met de mensen die zich hierin herkennen. Ik wou alleen reageren omdat ik het erg naar voor je vindt!! Praat erover en lucht je hart. Vooral als je bij niemand in je omgeving terecht kunt met je verhaal. Vaak is een luisterend oor gewoon even fijn!! Het lijkt me erg lastig en naar voor je. Ik hoop dat er snel verandering komt en dag je kunt genieten als moeder van je kind. Heel veel liefs ❤️

Wat lief van je, dank je wel! Doet me goed 😘

Ik herken dit (godzijdank) niet zo. Hoewel ook ik echt wel eens terug zou willen naar het oude leventje, maar dat lijkt me een heel normale gedachte af en toe. Je mag niet denken dat je een slechte moeder bent. Het feit dat je er al zoveel aan hebt gedaan, er eerlijk over bent en nog steeds opzoek lijkt naar mogelijke oplossingen maakt je juist een goede mama! Je wilt heel graag anders en dat is wat echt telt!😊 Misschien een tip voor jouw dochter: heb je wel eens een projectielampje geprobeerd als ze huilt in bed? Bij ons werkt dat heel goed, wanneer ze in bed moet huilen. Geeft positieve afleiding en uiteindelijk valt ze lekker in slaap. En voor jezelf: als ze overdag huilt in bed, lekker bij je pakken en knuffelen? Misschien geeft jullie het beide rust! Of even samen douchen en daarna weer in bed leggen. Zo voorkom je misschien de piek van frustratie?! Geen idee hoor, het zijn zomaar wat dingen. Sterkte! Hopelijk mag je ervaren dat tijd (hoe lang soms ook) het beste medicijn is! ✨🌸

Mij gaat het gelukkig goed af maar heb ook zo m’n momentjes dat ik denk waar ben ik godsnaam aan begonnen... ik weet niet of je bij me in de buurt woont maar als je wil kunnen we er best is over kletsen lekker stuk wandelen even zonder de kleintjes ofzo of anders bellen help je graag ☺️

Heel veel sterkte Martha ❤️

Sommige dingen herken ik wel. Mijn zoontje had ook geen fijne start. Is er een mogelijkheid dat ze af en toe ergens anders slaap? Dat geeft ju misschien even rust? Dat je het hier aan durft te geven maakt je een hele goede moeder! Er is veel moed voor nodig! Misschien zijn er groepen op fb waar je ervaringen kunt delen en tips kunt krijgen van andere moeders die hetzelfde mee hebben gemaakt? Zo'n kleintje is heftig en helemaal als er geen fijne rustige start is geweest!

Lieve Marthe, wat knap en goed dat je dit durft te vertellen. Ik krijg een brok in mn keel bij het lezen van je verhaal. Ik herken niet de angst voor het het huilen. Maar wel zeker de gevoelens die erbij komen kijken. Ik begrijp dat je niet wilt terug vallen in je oude gevoelens, maar soms is het niet erg om terug te vallen. Dit klinkt heel raar, ik kom zelf uit een burn out en ben ook terug gevallen in depresieve gevoelens. Maar door daarna erover te praten het te herkennen, patronen te zien in je gedrag wordt je sterker. Ik heb heel veel steun gehad van mijn man en familie. En het mogen zijn wie ik ben heeft daarbij geholpen. Ik heb zelf wel andere angsten gehad en door er over te praten, door na te gaan wat het met je doet, welke gedachtens en gevoelens er naar boven komen, helpt dit met verwerken en je weerbaar te maken voor je angsten. Ik ben wel hiervoor naar een psycholoog geweest en dat was heel fijn! Zodra je van jezelf gaat houden kan je van die muur afkomen. Je doet het goed om hulp te vragen, die stap heb je hier al genomen. Wees niet zo hard voor jezelf! Je bent goed op weg omdat je het herkent. Een professional kan je nog beter helpen, dat is een advies die ik je zou willen geven. Lieve Marthe, ik wens je echt heel veel kracht, moed en liefde, want het is zeker niet makkelijk. Een dikke virtuele knuffel Liefs Sammy

