Moeder worden zonder ouders

Mijn moeder is bijna 8 jaar geleden overleden. Mijn eerste zoontje is 2 jaar geleden geboren en mijn jongste zoontje 4 maanden geleden. Ik vond het vrij heftig om zwanger te zijn zonder mijn moeder. Ik mis het om dingen te vragen over mijn eigen babytijd en haar zwangerschap. Mijn vader leeft nog wel maar die weet een hoop ook niet. Merk dat ik nu wel veel bewuster ben na me eigen kinderen dus een herinnerings kist met al hun eerste dingen hou fotoboeken heel erg goed bij. En schrijf regelmatig dingen op. Merk dat ik dat heel erg mis van mijn eigen moeder heb vrij weinig spullen etc uit mijn eigen babytijd.

Jeetje wat heftig je moeder verliezen tijdens je zwangerschap! En ook je vader op zo’n jonge leeftijd al. Hoe gaat het nu met je? Ik heb allebei mijn ouders nog maar mijn moeder is ongeneselijk ziek. Precies in de week dat ik zwanger was werd bekend dat de ziekte terug was/uitgezaaid en ze uitbehandeld was. Aardig wat zorgen gehad tijdens de zwangerschap en nu nog steeds. Het maakt me heel angstig om te denken dat ze er straks niet meer is maar het is helaas wel de realiteit.

Ik heb helaas zowel mijn vader als moeder al meer dan 10 jaar geleden verloren. Ben nu in de 30 en een paar maanden geleden ben ik voor het eerst moeder geworden, mijn kleine is nu 5 maanden. Tijdens de zwangerschap heb ik het super moeilijk gehad, uiteraard was ik erg blij maar ik was ook veel verdrietig omdat het gemis steeds erger werd. De bevalling idemdito, want naast je partner wil je uiteraard je moeder erbij hebben. Verder zal ik mijn kleine uiteraard zoveel mogelijk over mijn ouders vertellen, foto's laten zien, filmpjes afspelen en ook mijn mooie herinneringen vertellen.

Mn moeder is 12 jaar geleden overleden en mn vader is emotioneel afstandelijk. Ik heb in het verleden wat uitdagingen ervaren met hem. Ik vind het soms lastig om mijn man met zijn ouders bezig te zien met de kleine, dat warme gevoel mis ik erg, want ik weet zeker dat mijn moeder een trotse oma was geweest. Gelukkig ben ik nog gezegend met een super lieve tante en twee geweldige oma's, die lichamelijk niets meer kunnen betekenen, maar de liefde die ik bij hun zie voor mijn zoontje maakt de pijn wat dragelijker ❤️

Bedankt voor het delen van je verhaal. Wat prachtig dat je al bezig bent met een herinneringskist en de foto boeken goed bijhoudt. Zo waardevol en dierbaar voor ze later ❤️ heel herkenbaar te lezen, het missen van die hulplijn mama bij het moederschap en inderdaad die vragen hoe je zelf was of hoe je mama het vroeger deed. Ik ga meteen verder aan de slag met het fotoboek na het lezen van je post, vergeet het steeds.

