Parentale depressie

Wat onwijs maar dat je je zo voelt. Goed dat je het oppikt en aan de slag gaat! Knap van je! 😘 Hier 1 kindje, maar sinds februari thuis met een burn out door het hele ouderschap. Werk is/was ook bij mij niet het probleem, wel een druppel. Zoals m’n huisarts zei ‘je gezin kan je niet op pauze zetten, met werk kan dat wel’. Ik voelde me ellendig; kort lontje, continue hartkloppingen, onwijs slecht inslapen (normaal maak ik nachten van 9-10uur), na wakker worden niet meer verder slapen, hoofdpijn, misselijk, geen overzicht meer hebben, complete chaos in m’n hoofd. Ergste vond ik dat ik op keek naar een dag alleen met mn dochter. Hier een meisje (van okt’21) waarvan we al 10maanden gebroken nachten hadden. Achteraf gezien door een veel te grote neusamandel, werd steeds wakker door ademstops. Sinds OK is dit dus ook over. Veel druk vanuit mezelf. Alles móest goed gaan. Nou ja, perfect, met minder nam ik niet genoegen (ja, een perfectionist hier). Dat betekent veel druk op mezelf, dochter, man en relatie, werk, sport, sociaal leven, en alles daar nog naast. Mijn huisarts heeft het achteraf al eerder opgepikt, ‘redt je het wel?’, ‘ze lijkt me een pittig dametje?’, ‘kan ik iets extra’s voor je betekenen?’ Mijn standaard antwoord ‘nee hoor, ze doet het perfect!’ Achteraf; Zij wel, ik niet. Ik liep mezelf giga voorbij. Toen ik uiteindelijk bij mn huisarts was met deze klacht zei ze ‘dame, dit heeft veel te lang geduurd. Kom we gaan praten’. Ik voelde me gehoord en op aanraden van m’n huisarts ziekgemeld, toen werd het pas hardwerken… elke week psycholoog (stond al aantal maanden op de wachtlijst, kwam toevallig plekje vrij). Toegeven aan mezelf. Rust pakken. Heb tot 2 maanden geleden bijna wekelijks een ‘discussie’ moeten voeren met allerlei mensen waarom ik niet dagje minder ging werken ( waar bemoeit iedereen zich mee dacht ik altijd!). Op gegeven moment kreeg ik weer zin om te werken, vond ik het weer lekker om hele dag met m’n dochter thuis te keutelen, heb nu engelen geduld met dr (tot ergernis van m’n man). Slaap je niet? Kind, gezellig! We maken er een leuke lange middag van. Omdat ik nu zo onwijs geniet van m’n dochter toch besloten dagje minder te werken vanaf november. Ze is inmiddels bijna 2, nog maar 2 jaar voordat ze naar school gaat dus nu kan het nog! Dus andere insteek, maar ik snap je! Luister naar je zelf, trek aan de rem want iemand anders doet het niet voor je. En het ouderschap is gewoon verrekte lastig en niet alleen maar een roze wolk. Sterkte in de komende tijd! 🥰 M’n verhaal is best lang geworden zie ik nu…🫣

Wat vervelend om te lezen allemaal! Zoals je aangeeft is je werk niet het probleem maar kost natuurlijk (onbewust) wel energie, ook al kost thuis zijn op dit moment misschien meer energie. Alles loopt uiteindelijk samen, je leven is een geheel plaatje. Je gezin kan je niet pauzeren maar zaken naast je gezin wel. Kan je niet minder werken en je kindjes naar de opvang brengen zodat je voor jezelf kan zorgen en iets voor jezelf kan doen in die tijd/die dagen? Misschien dat je in je me-time het allemaal wel wat beter kan overzien en misschien tot andere gedachten over bepaalde punten kan komen. Gun jezelf en je gezin die tijd voor jezelf uiteindelijk wordt iedereen daar beter van. Zoek desnoods een maatschappelijk werker die 1 keer in de week langs komt om even te kunnen ventileren en die je kan helpen bepaalde dingen op te pakken waar je tegen aanloopt of tegen op ziet om op te pakken. Ik ben zelf ambulant begeleider en het is maatwerk. Maatschappelijk werker doet haar werk naar jouw hulpvraag. Of misschien heb je op je werk een bedrijfsmaatschappelijk werker? Die weet wellicht ook de ins en outs waar je recht op hebt of waar je gebruik van kan maken. Ouderschapsverlof, eventueel als het financieel ook moeilijk is met opvang enz een smi aanvragen. Gezinsondersteuning via JGZ? Sorry ik denk teveel in oplossingen maar hoop voor je dat je de juiste tips als reactie krijgt en tips kunt vinden die voor jou werken.