Wordt soms gek van mijn kind

Ik heb dit ook gehad, vaak boos en geïrriteerd omdat ik geen dingen kon doen die ik wou doen bijvoorbeeld even de vaatwasser uitpakken of iets dergelijks, maar ik heb mij erbij neergelegd dat je nu een kleine hebt en de dingen anders gaan, veel loslaten en de andere dingen komen later wel.. ze zijn maar even zo klein en daar moet je van genieten. Maar niet iedereen kan makkelijk loslaten, ik zou gewoon met iemand erover praten, misschien met een proffesionel, heb ik ook al eens over nagedacht. En helemaal omdat je hetzelf al herkent. 😊

Soms maar? Luiers zijn hier ook een drama maar ik praat zo veel mogelijk tegen onze dochter. Aangeven dat ik zo klaar ben en ze niet rond kan blijven rennen met vieze billen. En als ik dan klaar ben dan zeg ik het ook altijd "zei toch dat ik snel zou zijn" en dan krijgt ze een knuffel van me, die inderdaad meer voor mij is dan voor haar denk ik hahaha. Ik heb voor dit weekend een massage gepland staan, misschien ook iets voor jou? Even eruit 🤷‍♀️

Ohh zo herkenbaar! Onze dochter is eind aug 2 geworden en ben nu zelf 36 weken zwanger. Maar pfff soms echt even boos en geïrriteerd dat ik me ook echt slecht voel. Ze is de wereld aan het ontdekken en dat vraagt veel geduld en energie die ik op t moment niet heb. Super oneerlijk naar haar maar het is gewoonweg ook even niet anders. Gelukkig knuffelt ze graag en is ze snel getroost. Ik snap je helemaal maar ben er van overtuigd dat we het allemaal prima doen! Mocht je echt bang zijn voor de depressie is het wellicht verstandig om dit kenbaar te maken bij je huisarts of al preventief hulp in te schakelen. Zou vervelend zijn als het zo 'ver' zou komen.

Ik heb dit ook heel lang gehad. Ik reageerde alles op haar uit omdat ik me zo gefrustreerd voelde om alles, zij werd hierdoor een enorm vervelend kind (logisch). Uiteindelijk heb ik de knop kunnen omdraaien en ben ik echt volledig anders met haar om gegaan en nu is ze een heel ander kind. Ik heb me er ook erg lang schuldig over gevoeld 😅 Ik vond het zo naar van me zelf, elke keer als ik weer een ‘terug val’ kreeg dacht ik oké volhouden volhouden ze zijn maar zo kort klein dus kom op. Gelukkig gaat het nu veel beter. Mijn tip voor jou is dan ook om anders er over na te denken, ook de knop om te draaien

Zeer herkenbaar. Ik ben nu 20 weken zwanger en mijn emoties vliegen echt alle kanten op, dankjewel hormonen.. Onze zoon maakt momenteel overal een strijd van en ik heb daar dus echt het geduld en de energie niet voor waardoor we elkaar alleen maar meer gefrustreerd en uiteindelijk overstuur maken. Soms moet ik er echt even bij weg lopen om tot 10 te tellen en soms neemt mijn man het even over als dat kan. Ik ben dan weer ontzettend verdrietig dat het zo moet. Vind het zo lastig dat hij overal zo'n strijd van maakt en niet wil luisteren naar ons, weet ook echt niet goed hoe er mee om te gaan. Helemaal niet als ik straks verder in de zwangerschap ben en hem fysiek misschien ook niet meer aan kan..

Volgens mij is dit vrij normaal. Jij bent toch ook maar een mens? Ik word ook regelmatig geïrriteerd, maar ik zie het juist als een leermoment: het leert me om mijn emoties op een goede manier te reguleren zodat ik dat ook goed aan ons zoontje kan leren. En misschien ook ontdekken wat bij jou past (tot 10 tellen, zelf even een time out nemen, focussen op wat je hoor en ziet, mediteren, even wat meer momentje voor jezelf zoals een boek lezen, massage of een warme douche/bad s avonds). Mij lukt het ook niet elke dag, blijft een ontwikkeling.

