Burnout door slaap problemen kids? Tips?

Hallo dames, Een lang verhaal zo kort mogelijk. Wij hebben al een jaar lang slaapproblemen met de kinderen. Eerst had de oudste nachtangsten en nu de jongste. Hij is dan helemaal hysterisch en niet aanspreekbaar. Dit kan goed 1,5 uur duren en je kunt er niks aan doen. Alles wat je probeerd maakt het alleen maar erger. Slopend en zo zielig. Het komt weinig voor dat het een nacht rustig is en ooit hebben we beide kinderen snachts. De oudste is dan enigsinds overstuur en wil bij ons slapen. Ze antwoord niet als je vraagt waarom of wat er is. Het enige wat helpt is bij ons leggen anders maakt ze de jongste wakker.. Of we liggen ooit zelfs met 4e in ons bed 😖. We hebben laten kijken naar wateraders, hierdoor ook het bed verzet. Bij iemand geweest met een 6de zintuig die blokkades weg heeft gehaald bij beide kids. Bij de huisarts geweest, die rade slaaptherapie aan. Bij de controle van de jongste bij de kinderarts werd weer gezegd dat dat niet zou werken maar kregen we andere handvaten die ze daar altijd toepassen in deze situaties.. en nog.. weinig verbetering. Mijn man heeft slaapapneu en slaapt erg diep, hij word bijna nergens wakker van met als gevolg dat ik degene ben die elke nacht wakker is door de kids en daar mee bezig ben. Ik kan hem wel wakker maken maar ik moet dan zoveel moeite doen hem uit bed te krijgen dat ik dan zelf al klaar wakker ben. Met als gevolg dat ik al een jaar kamp met hele slechte nachten. Nou begint mij dit op te breken, wat niet heel gek is. Ik loop al weken met het gevoel dat ik op het punt van breken sta en probeer alle emoties/tranen in te houden/ me groot te houden. Mijn collegas waar ik het meeste mee werk zijn op de hoogte en ik kan alles bij ze kwijt. Heb daar al wel eens staan huilen, wat dan even oplucht maar ik wil ook niet aan de gang blijven. Maandag liep ik al de hele dag mijn tranen weg te duwen, ik was echt helemaal op. Zat huilend in de auto naar huis. En helaas was die nacht ook weer slecht.. met als gevolg dat ik al de hele ochtend thuis liep te huilen en met dikke ogen op het werk aan kwam. Toen een collega vroeg hoe het ging/wat er was brak ik en kwam alles er uit. Ik was helemaal overstuur en in tranen. Ze heeft me heel lief apart genomen en met me gepraat. Daarna heeft ze mijn baas erbij gehaald. Echter voelde dat gesprek nogal ongemakkelijk en meer als een poging om mij uit de ziektewet te houden, want dat had volgens haar toch geen zin. Ik ben vervolgens naar huis gegaan en in mijn bed gekropen voor de rest van de dag. Helaas zijn sinds dien de nachten nogsteeds klote.. slaap ik niet bij en op mijn vrije dagen heb ik de kids en bijv vandaag braken ze de tent af. Luisterde niet, waren ruzie aan het maken.. het was een vermoeiende dag. Ik weet niet zo goed wat ik met de situatie aan moet. Ik ben dood op/gesloopt. Ik merk dat ik fouten begin te maken op het werk. Geen erge fouten, maar het past totaal niet bij mij. Ik loop de hele dag tegen mijn emoties/tranen te vechten en kan bij alles wel janken. Mijn eetlust is minder en wanneer hij er wel is zijn t echt freetbuien. Ik kan eigenlijk overdag niet even op de bank gaan zitten want dan slaap ik binnen 5 minuten, kan gewoon niet wakker blijven, zo moe.. ik ben echt gesloopt aan het einde van de dag, maar kijk zo op tegen de nachten omdat je weet dat het 9 vd 10 keer weer ellende is. Ik zit gewoon totaal niet goed in mijn vel.. maar wat kan ik hier nou het beste mee doen? En heeft iemand tips voor de nachten? Al weet ik dat je bij nachtangsten weinig kan.. of verhalen met een positief einde.. kan ze wel gebruiken 😅