Met mezelf in de knoop en even iemand nodig om mee te kunnen praten.

Zo kort mogelijk mijn verhaal.. Wij hebben 2 lieve kindjes waar ik ziels veel van houd. Altijd gezegd er 2 te willen, mijn man ook. 2 heke zware zwangerschappen gehad en dus ook geroepen, dit was de laatste. Een paar weken terug begon het toch te kriebelen voor een 3e maar niks gezegd want dacht dat mijn man dit niet wilde. Tijdens een wandeling begon hij er spontaan over ook wel een 3e te willen. We hadden allebei echt zoiets van ja, dit willen we. Ik ben sinds de bevalling non stop aan de pil ivm medische redenen op advies van de gyneacoloog. En net na dat gesprekje kreeg ik een doorbraakbloeding. Nog nooit last van gehad. Dus.. gestopt om ongesteld te worden en mijn man zei.. dit is dan een mooi moment om te gaan proberen als je nu toch stopt. Zo gezegd.. ik met ovulatietesten aan de gang want heb geen idee.. maar vorige keren klopte mijn cyclus ook gewoon. Volgens een berekening zou ik de 3e mijn eisprong hebben. En de testen lopen ook langzaam op. Gisteravond in bed net voor we seks hadden kreeg ik zenuwen en lichte twijfel.. heb dit ook uitgesproken en mijn man had zoiets van, alles komt goed. Naderhand sloeg bij mij ineens de paniek toe, geen idee waar het vandaan kwam en t ging niet meer weg. Gedachtes als in, schuldig voelen naar de kinderen. Dat ze de aandacht weer moeten delen en er 2 op 1 kamer moeten dan tijdelijk.. Waarschijnlijk weer een zware zwangerschap, hoe gaat mijn werk hier op reageren en ik zal dan weer veel hulp nodig hebben van mijn man.. Financieel.. alles is gewoon voort duur. Hoe gaan mijn ouders dit vinden. Ik weet niet, er ging vanalles door me heen. Vanmorgen kon ik t nog niet van me af schudden en zei mijn man, anders denk er nog even over na. Hij vind t allemaal goed, nog een kindje erbij of toch niet als ik niet wil. Heel fijn, maar heb er nu zo weinig aan.. alles is prima 🤷‍♀️. Maar goed, denk er nog even over na.. plus die paniek. Ik heb dit nog nooit gehad en gedaan maar ik was zo in de knoop met mezelf dat ik een morning after pil heb gehaald en ingenomen. En nee, normaal doe ik dit niet en denk over dingen echt 3x na voor ik iets doe maar ik wist mezelf even echt geen raad. Had geen idee wat me overkwam en dit leek me even de enige optie op dat moment. Mijn man zat te game en had geen aandacht en mijn dochtertje wilde aandacht van mij dus hup, pil gepakt en door.. Tot ik vanmiddag wat kramp kreeg.. eventjes maar. Gegeten, kids in bad en naar bed. Ik ging op de bank zitten en zag iemands zwangerschapsaankondiging op insta en barste in huilen uit en heb de hele avond af en aan zitten huilen. Ergens voel ik spijt van die pil en verder weet ik even niet wat ik met mezelf aan moet. Veel al mijn vriendinnen zijn collega's en ik wil niet dat t perongelijk bekend word.. plus.. vind ik dit niet echt iets om met hun te bespreken. Ik twijfel om met mijn moeder te praten erover. Mijn man zei net ja, maar als je t dan toch zou willen is t geen verrassing meer.. ja, klopt. En ergens ben ik toch bang dat die gelijk zegt ach, je hebt er 2, ik zou t niet doen. Gelijk een oordeel zeg maar. Ik zie haar morgen toevallig even. Ik weet gewoon momenteel niet wat ik wil en waar ik goed aan doe en moest even mijn ei kwijt. En ja er zullen mensen meningen hebben over die morning after pil maar alsjeblieft daar zit ik nu niet op te wachten, op dat moment leek dat me verstandig.. Normaal ben ik echt niet zo. Ik denk niet licht over bepaalde dingen. Mensen met advies, ervaring.. misschien ook zoiets gehad toen ze van 2 naar 3 kids wilde? Misschien helpt het alleen al om het van me af te schrijven.. Dankjewel voor t lezen..