Bedankt voor voor jullie verhalen en tips. Loslaten is inderdaad iets wat ik heel moeilijk vind. Inderdaad ze zijn maar kort klein. Het gaat zo snel. Ik moet meer genieten met en van mijn dochter. En ik heb ook zeker af en toe wat tijd voor mijzelf nodig. De laatste tijd lukt het mij ook niet om te ontspannen. En dat helpt natuurlijk ook niet. Ik ga hier aan denken en aan werken. Heel erg bedankt!😊 en fijn dat het herkenbaar is😉

Voor de mensen die zeggen 'loslaten' of 'knop om zetten' hoe doen jullie dit in de praktijk dan? (Oprechte vraag) Als voorbeeld: ik vind mijn mama dagen al heel vermoeiend en als ik na een hele dag alleen met mijn dochter dan ook nog de halve avond bezig ben om haar in slaap te krijgen (ik ben 2 en ik zeg nee dus ik wil niet slapen en maak continue stampij, maar als mama dan komt kan ik meteen weer lachend en kletsend in mijn bed staan) dan ben ik er soms ook helemaal klaar mee! De eerste paar keren teruggaan heb ik geduld en begrip, maar na een uur ben ik gefrustreerd en na 2 uur kook ik van binnen. En de volgende vroege ochtend wordt je ook gewoon weer geacht de lieve, leuke moeder te zijn. Hoe laten jullie dan die emoties los? Als er geen tijd is om bij te tanken? En hoe reageren jullie dan op het gedrag van jullie kind? Overdag kan ik, tot op zekere hoogte, relaxter om gaan met moeilijk gedrag maar 's avonds vind ik het echt lastig.. @TO sorry dat ik inbreek op je topic. Als je dit vervelend vind, zeg het dan gerust!

Ik vind het overdag en s’avonds pittig😅 Overdag is het vooral dat ze dan heel druk en ook niet wil slapen maar haar slaapje. We moeten altijd bij haar blijven tot ze slaapt. De laatste tijd bij gaat duurt dit soms uren. Soms in de middag geef ik het dan op na zo lang bezig te zijn. Maar in de avond is dat zo pittig en wordt ik ook gefrustreerd als ik al uren bezig ben. Denk je dat ze eindelijk en probeer je heel zachtjes weg te gaan en opeens staat ze weer in haar bedje😭 Bij mijn gaat het meestal beter. Maar als ik alleen ben dan is dat zo lastig. En overdag ze eet ook zo moeilijk en dan maak je iets en dan moet ze het niet. Dat frustreert mij ook erg. Alleen maar pap eten is ook niet de bedoeling. Ik voel mij vaak een slecht moeder omdat ik soms echt in huilen uit kan barsten omdat het dan niet lukt. Ze is super lief en vrolijk. Maar bij mij kan ze ook goed een driftbui krijgen. Vandaag nog toen we weg gingen bij money town. Ze gilde de hele boel bij elkaar en ging daarna ook niet meer slapen.

Dit vind ik een hele goeie vraag en kan er eerlijk gezegd geen antwoord op geven omdat ik dit niet mee maak met mijn dochter. Ik denk dat ik zou uitleggen ‘dat ik nu ook echt moet slapen want het is heel laat’ (werkt bij mij dochter). En niet meer terug gaan? Wellicht een paar avonden proberen, gaat natuurlijk niet makkelijk dat begrijp ik. Misschien geeft ze het op na een paar avonden?