Wat heftig dat je je moeder nu ongeneeslijk ziek is en ze uitbehandeld is, ook die klote kanker zo te lezen. Pfoew.. en dat bericht toen je net zwanger werd. Zo vreselijk oneerlijk is het, en kan me goed voorstellen dat dit een enorme stempel heeft gedrukt op je zwangerschap en tegelijk weer prachtig dat ze het wel met je heeft mogen meemaken, alleen is realiteit van de toekomst knetterhard. Ik hoop dat je mams tegen alle verwachtingen zo lang mogelijk met fijne kwaliteit van leven bij jullie mag blijven en je zoveel mogelijk vragen nog kan stellen aan haar en herinneringen maken. Veel foto’s maken en opnames met beelden haar stem (als ze daar aan toe is). Mijn moeder kon helaas dat niet verdragen, omdat ze zo niet dood wilde, snapte ik heel goed, maar vond het ook jammer. Lief dat je het vraagt, het gaat met ups en downs. Tijdens m’n zwangerschap kwam er een bepaalde oer kracht bij me naar boven en kwam in een mind set die er voor zorgde dat onze dochter hoe dan ook gezond op de wereld zou gaan komen. Grootste prioriteit. Heb tegelijk wel zoveel mogelijk alle emoties proberen laten stromen, zodat ik het niet ging vast zetten in mijn lijf waar m’n dochter in zat. Sinds ze is geboren lukt me dat minder goed, aan de ene kant is het zo n fijne afleiding, omdat ik constant bezig ben, aan andere kant voel ik dat het wel belangrijk is dat ik bezig ga met de rouw. Mis m’n ouders enorm. 29 jaar en wees, snap het nog steeds niet en zal het ook nooit gaan begrijpen. M’n moeder wilde zoooo graag oma worden, haar grootste wens. Zo vaak wil ik haar appen/bellen, zoals bij een eerste lach of even janken, tegen haar aanpraten als ik met m’n handen in het haar zit met baby struggles. De realiteit is kei hard. M’n dochter geeft me wel zin in de toekomst (klinkt zwaarder dan ik bedoel) ze verplicht me goed voor mezelf te zorgen en er het beste van te maken. En dat is echt mijn drijfveer en ze is het grootste geschenk in zo n heftig jaar. Heel veel sterkte ❤️

Jeetje wat lijkt me dit heftig voor jullie 💕! Ik besefte me na de bevalling pas hoe hard ik mn moeder nodig heb, wat een gemis als dat niet kan…

Bedankt voor het delen van je verhaal ❤️ jij moet je mama al een hele tijd missen, wat had ik je een lieve oma voor je kindje gegund. En ondanks dat je vader nog leeft, hij helaas niet de liefdevolle vaderrol invult. Helaas zie ik veel om me heen dat een levende ouder helaas niet betekent dat het een liefdevolle en steunende ouder is. En dat is ook rouw. Kan me het heel goed voorstellen dat je het lastig vindt om te zien bij je vriend, ook die gedachtes mogen er zijn. Zo confronterend. Fijn die tante en 2 oma’s!! Hoop dat ze jou en je zoontje lekker overspoelen en verwennen met al hun liefde!!!

Pfoew jij hebt al lang geleden afscheid moeten nemen van je ouders, zo jong. Zelf moeder worden, haalt alles weer open hè. Zo mooi en waardevol dat je er alles aan gaat doen dat je kleintje ook de opa en oma van jouw kant leren kennen, levendig houden. Ik heb van de kleding van mijn moeder een heel groot kleed laten maken voor de kleine. Het “oma kleed”. Confronterend he In de baby winkels alleen maar dochters met hun moeder lekker aan het shoppen, in de stad alleen maar moeders met hun dochter en klein dochter. Vond de lockdown helemaal niet erg in dat opzicht. Wilde bijna wel tegen ze allemaal zeggen “weet hoe bijzonder en belangrijk dit is, hoe rijk jullie zijn, besef dit alsjeblieft” haha heb me ingehouden.

Meiden wat heftig. Tranen in mijn ogen. Ik moet nu vaak al huilen bij het idee dat ze er niet meer zijn. Wat onwijs krachtig en trots mogen jullie zijn op jezelf dat jullie dit delen en steun zoeken.

Mijn moeder heb ik verloren toen ik 33 weken zwanger was van de jongste. Ze was al jong dementerend en heeft de zwangerschap van de oudste wel nog meegekregen maar toen ik van de jongste zwanger was ‘snapte’ ze al niet meer wat gaande was. Afgelopen augustus is ze overleden en heb hier nog steeds moeilijk mee. Na jaren mantelzorg te hebben gedaan, gewerkt en zorgen voor de kids zit ik dan nu ook met een burn-out thuis en krijg psychologische hulp. Mijn vader is er wel nog en ook hem zien rouwen doet mij veel verdriet. Hij is een binnenvetter en heeft een beperkt sociaal netwerk, maak mij dan ook zorgen om hem dat hij zo weinig mensen om zich heen heeft. Sterkte allemaal 🌟

Wat een fijn topic. Met name, omdat het vaak voelt alsof ik de enige ben zonder ouders. Mijn vader is 6j geleden overleden en mijn moeder is dementerende. Ze besefte het niet toen ik zwanger was en nu beseft ze ook niet dat mijn dochter haar kleindochter is. Heel erg zielig. Ik ervaar dit momenteel als heftig, alsof ik non-stop in rouw zit. Ook blijf ik steeds een beetje in het verleden hangen, bij alle leuke herinneringen en mooie momenten met hun. Hoe ervaar jij het?

