Jep! Zo herkenbaar. Ik probeer het zelf altijd positief te formuleren en positief te labelen, en de voordelen te zien; ze is met alles heel vlot en snel, maar mennnnn wat is het pittig.
Ik moet zeggen dat ik het makkelijker vind nu ze ouder is en ik terugkijkend haar temperament al zo vroeg zag in alles, ik dacht de eerste maanden altijd: wat doen wij fout? Waarom slaapt ze niet in de wagen? Waarom zijn autoritten een drama (oké ook door reflux)? Waarom wil ze constant alles wat nog niet lukt en lag zij nóóit rustig op dr rug te spelen?
Ik heb maanden nodig gehad om uit te pluizen waar het hem in zat: een groot deel is gewoon haar temperament.
Onze dochter beleeft alles intens: tandjes, ontwikkelsprongen, frustratie, nieuwe dingen, nieuwe mensen, voedsel, slapen, autoritjes, afscheid nemen en ga zo maar door.
Intens verdriet en intens geluk en frustratie wisselen elkaar snel af.
Ze heeft meer nabijheid en co-regulatie nodig dan een gemiddelde andere baby. Ik dacht dat wij wat fout deden met haar door haar te vergelijken met rustige kindjes. Nu we op haar behoefte inspelen vind ik het ‘makkelijker’ om los te laten.
Ik heb een tijd terug deze post gelezen en ik vond het heel mooi omschreven en ik herken veel:
https://www.instagram.com/p/CgFTH8TjFEe/?igshid=YmMyMTA2M2Y=