Ik ben zelf s avonds wel wat strenger geworden. Ik ga 1x terug en daarna ga ik op de gang zitten op een krukje met de deur op een kier. Als hij dan weer begint met roepen en huilen zeg ik constant hetzelfde namelijk: mama is hier, welterusten, slaap lekker. En verder niks. Als echt alles bij elkaar wordt gegild dan neem ik hem bij me in bed maar dat probeer ik zo veel mogelijk te beperken. De consistentie helpt hier wel. Vaak is het 4-5 dagen ellende maar gaat hij wel steeds sneller slapen omdat hij weet dat er niks meer gaat gebeuren dan: mama is hier, slaap lekker, welterusten. Voor wat betreft het eten voel ik me ook vaak een slechte moeder omdat hij niet goed eet. Ik heb daar nog contact over gehad met de huisarts en het consultatiebureau en die zeggen zolang hij niet extreem mager is en echt ondergewicht heeft is er niks aan de hand en hoort het bij de ontwikkeling. Inmiddels ben ik in het stadium gekomen van: ik maak een broodje. Je mag kiezen wat je erop wilt als je niet reageert kies ik en als je het niet opeet dan heb je pech en is het volgende eet moment weer om half 10 (fruit). Regelmatig eet hij de hele dag geen brood maar wel avondeten of andersom. Hij eet dan vaak wel zijn fruit of groente (16u) wat beter. Geen pijl op te trekken. Hij heeft gewoon een sterke eigen wil en laat dat merken met eten/slapen/spelen/driftbuien.

Het is ook heel pittig. Zeker met gevoelige of temperamentvolle kindjes met een flinke eigen wil. Over eten hebben wij nooit moeilijk gedaan. We bieden het aan (en geven keuzes waar mogelijk) eet je niet, ook prima. Er volgt alleen geen alternatief. Nu heb ik makkelijk praten omdat mijn dochter gewoon goed groeit en energie heeft. Ik maak me dus niet druk als ze een periode minder goed eet of ze zonder avondeten naar bed gaat. Dat in slaap krijgen is hier ook dra-ma-tisch. Ik ben nu al een half uur naar gegil en gehuil aan het luisteren, omdat ze niet wil slapen. Meerdere keren terug geweest en dat roept ze 'niet slapen', maar ze is wel moe. We hadden vanmorgen afgesproken haar minder lang te laten slapen 's middags omdat ik denk dat ze daarom 's avonds niet wil slapen en weer vroeg wakker is. Nu app ik net naar mijn man dat ik de strijd vandaag niet weer heel lang aan ga. Ik geef haar nog 15 minuten en als ze dan niet rustiger wordt of slaapt, dan skippen we het slaapje vanmiddag gewoon. Daahaag. Gisteravond 2.5 uur bezig geweest om vervolgens om 05.00 weer wakker te zijn, nu keihard geeuwen en bleek zijn maar weer een strijd ervan maken. Een driftbui als je ergens weg gaat herkennen veel ouders wel denk ik. Je kind heeft het super naar haar zin en dan 'opeens' besluit jij dat het voorbij is. Ze zijn dan vaak zo verdrietig/boos/etc dat ze hun emotie niet kunnen reguleren en een driftbui krijgen. Werkt hier ook zo. Zelfs terwijl we altijd op tijd en vlak van te voren nogmaals aangeven dat we weg gaan. Het is niet anders 🤷🏼‍♀️ Kost echt een hoop energie he? Die constante strijd met je kind om basis behoeften 😅

Ik moet zeggen dat het loslaten ook wel energie kost hoor. Maar nadat ze even in de hoek heeft gezeten na niet luisteren en waarschuwen, zijn we beide weer geland en knuffelen we. Vervolgens weer samen spelen. Echter smelt ik dan ook wel weer als ze dan weer lacht en echt even knuffelt. Opvoeden is toch echt de moeilijkste 'baan' waar niet echt een opleiding voor is. Sta vaak genoeg met mn handen in t haar (ben zelf opgeleid HBO pedagoog). Advies geven aan anderen is toch echt gemakkelijker dan het zelf ook toepassen 😅😅

