Dochter opeens bang

Onze dochter is op het moment ook overal en nergens bang voor. Gisteren waren we in de binnenspeeltuin, ze was heel leuk aan het spelen en ineens zei ze "huisje toe, ik ben bang" Ik dacht huh wat is dit nu weer en probeerde haar gerust te stellen maar niks hielp en het leek of ze alleen maar banger van alles werd. We zijn toen maar naar huis gegaan want wil haar niet onnodig banger maken. We waren er net een uurtje maarja, so be it! Ik denk dat het de geluiden waren van bv een aggregaat want merk als ze bij de buren boren dat ze dan ook met grote ogen naar me toe kruipt.

Ja ons ook als de buren boren doodsbang. Dat komt vooral omdat het een keer gebeurde toen ze net in bed lag en de buren gingen boren met een betonboor. Weken bezig geweest om haar weer in haar bedje te laten slapen.

Jep! Wij hebben ook flinke luidruchtige buren😱 4 pubers die echt kabaal maken. Bonken op de muren, voetballen in huis, ruzie maken en volop schreeuwen en gillen. Nu slaapt onze dochter sinds vorig jaar juli al bij ons in bed omdat ze niet in haar eigen kamer durfde te slapen die aan hun huis gegrenst. Althans we denken dat ze daarom niet meer in haar eigen bed durfde. We hebben haar kamer al verhuist naar de andere kant van het huis maar het "kwaad" was al geschied.🙄 Nu zijn het dus vooral de geluiden waar ze bang voor is. T zal een fase zijn miss?!

Onze zoon is ineens bang van spoken. Waar die het vandaan haalt, geen idee. Want wij benoemen dit nooit. Maar het schijnt erg bij de leeftijd te horen. Wij benoemen nu vooral dat zijn angst er mag zijn. Maar dat spoken nep zijn. Het komt met vlagen. Vooral rustig mee om gaan en niet teveel voeden of vragen of ze bang is, dat is mijn tip!

Hier ook met aanbellen overstuur, direct opgetild willen worden en heel hard huilen. En onze “monstertijd” is aangebroken, overal zitten monsters 🙈 Merk in onze omgeving ( van kinderen die nu al ouder zijn ) dat velen deze “bang fase” hebben meegemaakt in welke vorm dan ook, we moeten er denk ik weer even doorheen 💪🏼👊🏼

Ons zoontje (april 2.5) was ook ineens heel angstig. Voor binnen de schaduwen of ik weet niet wat. Hij hield echt van naar buiten gaan maar buiten was helemaal angstig. Wilde niet meer lopen of fietsen en soms het woord buiten was al huilen. Dit heeft echt wel dik 6 weken ofzo geduurd. Nu lijkt er lichte verbetering. Hij vind naar buiten gaan weer leuk(wel nog in de wagen) en binnen minder angstig.

Pff wat moeilijk. Fijn dat het nu beter gaat. Mijn dochter zegt nog steeds dat ze buurman eng vind. Maar gaat gelukkig wel iets beter. Alleen net opeens overstuur wakker. Dus ik ben nu bij haar en wacht tot ze slaapt. Geen idee wat dit dan is.

Helaas is ze nog steeds doodsbang. Met eten kijkt ze steeds naar het raam met bange oogjes. Komt er iemand naar boven (buren of een bezorger) dan hoort ze de voetstappen op de strap en ziet ze iemand en begint ze te gillen. Zo zielig 🥺

Waarschijnlijk zit ze ook nog in zo’n fase dat alles eng is. Ze is nu ook opeens voor meerdere dingen bang waar ze eerst niet bang voor was.

Zou het niet ook te maken kunnen hebben met de fase waarin jullie je bevinden? Stress, verlatingsangst, ruzie? Sterkte in elk geval! 🙏

Ja dat zal ook zeker kunnen. Dat merk ik vooral snachts dat ze veel jeuk heeft. Ze is gelukkig wel heel vrolijk. Maar er zijn inderdaad verschillen in hoe ik met haar bezig ben en hoe haar vader bezig met is. Ik ken mijn dochter heel goed en weet hoe ik moet reageren bij haar. Haar vader is daar weer anders in omdat hij haar niet zo goed kent als ik.

Denk dat het echt de leeftijd is. Hier ook angsten. Ze is van voor mieren, spinnen, vliegen(zelfs fruitvliegjes) en lieveheersbeestjes. Ze heeft echt gegild. Zo hard... ik schrok me kapot, dacht die heeft iets gebroken ofzo... was het een vlieg. Nu gaat het ietsje beter na ruim een maand. Nogsteeds bang, maar niet meer zo krijsen. Ze kan heel blij zeggen ohhh lieveheersbeestje! Maar als die vlak bij is durft ze er niet langs te lopen en gaat ze jammeren.