Wat mooi, dat je jouw ouders op die manier levend houdt voor je kleine.

Mooi topic. Ik vind het dubbel om te lezen. Fijn herkenbare punten te zien bij anderen omtrent dit onderwerp, maar de andere kant is dat ik dit niemand gun. Mijn moeder is overleden toen ik 6 was, mijn vader 2 jaar terug toen ik 28 was. Mijn dochter is nu 4 maanden. Ik vind het heel moeilijk zonder hen in de buurt. Met name dat ik mijn meisje niet even kan laten zien. Maar het gaat gelukkig wel goed met me en ik weet er aardig mee om te gaan!

Mijne zijn niet overleden maar hebben geen contact meer sinds ik bevallen. Is het jammet ja het kon anders maar is hun eige keus als ze zelf geen contact meer willen

Ja klopt. Is erg pittig die onzekerheid ook. Ze is ook enorm goed in verzwijgen van hoe ze zich voelt en wil het er nooit over hebben. Ja de zwangerschap was het grootste geluk en het nieuws van de ziekte het grootste verdriet. Dan liggen dood en leven wel heel dicht bij elkaar. Maar ik ben dankbaar voor ieder moment dat ze er nog is hoor. Ja ik ben als een paparazzi bezig met foto’s maken en video’s nu ze nog redelijk goed is. Ah snap ik ook wel die ontkenning maar dat is wel het voordeel van deze tijd dat je toch wat meer beeldmateriaal hebt over het algemeen met de komst van het mobieltje. Ja echt overlevingsstand natuurlijk. Heel goed ook van het laten gaan van je emoties, anders krop je het alleen maar op natuurlijk wat ook niet goed is. Zo dubbel moet dat zijn voor je, zoveel geluk en verdriet samen… Wel mooi dat ze nog wist dat je zwanger was, haar grootste wens. En ik denk dat je vast wel wat terug gaat zien van je moeder in je dochter, is ze er toch een beetje voor altijd bij 💕

Mijn mama is 6 jaar geleden heel snel overleden aan kanker (binnen 3 dagen) maar zij was altijd al “afwezig” ivm haar borderline en alcoholverslaving dus ik ken het hebben van een moeder niet echt.. wel van een vader. Hij is mijn (t)rots! Ik ben altijd bang geweest te worden als mijn moeder omdat ik toch haar dochter ben maar ik ben helemaal oké 🤗 Ze hield veel van mij en haar grootste wens was toch altijd dat ik een man zou vinden en kinderen zou krijgen. Ze heeft het helaas niet meegemaakt maar ik weet dat ze super blij is 🤗 want ik heb een droomman en een fantastische zoon ❤️

Bedankt voor het delen van je verhaal. Dat moet niet makkelijk geweest zijn voor je een moeder met borderline en verslaving en wat heftig binnen 3 dagen(!) overleden na diagnose kanker, bizar. Fijn dat je 3 hele fijne mannen in je leven hebt!!❤️❤️ mooi 🍀

Jeetje ook al zo jong zonder ouders en moeder moeten worden zonder hun. Ja het voelt alsof je de enige bent vaak hè zonder ouders. Heel fijn te lezen dat het goed met je gaat, heb je hier hulp bij gehad destijds?

Mooi topic 💙 Zelf ben ik op mijn 22ste mijn moeder kwijt geraakt en nog geen jaar later mijn vader. Inmiddels is dat 11 en 10 jaar geleden maar toen wisten dat we zwamger waren was dat natuurlijk heel erg dat ik het hun niet kon vertellen De pijn en gemis is er nog steeds, gelukkig heb ik super schoonouders & goede familie 💙