Deze vond ik vandaag😅

Dit is echt precies hoe wij het ook doen. Slapen en eten. Slapen heeft hier tijd nodig gehad; we stonden erg lang bij zijn deur voor hij rustig werd. Ik merkte ook dat zodra ik wél op hem reageerde of naar binnen liep (hij stelt 100 vragen en doet veel om aandacht te trekken😅) het veeeel meer drama werd dan wanneer ik bij de deur bleef en enkel zei: mama is hier, ga maar slapen, het is nu slaaptijd. Hij was echt aan het ontdekken: “Als ik nu dit doe, komt mama dan? Hey, dit werkt! Wacht even, nu ben je er net, niet weggaan! (Huil, huil).” Dat verdriet is overigens echt, want natuurlijk wil je kindje niet dat je wegloopt. Maar het is wel het gevolg van grenzen verkennen. De duidelijkheid tussen ‘wel in de buurt zijn maar niet meegaan in het spelletje’ werkte hier in elk geval goed, want na een paar maanden gedoe gaat hij nu ineens weer prima slapen ‘s avonds. Van de ene op de andere dag. Ik kan zelfs zijn deur weer dichtdoen 😅 Eten exact hetzelfde; we zijn altijd helder geweest en dat werkt hier goed. Ik kies wanneer hij eet en de opties waartussen hij mag kiezen. Daarbij kiest hij zelf hoeveel hij eet. En niks is daarin ook een optie. Dat deden we toen hij net 1 was ook zo en nu nog steeds. Werkt best goed, soms eet hij achterlijk veel, soms helemaal niks, maar over een week genomen is het wel redelijk in balans. Nu heb ik ervaren dat het allemaal wel goedkomt, en kan ik het dus meestal redelijk loslaten. Een jaar geleden lukte het me écht niet en kookte ik van binnen, iedere keer als er weer drama was. Nu soms nog steeds natuurlijk (ik ben ook een mens), maar de ervaring dat het allemaal fases zijn en het altijd weer goedkomt helpt me daar wel veel sneller bovenop. Ik kom ook van vrij diep, dus weet een beetje hoe het kan voelen. Enige tip die ik heb is probeer wat controle los te laten. Controleer alleen hetgeen wat je ook echt kunt controleren (en hoeveel ze van iets eet is daar helaas niet een van😅). En als ze echt niet wil slapen overdag, geef het 20-30 min en haal haar dan gewoon weer uit bed. Of ga een stukje in de wagen (alles wat werkt als rustmoment). En als je een keer boos wordt, en je daarna je reactie uitlegt en een knuffel geeft, lijkt me dat toch helemaal goed? Zo leert je dochter ook dat gedrag gevolgen kan hebben bij een ander, dat jij een mens bent en dat het oke is om soms boos te zijn (en daarna weer sorry te zeggen).

Erop instellen dat het lang duurt ‘s avonds hielp bij ook. En daarbij dus niet helemaal naar beneden gaan, maar blijf in de buurt zonder op de ‘avances’ in te gaan. Als je niet gelijk helemaal weggaat is er iets minder reden voor stampij misschien. Heeft ook tijd nodig, maar misschien werkt het.

Als ik het niet meer trek loop ik naar haar papa: "hier, succes ermee!" Gebeurt bijna nooit. Of ik bel mijn ouders, mag ik langs komen(ze is dan veel leuker). Maar savonds vind ik het ook lastiger, al blijf ik altijd tot ze slaapt... soms ruim 1 uur. Als ze echt vervelend is zeg ik als je doorgaat ga ik weg! En dan is ze even stil. En als ze niet stopt ga ik echt(meestal even plassen🤣) en dan veranderd ze van gedrag

Ik ga ook vaak naar mijn ouders als het mij te veel is. Bij opa en oma is ze dan weer heel anders en blij. Ik kan even tot rust komen😅 en zijn opa en oma ook blij om mijn dochter weer te zien. En zij ook om hun te zien 😊