Baby verloren bij 31 weken

Haai lieve mamas Ik heb een zoontje van 13 maandjes oktober baby dus. Niet lang hierna was ik weer zwanger. Mijn geluk kon niet op. 2 weken geleden had ik een routine controle en alles was voorheen perfect en inmiddels ruim 31 weken zwanger. We zouden een meisje krijgen en konden niet wachten ! Alles stond klaar haar bedje en wiegje. De kleertjes in de kast naast die van haar broer. Tijdens de controle klopte haar hartje en alles was goed alleen vond ze dat ze niet goed bewoog. Ik dacht er niets van en ze vroeg me om even 30 min aan de monitor te gaan daarna kon ik gewoon naar huis. Eenmaal aan de monitor zochten ze naar haar hartslag en de gynaecoloog werd erbij gehaald. En toen brak de hel los. Paniek en chaos. Ze riepen ze moet nu naar de OK. Ze zeiden sorry maar we moeten haar er nu uithalen want er gaat iets mis. Ik was in een waas en shock. Ik nog op het bed en zij rennend met mij door de gangen heen. Ik belde jankend naar me zus en man dat er iets mis is met de baby en dat ik nu word geopereerd. Ik was onder volledige narcose binnen enkele minuten. Toen ik bijkwam in de ok was het eerste wat ik riep leeft ze nog ?? ! 2 artsen vertelde me sorry we hebben ons best gedaan maar ze heeft t niet gered. De grond zakte onder me voeten vandaan. Maar me tranen waren weg. Emotieloos en sprakeloos staarde ik voor me uit terwijl ik de kamer in werd gerold. Waar me familie me opwachte. Tranen kon je opdweilen van iedereen om me heen. Maar ik? Nee niets. De zusters vroegen mij of ik haar wilde zien. Ik zei nee ik durf niet. Ze hebben me uiteindelijk overgehaald haar toch vast te houden en waauuuwww wat was ze moooi ! Zo mooi en lief warmm. Alsof ze sliep en precies haar broer. Haar warme slappe handje in de mijne. Strelend over haar gezichtje. Maar toch was ik weg ik was er niet met mijn gedachte. Spijt van alles wat ik heb gedaan. Wat heb ik verkeerd gedaan? Alle scenario’s gingen door me hoofd. Was het dit of dat ? Mijn man kapot van verdriet maar durfde haar niet aan te kijken. De dag erna werd ze opgehaald door de uitvaartdienst van de moskee en de dag erna in t grafje gelegd door haar papa. Vanaf het moment dat ze haar wegrolde om haar te overhandigen aan de uitvaartdienst kwam alles in 1 klap binnen. Ik ben kapot en gebroken. Tranen lopen over me wangen elke dag. Ik kan emmers vullen. Er gaat geen dag voorbij dat ik haar niet in gedachte heb. De pijn is inmens en niet te beschrijven. Soms denk ik nog steeds dat ik haar voel bewegen in me buik maar dan denk ik oh nee ze is weg. Bij thuiskomst uit t ziekenhuis waren ook alle kleertjes al opgeborgen door me man. Ik probeer me nu volledig op ons zoontje te richten terwijl ik lichamelijk probeer te herstellen na de keizersnee. Maar geestelijk gaat het niet lukken denk ik. Ik voel nu wat echte pijn inhoud. Gelukkig hebben vrijwilligers van fotografie in t ziekenhuis prachtige fotos van haar gemaakt. Lieve Miriam mama zal je nooit vergeten. Ik weet dat je op een prachtige plek bent en hopend op een weerzien in het hiernamaals.