Moe van het strijden

Om de zoveel tijd ben ik er weer even helemaal klaar mee. Strijden met onze inmiddels 1,5 jaar oude kindje en haar slaap. Ik heb geaccepteerd dat ze een slechte slaper is. Dat ze ons nodig heeft om op te kunnen slapen en veel nabijheid nodig heeft. Het frustreert nu echter al weken dat ze overal goed en zelfstandig slaapt behalve thuis. Op de opvang slaapt ze 2x 1,5 uur. Soms moeten ze haar na 2 uur slapen echt wakker maken. Ze leggen haar daar in bed, geven een kushandje, lopen weg en ze is vertrokken. Idem bij oma waar ze makkelijk zich in bed laat leggen, oma zwaait gedag en ze slaapt. Thuis lukt dit gewoonweg niet. Als ik al van de stoel op sta om de deur dicht te doen staat ze direct op in haar bed. Heel soms kan ik haar slapend weg leggen waarna ze naar maximaal 3 kwartier weer rechtop in haar bed staat te schreeuwen. En dit gebeurd bij iedere keer dat ze gaat slapen. Ochtenddut, middagdut en in de avond. Om haar toch iets van slaap mee te geven leg ik haar uiteindelijk maar naast mij in ons bed. Daar slaapt ze makkelijk ook dat 1,5 a 2 uur. Ik kan haar niet alleen daar laten liggen, ik ben te bang dat ze uit bed rolt. Zo lig ik dus vaak overdag ieder dutje wel in bed en beland ik 's avonds om 21:00 al in bed. Overdag probeer ik alles eraan te doen om het slapen zo goed mogelijk te laten verlopen. Spelen, weinig schermtijd, duidelijk ritme, veel naar buiten, bedritueel. Het bevorderd haar slapen niet. Ik merk steeds vaker dat mijn lont korter begint te worden. Met name als ik dus ergens anders hoor hoe gemakkelijk het daar gaat. Waaraan ligt het dan bij mij? Soms geloof ik gewoonweg niet dat het ergens anders goed gaat omdat ik dit zelf nog nooit heb meegemaakt. Voor mijn gevoel bestaat mijn leven momenteel uit zorgen dat mijn kind slaapt en werken. Niks anders meer. Ik wil geen korte lont hebben. Ik wil kunnen genieten en niet zo geobsedeerd zijn door het slapen. Ik ben gewoonweg moe van deze dagelijkse strijd.