Extreme hang naar mama

Onze dochter heeft altijd al de voorkeur gehad voor mij; ze wil met mij spelen, met mij kroelen en wil dat ik haar verzorging doe. Bij anderen is alles leuk en aardig, maar als ik arriveer of in beeld kom slaat ze om en wil ze alleen mij of gaat ze van vrolijk opeens naar veel zeuren en jammeren. De laatste tijd gaat het van kwaad tot erger en nu zijn we zelfs op een punt beland dat het mijn man mentaal op begint te breken dat ze zo weinig van hem moet hebben. Als hij haar uit bed wil halen blijft ze roepen 'nee mama, jij niet, ik wil mamaaaa' Een kus geven, goedemorgen zeggen of papa op een andere manier begroeten wil ze op dit moment niet. Ze laat hem links liggen/kijkt hem niet aan, moppert als hij te dichtbij komt, etc. Gisteravond zat ze bijvoorbeeld naast papa op de bank terwijl ik de keuken aan het opruimen was, toen haar beker drinken op was wilde ze persè dat ik hem zou komen aanpakken. Toen ik zei dat ze hem zelf kon komen brengen of aan papa kon geven was het tranen met tuiten. Toen mijn man de beker probeerde aan te pakken werd ze boos. Papa mocht haar ook niet optillen om in haar eet stoel te zetten (hij stond, ik zat al aan tafel). Als ik dan uiteindelijk 'in spring' en zeg dat ze kan kiezen OF papa tilt haar op OF ze kan niet mee eten, dan geeft ze mokkend toe. Toen hij uit zijn werk kwam en hij haar wilde begroeten riep ze boos nee en duwde hem weg 🤷🏼‍♀️ Anderzijds; als ik uit beeld ben is papa doorgaans helemaal prima! Ze spelen leuk, ze kroelen en stoeien en hij mag dan qua verzorging alles gewoon doen. Als ik onder de douche sta en zij met haar vader beneden is hoor ik haar soms gieren van de lach, liedjes zingen, etc. Als ik dan beneden kom en door de glazen deur kijk is de sfeer heel relaxed en is alles goed. Vorige week heeft hij haar opgehaald uit het KDV en meegenomen naar de supermarkt om samen een toetje te kopen (normaal krijgt ze gewone yoghurt of ongezoete appelmoes) en daar verteld ze nu nog over! Vandaag is ze ziek en ik zou nog even een rondje buiten gaan lopen. Dus ik zei 'ik geef je even aan papa'. Op de bank heeft ze lekker tegen zijn borst aan gelegen en toen ik 5 minuten later wilde vertrekken sliep ze boven op hem. Voor mij een teken dat ze niet onveilig gehecht is aan mijn man. Mijn man voelt zich ondertussen best gekwetst. Het voelt voor hem alsof hij door haar ongewenst is als ik er ben en ondertussen kan ik het ook niet meer weg wuiven onder 'dit is een fase'. Het is soms wat minder erg en nu extreem, maar dit gedrag is nooit niet aanwezig. Ik voel me met tijden erg geclaimd en soms zelfs een beetje verstikt door mijn dochters hang naar mij. Eigenlijk zou het voor mij ook fijn als ze mij iets minder 'nodig' zou hebben, maar voor haarzelf natuurlijk ook. Dat scheelt haar een hoop emoties (huilen, zeuren/jammeren, boos zijn). Dit is voor iedereen ongezellig en vermoeiend. Is dit gedrag herkenbaar voor anderen? Wat helpt er bij jullie? Tips?