Altijd als laatste komen

Hi hi, Sorry alvast dit gaat een lang verhaal worden. Ik ben moeder van 2 jongetjes die in hetzelfde kalender jaar zijn geboren (irish twins) ze zijn nu inmiddels 16 maanden en 25 maanden oud. Na 2 bewogen zwangerschappen (pre eclampsie, dysmatuur baby, huilbabys, reflux, longontstekingen) ben ik een aantal maanden geleden ingestort. Ben inmiddels 1 dag in de week ziekgemeld en ben begonnen na lange wachtlijsten met therapie. Er is veel veranderd sinds ik moeder ben geworden en ik weet dat vele van jullie dit ook voelen. Mijn eerste zoontje had een moeilijke start, moest gehaald worden met 37 weken ivm pre eclampsie en woog net zo zwaar als een pakje suiker. Vanaf moment 1 voelde ik dat ik de belangrijkste persoon op dat moment voor hem was en heb alles naar mij toegeschoven (maternal gatekeeping) en heb mijn partner eigenlijk beetje op de achtergrond gehouden. Het voelde voor mij vooral als “ik regel het wel, hij heeft mij nodig” hierdoor heeft mijn partner een beetje een afwachtende houding aangenomen en wacht vooral tot ik zeg wat hij moet doen. Toen nummer 2 kwam kon ik het allemaal niet meer zelf en verwachtte ik van mn partner dat hij ook meer zelf initiatief zou nemen. Na veel gesprekken blijft dit nog vrijwel uit. Ik snap het wel, als je altijd bekritiseert wordt door een veelste perfectionistische partner die alles goed wilt doen omdat “ik het toch wel beter weet” dat je dan niet perse de leiding neemt, maar dit heb ik ook meerdere malen uitgesproken dat ik dat niet zo bedoel, en dat ik het snap vanuit hem en dat ik erop zou letten. Maar alsnog lijkt het alsof alles uit mij komt. Ik weet hij doet zijn best maar het is alsnog altijd geen 50/50 voor mijn gevoel. Het voelt alsof ik altijd het laatste kom in elke situatie. Sochtends is iedereen aangekleed en ik ga voor de zoveelste keer met ongekamde haren en sloeber kleding de deur uit. Ik ben alles geworden waarvan ik zei dat ik het nooit wilde worden.. en ik voel mij hierdoor ongelukkig. Het voelt alsof ik een oneidige marathon ren zonder pauze te nemen en met dagen voelt het voor mij echt teveel. Ik heb het gevoel dat mijn partner mij niet echt ziet, ik denk dat hij gewoon ook niet weet hoe hij met al dit moet omgaan en daardoor ook zijn kop in het zand steekt. Ik weet ook gewoon niet meer hoe ik hierover een gesprek moet starten zonder dat hij zich weer aangevallen of bekritiseert voelt want dat is helemaal niet mijn bedoeling, ik wil enkel gezien worden. Ik moest even mijn hart luchten. Zijn er onder jullie moeders die zich hierin herkennen? Iemand tips?