Ik ben stil van al jullie lieve reacties.. uit de grond van mijn hart: bedankt! Of je het nu wel of niet herkent, ik vind het heel fijn om wat terug te horen van andere moeders. En om te horen hoe jullie omgaan met lastige periodes in het leven. Bedankt voor jullie steun 💕

Wat lief Sammy, ik lees je berichtje met tranen in mijn ogen, dank je wel 💕

Bedankt voor je lieve begripvolle berichtje 😘

Dank je wel 💕

Ik woon in Friesland en jij? Lijkt me fijn om zo nu en dan te contacten en elkaar wat te helpen 💕

Wat een lief berichtje en dank voor je tip, dat is het proberen wel waard 🙂 tijd heelt alle wonden, maar het gaat me soms veel te langzaam allemaal. Over vijf jaar zeg ik waarschijnlijk: waar is de tijd gebleven.. ik probeer erop te vertrouwen dat het beter wordt 💕

Wat je schrijft is zo waar: je kunt je er niet op voorbereiden. Ik ben een controlefreak en dit is gewoon meebewegen met hoe het gaat. Ik vind het fijn dat je meedenkt en zo lief reageert, dank daarvoor, liefs terug 😘

Wat lief! Fijn dat je het begrijpt, ook al hoop ik dat veel mensen dit niet zo hoeven te voelen. Want het is ook zwaar. Dat zou ik wel fijn vinden 🙂

Hallo marthe, ik herken me in jouw verhaal. Na mijn bevalling van mijn eerste zoon, die niet goed wilde drinken ( bleek later koemelkallergie, reflux te hebben en continue oorpijn en oorontsteking te hebben) ging ik er helemaal aan onderdoor. Ik kon zijn huil niet meer aanhoren. Meerdere opnames, continue onzekerheid verschrikkelijk. Ik ben na een maand opgenomen in het ziekenhuis omdat ik niet meer kon slapen en eten. Ik werd gek van verdriet dat ik een slechte moeder was, terwijl aan de andere kant ik aan het strijden was, omdat ik het gevoel had dat er echt iets niet klopte. Pas na een half jaar kwamen ze erachter wat er met mijn zoontje was. Zijn slokdarm was flink ontstoken geraakt en hij is uiteindelijk meerdere keren opgenomen geweest. Het heeft een lange tijd geduurd maar toen hij 2 was en begon te praten, minder ging huilen en ik met een psycholoog gepraat had om alles te verwerken, ging het weer beter met me. Ik snapte mijn zoontje eindelijk en ik merkte dat ik begon te genieten in plaats van in de overleefmodus te blijven hangen. Toen mijn zoon 2.5 was begon ik ineens het aan te durven voor een 2e kindje te gaan. Zijn huil kan ik ook niet goed verdragen, ook hij is 3 maanden opgenomen geweest, maar ik voel me veel sterker bij hem. Ik weet dat het huilen een keer overgaat en dat hij straks rond zijn 2e het huilen verruild met praten.

Dag Marthe. Ik heb ook een postnatale depressie gehad na een moeilijke start met Desje (verborgen reflux). Ik huilde dagenlang, wou weg zijn, wou terug naar mijn vroeger leven, het zwarte gat en die depressieve gevoelens herken ik zo zo sterk. Bij mij ging het beter toen ik terug ging gaan werken, want dat doet me herinneren aan vroeger 😄. De leukere fases (de baby baby fase was nooit mijn ding...) met Des maken dat ik nu een rustige mama ben die geniet. Maar dat durven genieten duurde een tijdje en gebeurtenissen bv ruzie met schoonouder... Haalden me compleet onderuit en ik moest terug bij af beginnen... Maar je valt minder snel terug en minder diep. Het gaat echt beter op een dag. De psycholoog die ik maandelijks zag en nu om de maand, helpt me enorm!!! 💖