Ben er soms zo klaar mee!

Hi, Ik zit er even doorheen en moet geloof ik even ventileren. Ik begin echt doodmoe te worden van het gedrag van mijn 19 maanden oude zoontje. Ik heb gewoon het geduld er niet meer voor en ik vind het soms gewoon stom om met hem thuis te zijn doordat hij niet luistert. Ik weet dat het er gewoon bij hoort maar bij hem is het echt tot het extreme en de gehele dag door. Zelfs de fysio en pedagogische medewerker valt het op. Ik wordt vooral doodmoe van het continue gooien met spullen puur zodat hij aandacht krijgt. Laatst een cursus “intensief dreumes gedrag” gevolgd via het cjg en daar zeggen ze 1x een stop (stop met gooien) inetructie geven en dan afpakken en een alternatief bieden zoals een bal geven waar hij wel mee mag gooien. Believe me i tried maar hij maalt er niet om dan doet hij wel weer wat anders stout wat niet mag. Waarschuwen, alternatief bieden, communiceren, negeren niks heeft zin. Ik wordt ook doodmoe van de heledag dat gillen zodat hij aandacht krijgt negatief of positieve aandacht lijkt hem niet uit te maken. Negeren heeft geen zin hij gaat gewoon uren door. Het geeft me het gevoel dat ik een slechte moeder ben, in gezelschap met mensen voel ik mij opgelaten omdat hij niet luisterd en iedereen een mening klaar heeft het voelt alsof ik mezelf altijd moet verdedigen . Ook dat heledag zeurend vragen om alles doodvermoeiend Hij heeft nog een jong broertje van 9 maanden en het is voor ons heel pittig, we kunnen de kleine amper aandacht geven omdat de oudste met alles negatieve aandacht trekt. We zijn gesloopt en hebben geen energie meer doordat we heel de dag aan het corrigeren zijn. Soms is mn lontje op en ontplof ik. Wij hebben niet echt een achterban die het voor ons kan opvangen en ik vind dat ook niet de oplossing want ik vind dat wij ouders de oplossing en opvoeding moeten bieden aan hem. Herkenbaar voor andere?